"Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’ αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά."

Ξεκλέβω μια ώρα από τον πολύ στριμωγμένο χρόνο μου, κάπου ανάμεσα σε γενική και ξεστρώσιμο και τον απόηχο ενός παιδικού πάρτι,  γιατί απλά ήταν αδύνατον να μην το έχω γραμμένο στο μπλοκ μου, γιατί απασχολεί αρκετά τη σκέψη μου τελευταία, ακόμα και τώρα που έχω τόσες δουλειές και ο χρόνος για σκέψη και γράψιμο είναι ελάχιστος.

via Pinterest

 "Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’ αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά."
<<Αγαπάς για να αγαπάς και όχι για να πάρεις ανταπόκριση- αυτό δεν είναι αγάπη>> Λόγια που έγραψε ο Λέο Μπουσκάλια στο βιβλίο να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις.
Το απόσπασμα αυτό έπεσε μπροστά μου προχθές και το λάτρεψα! Και αν μου επιτρέπεται το συνεχίζω όπως εγώ θεωρώ σωστό, όχι για να πάρεις ανταπόκριση, σαφώς, αλλά γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο από το να ξυπνάς και να πλημμυρίζει η καρδιά σου με αγάπη. Να κατακλύζει η σκέψη, η καρδιά και κάθε κύτταρό σου από το αγαπημένο πρόσωπο και αναφέρομαι σε οποιασδήποτε μορφής αγάπης, αλλά λίγο περισσότερο σε εκείνη που νιώθουμε για τον σύντροφο μας.
Κανένας εγωισμός δεν είναι ικανός να μην με αφήσει να ζήσω αυτό το καταπληκτικό συναίσθημα γιατί, γνωρίζοντας ότι αγαπώ και ότι με αγαπούν ανθίζω σαν τη φύση που είναι στολισμένη. Γιατί αγάπη για εμένα, είναι όλα αυτά που έγραψα εδώ πριν λίγο καιρό και είναι το πιο υπέροχο να το ζεις και ιδανικά είναι τέλειο να το ζείτε μαζί.
Και σκέφτομαι ότι αν δεν είχα ρισκάρει, αν είχα εγωισμό, αν περίμενα τον πρίγκιπα, δεν θα ήμουν εδώ σήμερα και δε θα ζούσα όλα αυτά που ζω και είμαι πολύ περήφανη για όλες μου τις επιλογές και για τα ρίσκα που πήρα. Και ευτυχώς διάβασα νωρίς την Τερέζα του Φρ.Γερμανού και το απόσπασμα: αν με ρωτούσε κάποτε ο Θεός τι έκανα κάτω στη γη, θα του απαντούσα: <<Τόλμησα>> έγινε μότο μου από πολύ μικρή. Να τολμήσω, να ζήσω, να το φχαριστηθώ ρε παιδί μου πώς να στο περιγράψω. Το ξέρω ότι θα είμαι εδώ για λίγο, ο εγωισμός θα μείνει για πάντα και θα αφήσει πίσω του την πίκρα του ανεκπλήρωτου. 

