H εξέλιξη του blogging

 Πώς ξεκίνησε όλο αυτό

Ήταν Αύγουστος του 2013 όταν πάτησα για πρώτη φορά το κουμπί της δημοσίευσης και μπήκε το blogging στη ζωή μου. «Το καλωσόρισμα της κυρίας με τα πουά» ήταν η πρώτη ανάρτηση που έγραψα. Το πάτησα και δεν ήξερα τι ακριβώς θα φέρει στο δρόμο μου. Δεν ξέρω καν με ποια αφορμή ξεκίνησε όλο αυτό. Δεν είχα ούτε διασυνδέσεις, ούτε γνωριμίες στο χώρο, ούτε διάβαζα ελληνικά Blogs. Είχα όμως δυό τρεις αγαπημένες από την Αμερική που μου άρεσαν πολύ και μου έδιναν έμπνευση.

Για να γράψω εκείνες τις δύο παραγράφους, νομίζω πέρασε πάνω από μια ώρα, έσβηνα και ξανάγραφα και τίποτα δε μου άρεσε. Είναι ένα απολογητικό κείμενο που μοιάζει να ζητάω την άδεια να πάρω και εγώ λίγο χώρο στην απεραντοσύνη του κυβερνοχώρου. Δεν είμαι πετυχημένη blogger αν εννοείς επιτυχία το να βγάζω λεφτά από αυτό. Όχι! Αλλά θεωρώ επιτυχία ότι όσοι πέρασαν από εδώ διάβασαν τις αλήθειες μου. 

Η αλήθεια για τους Influencers και το affiliate marketing και μήπως τελικά μπορώ και εγώ να το κάνω;

        Η μεγάλη επιστροφή

Το ημερολόγιο έγραφε 27 Φεβρουαρίου 2020, όταν πάτησα το κουμπί «Δημοσίευση» στο polka dots lady για τελευταία φορά. Σταδιακά το instagram έγινε Believer και πια η ibelievergrafei. Η κυρία με τα πουά μοιάζει με μια ανάμνηση και το blogging σαν ένα ξεχασμένο ημερολόγιο σε ένα συρτάρι που δεν ανοίγω πια. Σήμερα στην επιστροφή αυτή θα σου μιλήσω για affiliate marketing, για influencers και για όλα όσα ξέρω και είδα αυτά τα δύο χρόνια που έλειπα. Κάποιοι λένε ότι το blogging πέθανε. Όχι, δεν το πιστεύω. Σίγουρα δεν μοιάζει σε τίποτα με το blogging  του 2013 που ξεκίνησα, αλλά σίγουρα είναι ένα μέσο από το οποίο έχουν βγάλει πάρα πολλά λεφτά άνθρωποι, απλά και μόνο δείχνοντας τη ζωή τους. 

Έγραφα όλο αυτό το διάστημα, ίσως διάβαζες, είτε το neswletter «Τα γράμματα της Τρίτης» είτε στο αγαπημένο μου ipop.gr τα κείμενά μου και μπορώ να σου πω πώς νιώθω μεγάλη χαρά που έχω την ευκαιρία να γράφω κάθε μέρα και να πληρώνομαι από αυτό. Όσο περισσότερο γράφω, τόσο περισσότερο μου αρέσει να γράφω και να επικοινωνώ μέσω αυτού του μέσου.

                                                       Η αλήθεια

Όπως πάντα, εδώ σου έγραφα τις εντυπώσεις μου, τι δοκίμασα, τι μου άρεσε. Δεν έχω βγάλει λεφτά από το blogging. Αν θες μπορείς να βγάλεις αλλά εγώ δεν το κυνήγησα, αν εξαιρέσεις τις συνεργασίες που έχω με κάποιους εκδοτικούς σε μορφή ανταποδοτικής σχέσης. 

