Να σε αγαπάς!

Αν σε συναντούσε το παιδί που ήσουν τι θα του έλεγες; Ή καλύτερα τι θα σου έλεγε;

Από πολύ μικρή είχα αυτήν την απορία; Πώς βρέθηκα εδώ, γιατί, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μου; (Πω κουβέντα που πιάσαμε σήμερα καλοκαιριάτικα, αντί να ασχολούμαστε με παραλίες, διακοπές, βιβλία, μαγιό κτλ. θα μου πεις και εύλογα!) Τον τελευταίο καιρό δουλεύω πολύ στο να βρω μέσα μου διάφορες απαντήσεις, στο να βρω έμπνευση να κάνω όλα όσα έχω αφήσει μισοτελειωμένα, όλα όσα θα με πάνε εκεί που θα βρω το σκοπό για τον οποίο έχω έρθει. Διαβάζω λοιπόν πολύ, ακούω σπουδαίες ομιλίες από ανθρώπους που βρήκαν ο καθένας αυτό το κάτι που έψαχναν, κρατάω σημειώσεις, οραματίζομαι, σκέφτομαι, κάνω εικόνες με το μυαλό μου. 

Στις διάφορες ομιλίες και συνεδρίες που συμμετέχω και παρακολουθώ, έχουμε μιλήσει συχνά για τα παιδιά που έχουν καταφέρει όλους τους τους στόχους. Για αυτά, τα λεγόμενα, καλά παιδιά, που έκαναν πάντα περήφανους τους γονείς τους με τις επιδόσεις τους, με τα επιτεύγματά τους, με τη ζωή τους. Που πέτυχαν σε οτιδήποτε και αν προσπάθησαν. Ωστόσο όμως ενώ έχουν καταφέρει τα πάντα, ψάχνουν μέσα τους και δεν βρίσκουν καμία ικανοποίηση. Δεν βρίσκουν χαρά και νόημα. Η απάντηση λοιπόν σε όλα αυτά που σας περιγράφω είναι μια και μοναδική. Ναι! Πέτυχαν τους στόχους τους αλλά δεν ήταν ακριβώς δική τους επιλογή όλα αυτά που πέτυχαν. Ήταν ανάγκη, στόχος, ανεκπλήρωτο των γονιών τους. Ο Καρλ Γιουνγκ το είπε εξαιρετικά για να το καταλάβουμε όλοι: "Το μεγαλύτερο βάρος για ένα παιδί είναι να ζήσει την ζωή των γονιών του."

Είμαστε έτσι πλασμένοι, από την ώρα που γεννιόμαστε να κάνουμε τα πάντα ώστε να είμαστε αρεστοί και αγαπητοί στους ανθρώπους που μας έφτιαξαν. Να τους κάνουμε περήφανους, να μοιάζουμε σε αυτούς, να μην τους στεναχωρούμε. Αν είμαστε τυχεροί και τα θέλω μας συγκλίνουν, τότε απλά γινόμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι. 

Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, μιλάω με τη διπλή ιδιότητα που έχω, ούσα κόρη αλλά ταυτόχρονα και μητέρα. Αν λοιπόν δεν είχα παιδιά ποτέ δε θα μπορούσα να μπω στη θέση του γονιού. Και δεν θα ένιωθα ποιο είναι το πραγματικό συναίσθημα του να έχεις φτιάξει ένα πλάσμα τόσο μοναδικό όσο ένα αποτύπωμα. Γιατί είμαστε μοναδικοί! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα παιδιά μου τα έφτιαξα εγώ και ο άνθρωπος μου, τα γέννησα, τα ανέθρεψα, προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για εκείνα, όπως όλοι οι γονείς, αλλά ποτέ δεν ξεχνάω ότι δεν είναι ΕΓΩ!  

Τους αρέσουν άλλα πράγματα, έχουν άλλες απόψεις, έχουν δική τους προσωπικότητα- ευτυχώς! Θέλω η κάθε τους επιθυμία, στόχος και ανάγκη να πηγάζει πραγματικά από μέσα τους και όχι για να ευχαριστήσουν εμένα. Είναι αρεστά σε εμένα ακόμα και αν τους αρέσει κάτι που δεν αρέσει σε εμένα. Δεν θέλω δυο κλώνους μου, θέλω δυο ελεύθερους, ευτυχισμένους ανθρώπους. Αν έχεις παιδιά ίσως καταλάβεις αυτό που εννοώ. 

Τελικά επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα, το παιδί μέσα σου τι λέει;

Το δικό μου ακόμα προσπαθεί να βρει την άκρη, να βρει την ουσία της ζωής. Το γιατί είναι εδώ. Το να ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Και αν μια μέρα δεν συμβεί αυτό σκέφτεται γιατί την άφησε να φύγει; Να χαθεί, λες και θα είναι εδώ αιώνια.

Μετά τα τριάντα μου, αποφάσισα έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών, ότι στο εξής ποτέ πια δεν θα κάνω οτιδήποτε αν πρώτα ολόκληρη η ύπαρξη μου, κάθε μου κύτταρο δεν θέλει να κάνω αυτό που καλούμαι να κάνω. Προσπαθώ ώστε να το τηρώ αυτό.

Να σε αγαπάς, να σε φροντίζεις, να φροντίζεις το σώμα σου, όχι για την εικόνα σου μόνο, αλλά γιατί η αίσθηση του να έχεις ένα υγιές σώμα σου δίνει τόση δύναμη και ενέργεια που θα σκέφτεσαι πώς μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτό. Να κάνεις δέκα λεπτά διαλογισμό, να σκέφτεσαι όμορφες εικόνες που θες να έρθουν, να επιστρέφεις στις όμορφες εικόνες που πέρασαν και να γελάς. Να αποζητάς την επαφή την πραγματική με ανθρώπους ενδιαφέροντες, όχι στο ίντερνετ, όχι στο τηλέφωνο, σε ένα καφέ, σε μια βόλτα σε ένα περίπατο. Να διαβάζεις κάθε μέρα από λίγο, θα βρεις εκεί μέσα τόση έμπνευση. Να μην γκρινιάζεις, βγάλε την γκρίνια από τη ζωή σου. Να γελάς, να σε κακομαθαίνεις. Να σε αγαπάς! Αν δεν το κάνεις εσύ κανείς δε θα το κάνει για εσένα. Να βάλεις έναν στόχο τόσο μεγάλο που όταν τον καταφέρεις θα πετάς στον ουρανό! Μην σταματήσεις, μην τον παρατήσεις αν δεν το καταφέρεις. Κάνε τον εαυτό σου περήφανο και μαζί όσους σε αγαπάνε. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία, το πέρασμά μας είναι τόσο εφήμερο, μην αφήσεις την στιγμή να φύγει, βγάλτο από μέσα σου. Κανείς δε θα σε θυμάται για τις σκέψεις που δεν είπες ποτέ.

Συναντήσου με το παιδί που ήσουν κάποτε και πες του Σ' αγαπώ είμαι ευτυχισμένος! Μόνο για εσένα, πρώτα για εσένα! 

Να σε αγαπάς!

Σε φιλώ

Υ.Γ: έχω φτιάξει αυτό το πινακάκι στο πιντερεστ, μπορεί να βρεις κάτι που θα σε εμπνεύσει εκεί.