love love love

Και να σου πω τι κατάλαβα, ότι πρίγκιπας δεν υπάρχει. Πες μου σε ένα σχόλιο αν έχεις δει πρίγκιπα τη σήμερον ημέρα. Εκτός από αυτούς που πρόλαβαν η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη και η Ωραία κοιμωμένη και όοοοοοολους αυτούς που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα και βλέπουμε στις ταινίες, έξω στο ριαλ λαιφ δεν κυκλοφορεί τίποτα σε πρίγκιπα. Και όλους αυτούς τους έφτιαξε το χέρι ενός συγγραφέα για να κάνει τα κοριτσάκια να λιώνουν και να αποζητούν πρίγκιπες στις σχέσεις τους. (Μέχρι εδώ, όλα αυτά τα είχα γράψει πριν το #royalwedding και πριν δω τον prince Harry να ψιθυρίζει (You look amazing!) στη αγαπημένη του σύζυγο Meghan και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ίσως υπάρχουν πρίγκιπες αλλά ελάχιστοι και οι περισσότεροι πιασμένοι.) 
Και είναι τόσο όμορφο όταν όλα είναι απλά και λες σε θέλω με θέλεις και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά πάντα η αρχή είναι η δύσκολη. Και μιλώ εγώ έχοντας καμία πείρα σε αυτά, μιας που την εποχή που ''φλέρταραμε" με τον άντρα μου ήμασταν πολύ μικροί και όλο αυτό ήταν αρκετά στα πλαίσια τα παιδικά-πλατωνικά-φιλικοερωτικά-δεν ξέρω πως αλλιώς να τα περιγράψω- και ήταν σαφώς όλα πιο εύκολα. 
Τις προάλλες που παρακολούθησα μια υπέροχη συζήτηση από την διευθύντρια του ΔΙΚΕΨΥ, σχετικά με τα όρια και τα παιδιά, η συζήτηση ξέφυγε για λίγο και πήγε στις ανθρώπινες σχέσεις. Πήγε στο κλασικό που κάνουμε όλοι και λέμε γιατί να κάνω εγώ πίσω όταν τσακωνόμαστε, γιατί όχι αυτός. Και μας συμβούλεψε πολύ ορθά θεωρώ, ότι θα πρέπει όντως να κάνουμε υποχωρήσεις από κοινού. Στο ένα θέμα θα κάνει ο ένας, την επόμενη φορά θα κάνει ο άλλος. Δε χρειάζεται να τα πολύ συζητάμε αυτά τα πράγματα όπως καταλαβαίνω. Δηλαδή είμαστε πια ώριμοι άνθρωποι. Όπως το ίδιο ισχύει και θεωρώ και στην αρχή μιας σχέσης ή ακόμα και πριν γίνουμε ζευγάρι, ότι θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και να μην αφήνουμε όλα τα βήματα στον άλλον μόνο. Ειλικρίνεια πρώτα στον εαυτό μας και ύστερα στον άλλον άνθρωπο.
Και όλα αυτά γιατί τα γράφω? Τα περί πριγκίπων, περί ανεκπλήρωτου, περί εγωισμών, περί ειλικρίνειας, περί πρώτου βήματος? 
Γιατί νομίζω ότι ευτυχία μας είναι προσωπική υπόθεση και αφορά-είμαστε υπεύθυνοι για αυτή αποκλειστικά εμείς. Δηλαδή κανένα άλλο ανθρώπινο ον δεν είναι υπεύθυνο για την δική μας ευτυχία. Μόνοι μας την πλάθουμε και κάνοντας επιλογές, διαλέγουμε ανθρώπους να μας συντροφεύσουν στο πιο όμορφο ταξίδι που ξεκίνησε από μια πράξη αγάπης! 

Κάποια από αυτά τα έχω ξετρυπώσει σε βιβλία αυτοβελτίωσης που τελευταία διαβάζω μετά μανίας, άλλα είναι δικές μου σκέψεις. Πάντως θα ήθελα  εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, να κάνεις έναν μίνι αναλογισμό και να σκεφτείς το πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου αν δεν έχεις φτάσει ακόμα εκεί που θα είναι η καρδιά σου ευτυχισμένη, σε όλα τα επίπεδα,  να την οραματιστείς και να προσπαθήσεις να φέρεις κοντά σου τον τρόπο με τον οποίον θα τα καταφέρεις. Αν χρειαστεί να ρισκάρεις λίγο παραπάνω κάνε το. Αν χρειαστεί να αφήσεις λίγο πίσω τον εγωισμό σου κάνε το και αυτό. Δρασε! Μην περιμένεις τίποτα από κανέναν άλλο.Αυτό που δεν θα σου πρότεινα είναι να μην κάνεις καμία έκπτωση στα θέλω σου! Να συνειδητοποιήσεις απλά τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο και μην το αφήσεις αν δεν φτάσεις εκεί. 

Υ.Γ: Το ξέρω στα είπα κάπως μπερδεμένα σήμερα, ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο κάποιον και αν σε λίγο διάστημα κατάφερες αυτό που οραματίστηκες θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, μαζί με εσένα. Γράψε μου όταν έχεις νέα! Σε φιλώ.