Βιβλία που θα ήθελες να έχες διαβάσει όταν ήσουν παιδί

Σήμερα θα σου μιλήσω για βιβλία που θεωρώ ότι κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Αν μπορούσαν να τα διαβάσουν όλα τα παιδιά θα ζούσαμε σε ένα ιδανικό κόσμο, γιατί αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, ο κόσμος διοικείται από ανθρώπους που κάποτε ήταν παιδιά και όταν φύγουν αυτοί θα πάρουν τη θέση τους τα σημερινά παιδιά. Για τους ανθρώπους που σήμερα είναι μεγάλοι λίγα ξέρουμε για τα ερεθίσματα που έλαβαν στην παιδική τους ηλικία. Ίσως, ότι τα πράγματα τότε δεν ήταν τόσο δεδομένα σχετικά με την επιβίωση, ή την εκπαίδευση. Ίσως κάποιοι από αυτούς δούλεψαν πολύ μόνοι τους χωρίς τη στήριξη γονιών, όχι γιατί δεν ήθελαν αλλά γιατί δεν μπορούσαν. Σήμερα έχουμε φροντίσει λίγο περισσότερο ώστε να υπάρχουν κάποια πράγματα δεδομένα και εμείς σαν γονείς για τα παιδιά μας αλλά και οι δικοί μας, είχαν φροντίσει σχεδόν για όλα, στην πλειοψηφία τους.

18 χρόνια μετά...

Το ημερολόγιο έλεγε 20/02/2002

ένα λεωφορείο γεμάτο ψάρια, πίσω καθόταν οι παλιοί, μας κοιτούσαν και γελούσαν,  ίσως θυμήθηκαν και τα δικά τους, ίσως δεν έδωσαν σημασία. Κατέβηκα στη στάση, μόνη μου, δεν ήξερα κανέναν. Ντρεπόμουν πολύ, είχε συννεφιά, ήταν έτοιμο να πιάσει βροχή, κρίμα δεν μπορούσαν να κρυφτώ πίσω από τα γυαλιά ηλίου, θα ήμουν σαν ψαρωμένο με γυαλιά.  Μπαίνω μέσα σε μια αίθουσα και δεν ξέρω κανέναν, δεν ρωτάω κανέναν. Με πιάνει ένα αίσθημα ασφυξίας.

Λίγο πριν το σφύριγμα, στο 90΄

Λίγο πριν το σφύριγμα, στο 90'. Φέτος αποφάσισα ότι τέλος το μέτρημα για εμένα. Δεν βιάζομαι πια για Παρασκευές, για Δεκέμβρηδες για το χρόνο. Δεν λέω άντε να έρθει. Το χθες έφυγε, το αύριο είναι αβέβαιο, μόνο το τώρα έχω και τώρα είναι ξημερώματα Κυριακής 00:10 στις 22 του Δεκέμβρη, γράφω ένα γράμμα, ετούτο εδώ, που πολύ πιθανόν διαβάσουν ελάχιστοι πια περαστικοί από ετούτη τη γωνία που έχει τη δική μου ταυτότητα. Δεν με πειράζει καθόλου πια.*

Wishlist, για εμένα

Ξέρεις τι σκέφτηκα φέτος; Να σου μαζέψω σε λίστες όλα αυτά που μου αρέσουν και θα ήθελα να μου κάνουν δώρο την Πρωτοχρονιά και τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο, λαμβάνουμε ένα μεγάλο αριθμό από ψιλοδωράκια μικρής αξίας που είτε στο φέρνει ο άλλος για να βγάλει την υποχρέωση και να μην έρθει με άδεια χέρια είτε του αρέσει αλλά εσένα όχι γιατί τα γούστα διαφέρουν. Σε ένα γενικό κλίμα μινιμαλισμού που έχω μπει τα τελευταία χρόνια, αποφάσισα να μην κρατήσω τίποτα που δεν με εκφράζει, δεν σπαρκ τζοι (που λέει και η Μαρί Κοντό) που δεν με ενθουσιάζει, απλώς και μόνο επειδή μου το πήρε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο αν δεν με εκφράζει, αν δεν το χρειάζομαι, αν δεν το θέλω.

Τι θα χαιρόμουν αν έβλεπα κάτω από το δέντρο λοιπόν φέτος: