Πριν γίνω μαμά

Καλημέρα! Αρχίζω τη σημερινή ανάρτηση με μια παρένθεση μιας που δεν ξέρω πώς αλλιώς να ξεκινήσω. Την άνοιξη του 2007 έκανα την πρακτική μου άσκηση στην υπηρεσία του πράσινου σε ένα Δήμο Βορείων προαστίων στην Αθήνα. Μου είχαν αναθέσει να κάνω καταμέτρηση και καταγραφή των φυτών δυο μεγάλων πάρκων του στο χαρτί. Πήγαινα λοιπόν πρωί πρωί με τα μολύβια και χαρτιά μου και ξεκινούσα την καταγραφή και την αποτύπωση των δέντρων και των θάμνων πάνω στα τοπογραφικά.

Ήταν μια αρκετά δύσκολη δουλειά μιας που ο όγκος του πράσινου ήταν τεράστιος. Μου πήρε λοιπόν αρκετό καιρό να ολοκληρώσω τη δουλειά που μου είχε ανατεθεί. Κατά τις ώρες που βρισκόμουν στο πάρκο, όπως κάνω σχεδόν πάντα όταν είμαι μόνη μου, παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου. Κυρίως τους μικρούς επισκέπτες με τους συνοδούς τους. Τις μαμάδες, τις γιαγιάδες, τις μπειμπι σιτερ. Μωράκια και νηπιάκια κάθε ηλικίας ερχόταν στο πάρκο, με καρότσια, ποδήλατα, μπάλες, πλειμομπιλ, λεγκο και έτρεχαν, έπαιζαν, γελούσαν. Πραγματικά ήταν μια απόλαυση για τα μάτια και τα αυτιά να τα βλέπεις και να τα ακούς. Κοιτώντας τις μαμάδες τους, λίγο μεγαλύτερες από εμένα τότε, σκεφτόμουν πόσο τυχερές είναι που μπορούν να μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Σε εκείνη λοιπόν τη φάση της ζωής μου, σκεπτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα σε πέντε-έξι χρόνια να είμαι σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση, κλείνω την τεράστια παρένθεση, η τύχη τα έφερε να έρθουν στη ζωή μου τα παιδιά, όπως το είχα ονειρευτεί και τη συγκεκριμένη περίοδο που ήθελα και ήμουν έτοιμη.
Έχω λίγες μέρες που προσπαθώ να στύψω το μυαλό μου και να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα*.
Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν τα παιδιά αλλά είναι δύσκολο. Πριν κάνω παιδιά πήγαινα στη δουλειά μου, είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο. Πηγαίναμε κάθε απόγευμα για καφέ στο στέκι μας, με τον άντρα μου και τις φίλες μου. Ήμουν ανέμελη χωρίς καμιά έννοια στο μυαλό μου. Με θυμάμαι τα καλοκαίρια αραγμένη κάτω από τη σκιά της ομπρέλας να διαβάζω με τις ώρες τα βιβλία μου. Να επιστρέφουμε μόνο όταν ο ήλιος βούταγε στη θάλασσα. Να τρώμε καρπούζι και τυρί, να πίνουμε κοκτέιλ και μπύρα στη παραλία, να μην μας νοιάζει τίποτα. Να γυρνάμε ότι ώρα θέλουμε σπίτι. Ήταν όμορφη εκείνη η εποχή και ξέγνοιαστη.
Όμως η μετά παιδιών εποχή, μου έδειξε το νέο μου εαυτό. Γιατί μόνο μετά τον ερχομό τους, κατάλαβα ότι όλο αυτό που έχω ζήσει μαζί τους, από το πρώτο σκίρτημα τους μέχρι τώρα είναι το πιο μαγικό ταξίδι που ταξίδεψα ποτέ. Μετά την άφιξή τους, διαπίστωσα ότι λατρεύω να μαγειρεύω, και να τους γνωρίζω νέες γεύσεις βάζοντας όλη μου την μαεστρία και το μεράκι. Μόνο μετά το καλωσόρισμα τους αποφάσισα ότι θέλω να τους αφήσω πίσω πράγματα, πράγματα δικά μου για να έχουν μια μικρή κληρονομιά από τη μαμά τους. Γράφοντας είτε εδώ, είτε δικά τους γράμματα. Ποτέ πριν δεν μου είχε γεννηθεί η ανάγκη να αφήσω κάτι πίσω μου. Ποτέ ίσα με τώρα δεν είχα προσπαθήσει να γράψω κάτι ουσιαστικό και να το κρατήσω.
Το παραδέχομαι ότι το ταξίδι της μητρότητας είναι ότι πιο υπεύθυνο έχω αναλάβει, κάποιες φορές είμαι αρκετά κουρασμένη στο τέλος της μέρας και άλλες φορτωμένη με τύψεις. Μα η καρδιά μου είναι τόσο γεμάτη από γέλια, συναισθήματα, παιχνίδια, φωνές, μουτζουρωμένες φατσούλες που δε θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα άλλο.

*Η σημερινή ανάρτηση είναι η απάντηση μου στην πρόσκληση της γλυκιάς Θεοδώρας από το blog  The Big Boss, που εδώ και μέρες μας έχει ρωτήσει μέσω ίνσταγκραμ <<Πώς ήταν η ζωή σου πριν γίνεις μαμά>> και σήμερα τελικά κατάφερα να απαντήσω. Σε ευχαριστώ Θεοδώρα μου που με παρακίνησες να θυμηθώ για λίγο εκείνη την εποχή.

Φιλιά πολλά!