Κεφάλαιο γιαγιά

Τις καλύτερες τηγανητές πατάτες τις έφτιαχνε η γιαγιά μου. Έχω αυτήν την εικόνα ακόμα μέσα μου, στην κουζινούλα της πάνω στα μάτια του πετρογκάζ, στο παλιό μαύρο τηγάνι της. Τις έφτιαχνε ότι ώρα και να της ζητούσαμε χωρίς καμία αντίρρηση. Θυμάμαι τα γερασμένα, αδύνατα χέρια της και την φωνή της όταν μας διάβαζε παραμύθια. Δεν ήταν από τις γιαγιάδες που θα σε κακομάθαινε ή που θα έπαιζε μαζί σου, όμως αυτά τα τρία πράγματα είναι που κρατώ στην καρδιά μου όταν σκέφτομαι γιαγιάδες. 

Τα χρόνια πέρασαν και οι γιαγιάδες δε μοιάζουν πια με τις γιαγιάδες που έχουμε στο μυαλό μας. Είναι νέοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τα παιδιά τους, να παίξουν με εγγονάκια τους, να ζήσουν μαζί τους αναμνήσεις και να τα κακομάθουν. 

Σαν μαμά πολλές φορές έχω εκνευρισθεί με τις μεθόδους των γιαγιάδων απέναντι στο παιδί. Αν με ρωτούσες ένα χρόνο πριν θα σου έλεγα πόσο "κακό" μπορεί να κάνει όλη αυτή η αντιμετώπιση στο παιδί, αλλά πραγματικά τώρα πλέον διαπιστώνω πόσο υπερβολική ήμουν. Δεν είχα καταλάβει ότι ο καθένας έχει ένα ρόλο στη ζωή του παιδιού. Η μαμά εκπαιδεύει και η γιαγιά χαϊδεύει. Το παιδί ξέρει ότι στη γιαγιά επιτρέπεται να φάει μπισκότα για πρωινό, ή γλυκό πριν το φαγητό ή να παίξουν με τις ώρες στο πιο άκυρο σημείο αλλά στο σπίτι του αυτό δεν επιτρέπεται, οπότε δε θα το κάνει. Η γιαγιά θα ανοίξει την αγκαλιά στο παιδί όταν αυτό θα έρθει κλαμένο και θα στεγνώσει τα δάκρυά του από έναν "καβγά" με τη μαμά. 

Κάνουμε συζητήσεις με φίλες μου, εκνευρισμένες για το πως κακομαθαίνουν οι γιαγιάδες τα παιδιά μας, αλλά πραγματικά μήπως, πίσω από το φόβο ότι το παιδί κακομαθαίνει είναι η προσωπική μας ανασφάλεια στο ότι δηλαδή εμείς έχουμε το ρόλο του κακού, το ρόλου εκείνου που θα βάλει όρια και όχι εκείνου που είναι πιο διασκεδαστικός; Στις περισσότερες περιπτώσεις, μάλλον σε όλες που γνωρίζω, δεν υπάρχει γιαγιά που να θέλει το κακό του παιδιού. Οτιδήποτε κάνει είναι γιατί δεν της κάνει καρδιά να το ακούει το παιδί να κλαίει, να στεναχωριέται. 

Προσπαθήστε να θυμηθείτε τη μαμά σας όταν ήσασταν παιδιά. Σίγουρα ήταν αυτή που ήταν αυστηρή, που σας έβαζε όρια και που δε σας έκανε πολλά χατίρια. Τώρα δείτε τη σα γιαγιά. Τι βλέπετε; Πολύ πιθανόν να μη βλέπετε τίποτα από όλα τα παραπάνω στη συμπεριφορά της στα παιδιά σας. Ίσως μάλιστα αν ανοίξετε λίγο το πλαίσιο, να δείτε τον εαυτό σας, στη θέση της μαμά σας.  Έτσι γίνεται, γινόμαστε γονείς και δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε ακριβώς, φερόμαστε όπως οι γονείς μας, κρατώντας τα καλά κομμάτια και αφαιρώντας τα άσχημα. Διαβάζοντας πολύ ώστε να κάνουμε όσο το δυνατό λιγότερα λάθη. 

Τα πάντα στη ζωή μας θέλουν μέτρο, η ανατροφή των παιδιών μας ανήκει σε εμάς. Η γιαγιά είναι για να μας βοηθήσει όταν χρειαστεί όχι μια baby sitter 24/7, δεν είναι ο προσωπικός μας μάγειρας, ο προσωπικός μας βοηθός, είναι άνθρωπος που έχει ήδη κουραστεί πολύ στη ζωή του, μεγαλώνοντας παιδιά, δουλεύοντας και κάνοντας μια δραστήρια ζωή. 

Μη ζητάτε από τους γονείς σας να είναι αυστηροί στα παιδιά σας. Το μόνο που μένει στο τέλος είναι μια ανάμνηση. Φροντίστε ώστε τα παιδιά σας να έχουν μόνο γλυκιές αναμνήσεις από τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους.

Αν κατά τύχη, βρεθούν γιαγιάδες σε αυτήν την ανάρτηση θα ήθελα να πω ότι γενικά καλό είναι να μην κουράζουμε τον συνομιλητή μας αραδιάζοντας τα επιτεύγματα των εγγονών μας, συνήθως είναι μια συζήτηση που ο άλλος ανυπομονεί να τελειώσει. Επίσης όσο μπορείτε μην γκρινιάζετε μπροστά στα παιδιά.

Αφιερωμένο σε όλες τις γιαγιάδες που λατρεύουν τα εγγονάκια τους. Στη μαμά μου, την πεθερά μου και τις γιαγιάδες μου.