15 Μάρτη

Πώς να μετρήσεις την αγάπη; Ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσεις χωρίς να φανείς το λιγότερο αστείος, για κάτι που είναι τόσο χιλιοειπωμένο, χιλιοτραγουδισμένο, χιλιογραμμένο. Ποιες μπογιές να πάρω από την παλέτα για να φτιάξω τον πίνακα που περιγράφει την αγάπη. Τι μορφή να της δώσω; Ποιον στίχο απ΄ολους να τραγουδήσω; Ίσως ψάχνοντας βαθιά μέσα μου να μου φανερωθούν όλα, οι μπογιές και οι στίχοι και τα λόγια.

Ζωντανεύοντας τη μνήμη. Επαναφέροντας μυρωδιές και εικόνες από εκείνον το μακρινό Μάρτη. Εκείνο τον Μάρτη ανάμεσα στον έφηβο και τον ενήλικα. Τον μεγάλο. Που οι αμυγδαλιές είχαν πάλι φορτώσει τα κλαδιά τους με τα άσπρα ανθάκια. Που γύρω ο αέρας μύριζε αγριολούλουδα και μέλι. Που στα αυτιά μου άκουγα μόνο μικρά ζουζούνια και πουλάκια να γελάνε δυνατά. Που στο στομάχι παίζανε μικρές πεταλούδες κυνηγητό ανίκανες να πιάσει η μια την άλλη. Που φορτωμένοι τις σχολικές τσάντες γυρνάγαμε στο γνωστό παγκάκι  και λέγαμε ιστορίες, φτιάχνοντας εικόνες από το μέλλον. Τότε που δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνον εγώ και εσύ. Και πέρασαν έτσι δεκαεφτά χρόνια, σαν το νερό που γλιστράει μέσα από τα χέρια και δε το προλαβαίνεις. Σε μια ανάσα. Νιώθω όμως σαν να είναι μόλις χθες. Και ας έχουν έρθει γέλια και χαρές και δάκρυα και απώλειες σημαντικές, και καλωσορίσματα νέων αγαπημένων ανθρώπων στη ζωή και μοίρασμα. Και μέτρημα και αγκαλιές και νέες εμπειρίες, νέοι τόποι, νέες ανατολές και ηλιοβασιλέματα. Και εύχομαι να συνεχίσω να το ζω και να το αισθάνομαι για πολλά χρόνια. Να σε προσέχω σαν το μικρό μου παιδί και να σε φροντίζω. Και να με κακομαθαίνεις και να μου γελάς όπως τότε, όπως εκείνο το Μάρτη.
Αφιερωμένο σε εσένα που θαυμάζω και αγαπώ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον επάνω σε αυτή τη γη. Χρόνια μας πολλά!