Τα βιβλία

Μια νέα συνήθεια που απέκτησα τελευταία είναι να διαβάζω μισή ώρα τα πρωινά και μισή ώρα το βράδυ. Αν το επιτρέπει το πρόγραμμά μου ή αν το βιβλίο είναι εξαιρετικό και δεν μπορώ να το αφήσω, διαβάζω λίγο περισσότερο μέσα στη μέρα. Την ίδια συνήθεια έχει και μια αγαπημένη μου φίλη. Συζητώντας λοιπόν μαζί της για τα βιβλία μας μου έστειλε την πρώτη σελίδα του βιβλίου που διαβάζει αυτήν την περίοδο. Το συγκινητικό λοιπόν σε αυτό είναι ότι έγραφε ημερομηνία και το μέρος που το διάβασε. Το ίδιο κάνω και εγώ! Χωρίς να το ξέρουμε κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Γράφω πότε το ξεκίνησα, τον τόπο και το όνομά μου. Στην τελευταία σελίδα σημειώνω πότε τέλειωσα το βιβλίο και λίγα λόγια για το πώς μου φάνηκε το βιβλίο ή αν θέλω να επιστρέψω κάποια στιγμή, τη σελίδα που με συνεπήρε περισσότερο.

Γενικά προσπαθώ να μην "πληγώνω" τα βιβλία μου, να μη σημειώνω μέσα τους τίποτε ούτε να τσαλακώνω τις σελίδες τους. Θέλω να θυμίζουν αδιάβαστα. Η μοναδική επέμβαση μου είναι μόνο στην πρώτη και στην τελευταία σελίδα.

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι μια μέρα αυτά τα βιβλία θα βρεθούν στα χέρια κάποιου άλλου. Εκτός από την ιστορία που έχουν μέσα τους, αυτήν που μας διηγείται ο συγγραφέας τους, θα ήταν φαντάζομαι ενδιαφέρον για κάποιον να διαβάσει ότι υπήρχε ένας άνθρωπος που όταν ήταν στον συγκεκριμένο σημείο του ορίζοντα διάβασε αυτό το βιβλίο και του άφησε αυτές τις εντυπώσεις. Πιστεύω ότι αν μια μέρα "κληρονομούσα" κάποιο βιβλίο το οποίο είχε αυτές τις πληροφορίες μέσα του θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη, καθώς θα έχτιζα μια ολόκληρη ιστορία με το μυαλό μου. Θα φανταζόμουν το άτομο αυτό να διαβάζει το ίδιο βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου, χρόνια πριν. Ίσως να βρισκόταν σε κάποιο ονειρεμένο ταξίδι, ξαπλωμένο δίπλα στο κύμα μιας άγνωστης για εμένα θάλασσας. Ίσως να ήταν στο ταξίδι του μέλιτος ή απλά σε διακοπές. Σε κάποιες σελίδες του βιβλίου ίσως είχαν στεγνώσει κάποια δάκρυα διαβάζοντας το θλιμμένο τέλος του πρωταγωνιστή. Θα ζωντάνευαν όλες μαζί οι εικόνες που είδε μέσα στη φλόγα του τζακιού ένα κρύο βράδυ του χειμώνα ενώ είχε ξαπλώσει στην αναπαυτική πολυθρόνα του και το διάβαζε, συντροφιά με ένα ζεστό ρόφημα. Όλα αυτά, και ακόμα περισσότερα θα γεννιόντουσαν μέσα μου διαβάζοντας αυτές τις πληροφορίες στην πρώτη και την τελευταία σελίδα του βιβλίου. 

Τα βιβλία, οι φωτογραφίες, τα γράμματα, ένα μικρό σημείωμα που γράψαμε κάποτε σε ένα κομμάτι χαρτί και όλα τα άψυχα πράγματα που μοιάζουν τώρα σαν να μας ανήκουν, είναι προσωρινά δικά μας. Όμως κρύβουν μέσα τους μια ιστορία. Τη δική μας ιστορία, μαρτυρώντας το πέρασμά μας από αυτήν τη μικρή γωνίτσα του πλανήτη σε μια δεδομένη στιγμή.

Υ.Γ: Αφιερωμένο στο Κατερινάκι μου και σε όλους όσους αγαπούν τα βιβλία και τις ιστορίες που κρύβουν μέσα τους.

Με την ελπίδα να ταξιδεύουμε όλοι στις όμορφες ιστορίες που κρύβουν τα αντικείμενα.

Να είστε όλοι καλά!