Η πράσινη πόρτα, σιδερένια με ένα μικρό άσπρο ρόμβο ζωγραφισμένο και ένα χρυσό πόμολο. Στο πάνω μέρος υπήρχε ένα παραλληλόγραμμο παράθυρο, θαμπό. Τυχαία είχε ανοίξει μια μικρή τρυπίτσα που άφηνε μια δέσμη φωτός να περάσει μαζί με εκατομύρια μόρια σκόνης.
Μπαίνοντας μέσα στο χαμηλό σπίτι, υπήρχε ένας ενιαίος χώρος με ένα ψηλό διπλό κρεβάτι, ένα χτιστό τζάκι και ένας τσιμεντένιος νεροχύτης με μια σειρά λευκά ντουλάπια στο κάτω μέρος του. Η βρύση ήταν τοποθετημένη πολύ ψηλά και είχαν βάλει στην άκρη ένα κομμάτι λάστιχο για ευκολία στο πλύσιμο των πιάτων. Παραδίπλα, ένα ξύλινο τετράγωνο τραπέζι με καρό τραπεζομάντηλο και τέσσερις καρέκλες. Πάνω ένα πακέτο τσιγάρα "ζαντε" και ένα φλυτζάνι καφέ, αυτό του καφενείου. Οι δύο από τους τέσσερις τοίχους είχαν τρια μεγάλα μακρόστενα παράθυρα με μια πολύ λεπτή κουρτινούλα. Όλο το φως του ήλιου έμπαινε μέσα και ζέσταινε το χώρο.
Δίπλα υπήρχε μια μικρή ξύλινη πράσινη πόρτα, με ένα μικρό μπρούτζινο σύρτη. Μπαίνοντας μέσα έβλεπες το παλιό ψυγείο και ντουλάπια με τρόφιμα και πιατικά. Αυτό το δωμάτιο ήταν πιο σκοτεινό και πιο μικρό.
Όλο αυτό που περιέγραψα παραπάνω είναι ένα σπίτι που πια δεν υπάρχει, με αυτήν την μορφή τουλάχιστον. Που ούτε κάποιος φωτογραφικός φακός το έσωσε ώστε να μείνει αναλοίωτη η εικόνα του. Είναι καλά όμως χωμένη μέσα στο μυαλό μου. Αυτές είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις, αν με ρωτήσεις τι είναι το πρώτο πράγμα που θυμάσαι, θα σου πω αυτήν την πράσινη πόρτα και το εσωτερικό του σπιτιού. Μπορώ να σου περιγράψω με ακρίβεια το περιεχόμενο των δωματίων. Ήμουν τεσσάρων ετών.
Αν με ρωτήσεις ποια μυρωδιά θυμάσαι από όταν ήσουν παιδί, θα σου πω εκείνη του γλυκού κουταλιού μανταρίνι, τη φλούδα. Όχι πως ήμουν ποτέ μεγάλος φαν αλλά νομίζω ότι αν το μυρίσω τώρα θα μεταφερθώ αμέσως πίσω στα παιδικά μου χρόνια.
Τεσσάρων ετών ήμουν όταν με έβγαλαν φωτογραφία σε ένα υπαίθριο λούνα πάρκ με εκείνα τα καράβια που τραβάς τα σχοινιά για να μετακινηθούν. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που τραβήχθηκε η φωτογραφία.
Τεσσάρων ετών είναι σήμερα και η κόρη μου και σκέφτομαι ότι πλέον ίσως έχει και εκείνη μνήμες. Αυτά που ζούμε τώρα, το σήμερα, κάποια μέρα ίσως είναι οι ανάμνησεις του αύριο. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική στο τι θα κάνω, τι θα πω, πώς θα εκφραστώ, αν αυτό που θα πω μπορεί να καθορίσει το αύριο της και τις αναμνήσεις της. Όλοι εσείς που έχετε παιδιά μπορεί να έχετε κάνει την ίδια σκέψη, μπορεί να προσπαθείτε να θυμηθείτε εκείνη την πρώτη ανάμνηση που σας ζωγραφίστηκε για πάντα στο μυαλό και την καρδιά.
Χαίρομαι που έχω τόσες πολλές αναμνήσεις, τα νιώθω όλα αυτά σαν την περιουσία μου και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που σας έρχεται στο μυαλό; Η πρώτη γεύση, η πρώτη μυρωδιά;
Υ.Γ: Αφιερωμένο σε μια μεγάλη μου αδυναμία, σε έναν αγαπημένο μου άνθρωπο.
