Μάθετε να λέτε όχι στο παιδί!

τροφη για σκεψη

Ξοδεύοντας ένα απόγευμα σε μεγάλο βιβλιοπωλείο, διαπίστωσα ότι έχουν χυθεί τόνοι μελάνης, από γιατρούς, ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς και συγγραφείς, για θέματα που απασχολούν όλους τους νέους γονείς. Αυτό είναι αφενός φυσιολογικό, αφού δυστυχώς καθώς βγαίνουμε από το μαιευτήριο δε μοιράζουν "εγχειρίδιο σωστής χρήσης" ή με πτυχίο γνώσης για το πώς να μεγαλώσεις σωστά το παιδί σου. Το αντίθετο οι εννέα μήνες της προετοιμασίας, αποδείχθηκαν πολύ λίγοι αφού τελικά δεν είσαι ποτέ έτοιμος γι' αυτό που έρχεται και θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή.

Μόλις περάσει το πρώτο στάδιο της προσαρμογής και οι νέοι γονείς επιτέλους αποκτήσουν αυτοπεποίθηση στο πώς να πιάσουν σωστά το μωρό, να καταλάβουν το κλάμα του και να αφουγκραστούν τις λοιπές ανάγκες του, ξεκινάνε τα λάθη και εγώ από εκείνη την περίοδο της ζωής μου έχω να μετρήσω πολλά.

Αφού λοιπόν χωρίς να καταλαβαίνουμε, ως άπειροι ακόμα γονείς, για ποιο λόγο κλαίει το μωρό, έχοντας πάντα λύσει τα βασικά ζητήματα πείνας κλπ, μετά τη συμβουλή συνήθως κάποιου μεγαλύτερου που ξέρει, πρέπει να πάρουμε το μωρό επειγόντως αγκαλιά και να το ταρακουνήσουμε για να ηρεμήσει, γιατί μάλλον ταλαιπωρείται από κολικούς το κακόμοιρο και δεν μπορεί να εκφραστεί αλλιώς.

Αυτό που πιάνει κυρίως τις γιαγιάδες, με το που θα γίνουν γιαγιάδες, λες και έχουν  ελατήριο τη στιγμή που ακούσουνε κλάμα είναι απίστευτο. Και ισχύει χωρίς εξαίρεση σε όλες, δεν έχω συναντήσει ούτε μια γιαγιά να παραμείνει αμέτοχη στο πρώτο κλάμα του μωρού. Έτσι με αυτόν τον τρόπο προσθέτουν επιπλέον άγχος στους γονείς, στο να καταφύγουν άμεσα στην αγκαλιά.

Όλη αυτή η διαδικασία έχω καταλήξει μέσα μου ότι συντελεί στο να "φιμώνουμε" τα αισθήματα του μωρού, του νηπίου και αργότερα του παιδιού. Έχοντας ένα βρέφος που με το παραμικρό άκουσμα κλάματος, τρέχουμε να το καθησυχάσουμε, του δείχνουμε έμμεσα ότι δεν χρειάζεται να κλαίει γιατί το κλάμα είναι κακό και με στο άκουσμα του κλάματος θα τρέξουμε να το παρηγορήσουμε. Αμέσως αυτή η κίνηση χαράζεται στο παιδί και την επαναλαμβάνει εξακολουθητικά, γνωρίζοντας ότι η συνέχεια είναι κάτι που του αρέσει, η αγκαλιά!

Δεν καταδικάζω την αγκαλιά, αντίθετα είμαι πολύ υπέρ αυτής αλλά μόνο όταν χρειάζεται. Θεωρώ ότι είναι άλλη η ώρα της αγκαλιάς και άλλη η ώρα "του κλαίω για να γίνει το δικό μου".

Είμαι υπέρ της έκφρασης του ανθρώπου, όπως ο ίδιος επιθυμεί. Και καθώς περνούν τα χρόνια και μπορεί ένα βρέφος να κάνει αυτήν την κίνηση ασυνείδητα, με τον καιρό και όπως μεγαλώνει γίνεται πλέον συνειδητή κίνηση.  Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην αφήσεις το παιδί να εξωτερικεύσει το συναίσθημά του. 

 Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του παιδιού και σκέφτομαι ότι αν μου γίνονταν όλα τα χατίρια με τη λύση του κλάματος, δεν υπήρχε περίπτωση να προσπαθήσω για τίποτα στη ζωή μου,απλά θα έκλαιγα και όλα θα μου δίνονταν μαγικά.

Τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής του παιδιού, θεωρώ ότι είναι και τα πιο καθοριστικά για τη θεμελίωση και το χτίσιμο της προσωπικότητας του.  Έχοντας πλέον να κάνω με ένα νήπιο, προσπαθώ όσο μπορώ να αποφύγω συμπεριφορές χειρισμού. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένα νήπιο θα χειριστεί τους γονείς του, τους παππούδες του και γενικά τον περίγυρό του για να γίνει το δικό του. Όχι, όσο περνάει απ'το χέρι μου, θα είμαι η πρώτη που θα πω το όχι και ας γίνω κακιά, γιατί κάποιος πρέπει να γίνει κακός και αυστηρός. Γιατί η ευθύνη μας σαν γονείς δεν έγκειται μόνο στο πως να ταΐσουμε, να έχουμε καθαρό, υγιές και ευτυχισμένο το παιδί μας, έγκειται και στην ανατροφή του. Στο να γίνει ο άνθρωπος που καταλαβαίνει ποια είναι τα όριά του και τα δέχεται, που δεν πεισμώνει στο πρώτο όχι, που κάνει όμορφο διάλογο και όλα αυτά που θα συντελέσουν να γίνει ένας χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία, περήφανος για τον εαυτό του, πρώτα τον ίδιο και ύστερα όλους τους άλλους. Γιατί η ζωή του είναι δική του! 

Διαβάζουμε άρθρα και βιβλία για να γίνουμε σωστοί γονείς. Για να μην γίνουν τα παιδιά μας κακομαθημένα, ευτυχισμένα, πετυχημένα και άλλα επίθετα. Δε χρειάζεται τόση ανάλυση, η συμβουλή μου είναι όσο νωρίτερα γίνεται να μπουν τα όρια.  Τα παιδιά μας θα βγουν στην κοινωνία αύριο, θα γίνουν φίλοι, συμμαθητές, συμφοιτητές, σύζυγοι, γονείς . Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θα συνυπάρχουν μαζί τους, δε φταίνε σε τίποτα στο να έχουν να κάνουν με έναν πραγματικά δύσκολο άνθρωπο, χωρίς όρια, μαθημένο στην ασυδοσία. Για το καλό των παιδιών μας. 

Εύχομαι να τα καταφέρουμε να γεμίσουμε τον κόσμο τέτοια καλά παιδιά, μεγαλωμένα με όρια, αρχές και περήφανα για τον εαυτό τους.

Υ.Γ 1: Καθημερινά θέτουμε το παράδειγμα για το παιδί μας. Αν δεν θέλετε να κάνει κάτι, μην το κάνετε ούτε και εσείς, γιατί το πιθανότερο είναι να το έχει "αντιγράψει" από εσάς.
Υ.Γ 2: Δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ σχετικά με τις γιαγιάδες, αγαπάμε τις γιαγιάδες και την αγάπη τους σίγουρα τη χρειάζεται το παιδί. Άλλωστε η ζωή είναι ένας κύκλος και κάποτε μάλλον ήταν και εκείνες σε αυτή τη θέση, του άγχους της ανατροφής τους παιδιού τους. 

Σε όλους τους γονείς που έχουν τις ίδιες ανησυχίες με εμένα δίνω την πιο όμορφη ευχή και συμβουλή που μου έδωσαν όταν το μωρό μου ήταν λίγων ημερών και μου έμεινε: Καλή ανατροφή!