Πιστεύω σε εσένα

Πάντα αγαπούσα να μαθαίνω τα success story των πετυχημένων ανθρώπων. Πώς από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει το όνειρο σου πραγματικότητα ή πως μπορείς να γίνεις επιτυχημένος στο είδος σου. Να εμπνεύσεις, να βοηθήσεις ανθρώπους. Ποιο είναι εκείνο το μυστικό συστατικό που πραγματοποιεί το όνειρο σου και σε κάνει να ξεχωρίζεις.
Υπάρχει μυστικό συστατικό ή απλά κάποιοι γεννιούνται με τη στόφα του νικητή και του πετυχημένου;

Συχνά μου αρέσει να διαβάζω τις βιογραφίες ανθρώπων που θαυμάζω. Διαβάζοντάς τες, προσπαθώ να συγκρίνω, αν υπάρχουν κοινά στοιχεία στην ανατροφή τους, στον τρόπο που μεγάλωσαν, ποιος ο ρόλος της οικογένειας τους στην εξέλιξη τους. Σπανίως συναντώ κοινά βέβαια. Ίσως γιατί καθένας τους είναι μοναδικός. Το σίγουρο όμως είναι ότι δούλεψαν πάρα πολύ σκληρά για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Πίστεψαν οι ίδιοι πρώτα στις δυνάμεις τους και ύστερα ίσως και το άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον. Σε άλλους πάλι, ίσως να μη πίστεψε  κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους.

via Pinterest

Τις προάλλες έπεσα σε ένα άρθρο σχετικά με την ιστορία της ζωής του Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό που ξεχώρισα και ήθελα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας, ήταν το πόσο πίστευε η μητέρα του σε εκείνον από τότε που ήταν μικρό παιδί. Μάλιστα υπάρχει και ο "θρύλος" ότι έλεγε συχνά: «Είναι τόσο ιδιοφυής που μπορεί να κάνει τα πάντα στη ζωή του, ακόμη και να γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ». Το ίδιο όμως πίστευε και εκείνος, αφού ήδη από οκτώ ετών, έγραφε στις εκθέσεις του ότι θα γίνει πρόεδρος όταν μεγαλώσει! 

Δεν ξέρω ποιος πίστεψε πρώτα σε εκείνον, η μητέρα του ή ο ίδιος πάντως σημασία έχει ότι λίγα χρόνια αργότερα, εκείνο το όνειρό του, έγινε πραγματικότητα. 
Έχω ξαναγράψει σχετικά με τους στόχους και τα όνειρα στο παρελθόν αλλά σήμερα το πιάνω από μια άλλη εκδοχή. Πάω ένα βήμα πριν, πριν αναλάβουμε εμείς τα ινία της ζωής μας. Τότε που χτίζεται η αυτοεκτίμησή και η αυτοπεποίθηση μας. Είναι αλήθεια τόσο σημαντική η συμβολή της οικογένειας; Τότε που κάνοντας τα πρώτα νηπιακά του βήματα εκπαιδεύουμε το παιδί να μη τα παρατήσει. Τότε που το ένα μετά το άλλο κατακτά μικρά και μεγαλύτερα επιτεύγματα για τη ζωή του. 
Διάβασα κάπου ότι οτιδήποτε είμαστε, το χρωστάμε στο DNA μας κατά το ήμισυ και το άλλο μισό στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε. Για το πρώτο μισό δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ωστόσο το περιβάλλον είναι εκείνο που τελικά ίσως καθορίσει το ποιοι είμαστε και ποιοι θα γίνουμε. 

Tην τελευταία μέρα του χειμώνα που μόλις έφυγε πίσω μου γράφω αυτό το κείμενο και σκέφτομαι τα δυο μικρά πλασματάκια που είναι η συνέχειά μου. Για αυτούς τους δυο ανθρώπους που έχω την τιμή να είμαι η μαμά τους. Και ελπίζω να θυμάμαι πάντα ότι είναι ξεχωριστοί άνθρωποι από εμένα και ας ήμασταν κάποτε ένα.

Με την ευχή να φτάσουν όπου επιθυμούν και ακόμα παραπέρα, εκεί που δεν έχουν καν ονειρευτεί!