Μπαίνοντας μέσα στο χαμηλό σπίτι, υπήρχε ένας ενιαίος χώρος με ένα ψηλό διπλό κρεβάτι, ένα χτιστό τζάκι και ένας τσιμεντένιος νεροχύτης με μια σειρά λευκά ντουλάπια στο κάτω μέρος του. Η βρύση ήταν τοποθετημένη πολύ ψηλά και είχαν βάλει στην άκρη ένα κομμάτι λάστιχο για ευκολία στο πλύσιμο των πιάτων. Παραδίπλα, ένα ξύλινο τετράγωνο τραπέζι με καρό τραπεζομάντηλο και τέσσερις καρέκλες. Πάνω ένα πακέτο τσιγάρα "ζαντε" και ένα φλυτζάνι καφέ, αυτό του καφενείου. Οι δύο από τους τέσσερις τοίχους είχαν τρια μεγάλα μακρόστενα παράθυρα με μια πολύ λεπτή κουρτινούλα. Όλο το φως του ήλιου έμπαινε μέσα και ζέσταινε το χώρο.
Δίπλα υπήρχε μια μικρή ξύλινη πράσινη πόρτα, με ένα μικρό μπρούτζινο σύρτη. Μπαίνοντας μέσα έβλεπες το παλιό ψυγείο και ντουλάπια με τρόφιμα και πιατικά. Αυτό το δωμάτιο ήταν πιο σκοτεινό και πιο μικρό.
Όλο αυτό που περιέγραψα παραπάνω είναι ένα σπίτι που πια δεν υπάρχει, με αυτήν την μορφή τουλάχιστον. Που ούτε κάποιος φωτογραφικός φακός το έσωσε ώστε να μείνει αναλοίωτη η εικόνα του. Είναι καλά όμως χωμένη μέσα στο μυαλό μου. Αυτές είναι οι πρώτες μου αναμνήσεις, αν με ρωτήσεις τι είναι το πρώτο πράγμα που θυμάσαι, θα σου πω αυτήν την πράσινη πόρτα και το εσωτερικό του σπιτιού. Μπορώ να σου περιγράψω με ακρίβεια το περιεχόμενο των δωματίων. Ήμουν τεσσάρων ετών.
Αν με ρωτήσεις ποια μυρωδιά θυμάσαι από όταν ήσουν παιδί, θα σου πω εκείνη του γλυκού κουταλιού μανταρίνι, τη φλούδα. Όχι πως ήμουν ποτέ μεγάλος φαν αλλά νομίζω ότι αν το μυρίσω τώρα θα μεταφερθώ αμέσως πίσω στα παιδικά μου χρόνια.
Τεσσάρων ετών ήμουν όταν με έβγαλαν φωτογραφία σε ένα υπαίθριο λούνα πάρκ με εκείνα τα καράβια που τραβάς τα σχοινιά για να μετακινηθούν. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που τραβήχθηκε η φωτογραφία.
Τεσσάρων ετών είναι σήμερα και η κόρη μου και σκέφτομαι ότι πλέον ίσως έχει και εκείνη μνήμες. Αυτά που ζούμε τώρα, το σήμερα, κάποια μέρα ίσως είναι οι ανάμνησεις του αύριο. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική στο τι θα κάνω, τι θα πω, πώς θα εκφραστώ, αν αυτό που θα πω μπορεί να καθορίσει το αύριο της και τις αναμνήσεις της. Όλοι εσείς που έχετε παιδιά μπορεί να έχετε κάνει την ίδια σκέψη, μπορεί να προσπαθείτε να θυμηθείτε εκείνη την πρώτη ανάμνηση που σας ζωγραφίστηκε για πάντα στο μυαλό και την καρδιά.
Χαίρομαι που έχω τόσες πολλές αναμνήσεις, τα νιώθω όλα αυτά σαν την περιουσία μου και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που σας έρχεται στο μυαλό; Η πρώτη γεύση, η πρώτη μυρωδιά;
Υ.Γ: Αφιερωμένο σε μια μεγάλη μου αδυναμία, σε έναν αγαπημένο μου άνθρωπο.
Πόσο πίσω με πήγες! Τα καράβια που τραβάς τα σχοινιά για να μετακινηθούν... σε όποιους και αν το έχω περιγράψει δεν το ξέρουν! Κράτα αυτό και βάλε και λίγο μαρμελάδα βερίκοκο και να οι παιδικές μου αναμνήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜμμ μαρμελάδα βερίκοκο σε φρέσκο ψωμάκι!! Όσο για τα καράβια αχ και παλι αχ, ωραία θα ήταν να βρίσκαμε κάπου ένα, έτσι για να θυμηθούμε τα παλια... Καλημέρα Κατερινάκι.
Διαγραφή