Δάσκαλος

Τα σχολειά, το ένα μετά το άλλο κλείνουν. Σε λίγο θα ακουστεί το τελευταίο κουδούνι και οι μικροί χαρούμενοι μαθητές θα πετάξουν τις τσάντες τους και θα αρχίσουν το παιχνίδι και το ακούραστο μέτρημα των παγωτών και των μπάνιων. Δε θα γράψω σήμερα ούτε για τα σχολειά, ναι ο τόνος στο ά, έτσι όπως το έλεγαν οι δασκάλες μας τα χρόνια που μεγάλωσα εγώ, ούτε για τα παιδιά που για άλλη μια φορά θα απολαύσουν παιχνίδι, μπάνια, ξεγνοιασιά. Θα σας γράψω σήμερα για το δάσκαλό μου.

via Pinterest

Αφορμή στάθηκε η παράσταση που δώσαμε για το τέλος της χρονιάς στο σύλλογο που συμμετέχω. Φέτος χόρεψα χορούς από τον Πόντο.  (Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Πόντο, στα έθιμα, στους χορούς, στους ανθρώπους του. Ίσως γιατί πάντα γύρω μου υπήρχαν άνθρωποι με καταγωγή από εκείνα τα μέρη, τα οποία εκτιμούσα.)
Με την έναρξη της χρονιάς αποφάσισα να συμμετέχω στο ποντιακό τμήμα. Η λογική και το στήσιμο του σώματος  είναι εντελώς διαφορετική με τους χορούς της υπόλοιπης Ελλάδας και αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι για εμένα, να αφήσω πίσω μου όλα αυτά που ήξερα και να προσαρμοστώ στο νέο. Δε θα σας κουράσω περαιτέρω με τα τεχνικά γιατί δε θέλω να σας μιλήσω άλλωστε για το χορό σαν χορό. Θέλω να σας μιλήσω για τον υπέροχο δάσκαλό μου. Γυρνώντας πίσω στα τριάντα τέσσερα χρόνια μου και προσπαθώντας να θυμηθώ ποιος δάσκαλος ήταν αυτός που μίλησε μέσα στην καρδιά μου, δυστυχώς δε θυμάμαι κανέναν. Ίσως ήμουν άτυχη σε αυτό το κομμάτι, ίσως πέρασαν δάσκαλοι που δεν ταίριαξε η χημεία μας. Ίσως ήρθαν απλά για να κάνουν τη δουλειά τους και να φύγουν. Δεν ξέρω τι έφταιξε πάντως κανένας από όλους αυτούς δε χαράχτηκε μέσα μου με μια γλυκιά ανάμνηση. Ακόμα και αν τους βάλω στη σειρά στο μυαλό μου θα είναι μόνο άνθρωποι που πέρασαν.... (για να μην είμαι άδικη ο μοναδικός στην ακαδημαϊκή μου πορεία ήταν ο δάσκαλος που μας έμαθε το πιο βασικό μάθημα στη σχολή, τα αειθαλή και φυλλοβόλα δέντρα και τον θυμάμαι πάντα με μεγάλη εκτίμηση και συγκίνηση). Και έρχομαι στο σήμερα και στο δάσκαλο που μου έμαθε ποντιακούς χορούς, έθιμα, λαογραφία και όλα τα σχετικά που αφορούν τον Πόντο. Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος είναι ο μοναδικός δάσκαλος που γνωρίζω, ο οποίος χορεύει με τους μαθητές τους στις παραστάσεις! Που ενώ είναι τελειομανής και αν δεν το κάνουν όλοι σωστά δεν περνάει στο παρακάτω, εντούτοις ποτέ δεν πρόσβαλε κανέναν. Ο τρόπος του είναι πάντα τόσο όμορφος. Με τους συμμαθητές μας, λέμε ότι έχει το μαγικό χέρι, αν δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει το βήμα που έδειξε, τον κρατάει από το χέρι χορεύουν δυο τρία μέτρα μαζί και αμέσως το μαθαίνει. Έχει και αυτό το ταλέντο ο αγαπημένος μου δάσκαλος. Και επίσης έχει το ταλέντο στο να "παντρεύει" και να κάνει μια μεγάλη ομάδα, μια οικογένεια τους μαθητές του. Άνθρωποι με διαφορετικές ηλικίες, ενδιαφέροντα, υπόβαθρο, γινόμαστε ένα, πραγματικά ένας κύκλος που δε σπάει ποτέ, γελάμε, μαθαίνουμε, χορεύουμε. Και αυτό είναι προνόμιο του δασκάλου μας θεωρώ. Δεν ξέρω πώς ήταν όταν ξεκίνησε να διδάσκει χορό, ξέρω αυτό που βλέπω εγώ και πραγματικά τον ευχαριστώ από καρδιάς γιατί μέχρι το Σεπτέμβρη, δεν ήξερα να χορεύω και μου έμαθε! Και αν βρεθώ σε ένα γλέντι θα σηκωθώ να χορέψω και θα έχω τα λόγια του στα αυτιά μου να με καθοδηγούν. Γιατί το ότι χόρεψα στην παράσταση φορώντας την παραδοσιακή φορεσιά του Πόντου ήταν για εμένα μεγάλη τιμή και συγκινητική στιγμή.
Ξαναδιαβάζοντας αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι ότι απλά στα μάτια σας μοιάζουν με λέξεις και ότι μόνο όσοι έχουν γνωρίσει το δάσκαλο μου θα μπορέσουν να συμφωνήσουν με τα γραφόμενά μου. Και επειδή το καλό πρέπει να λέγεται και να γράφεται δε μπορούσα να μην του αφιερώσω αυτήν την ανάρτηση!

Αφιερωμένο λοιπόν στον Παναγιώτη, τον αγαπημένο μου δάσκαλο. Να συνεχίσει να διδάσκει και να χορεύει!

Υ.Γ: Θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο Θοδωρή και το Δαμιανό δυο αδέρφια, 16 και 13 ετών που με τη λύρα και το νταούλι τους, έκαναν το μάθημά μας ξεχωριστό. Επειδή συνήθως πήγαινα καθυστερημένη στο μάθημα, στο άκουσμα των οργάνων ανέβαινα δυο δυο τα σκαλιά για να μπω στο χορό. Το άκουσμά τους σου έδινε το ρυθμό και σε έβαζε αμέσως στο κλίμα, "το ετοιμοπόλεμο". Πολλά μπράβο βέβαια αξίζουν και στη μαμά τους, την Αγγελική, που μας τα έφερνε σε κάθε μάθημα. Να τους χαίρεσαι τους λεβέντες σου!


Υ.Γ2: Αν είσαι δάσκαλος και περάσεις από εδώ, εύχομαι να είσαι από αυτούς θα αφήσεις το στίγμα σου χαραγμένο στις καρδιές των μαθητών σου. Εύχομαι να είσαι αυτός που θα κάνεις τη διαφορά.