Αγαπητό ημερολόγιο,
σήμερα θα σου γράψω για την Εύα που έχει τα γενέθλιά της. Τη γνώρισα το Σεπτέμβριο του 1994 που πήγαμε πρώτη γυμνασίου, αλλά κολλητές φίλες νομίζω γίναμε στην Πρώτη τάξη του Λυκείου που γίναμε και διπλανές. Η Εύα, η φίλη μου, ήταν η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη, κρατούσε το απουσιολόγιο όλα τα σχολικά μας χρόνια. Τη θαύμαζα γιατί είχε πάρα πολλές γενικές γνώσεις και ήταν σούπερ ενημερωμένη για όλα τα πολιτικά θέματα και τα της επικαιρότητας. Τα χρόνια πέρασαν, η Εύα πέρασε στην Πάτρα στους μηχανικούς των Υπολογιστών και εγώ πήγα στην Άρτα. Θυμάμαι το πρώτο καρναβάλι που περάσαμε μαζί, δε θυμάμαι πολλά από το καρναβάλι είναι αλήθεια, θυμάμαι ότι έφυγα την Τρίτη το πρωί, ή μάλλον είχα κλείσει εισιτήριο για να φύγω τότε αλλά από χαζομάρα έχασα το λεωφορείο. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ. Είχα στεναχωρηθεί λες και είχε συμβεί το μεγαλύτερο κακό, ναι με κάτι τέτοια χαζά ασχολούμουν τότε, θυμάμαι είχα πάρει το μπαμπά μου τηλέφωνο και με παρηγόρησε και μου βρήκε λύση αμέσως, να πάω στο Ρίο ,γιατί τότε πηγαίναμε με το φέρι απέναντι δεν είχε ακόμα γίνει η ζεύξη και να πάρω όποιο λεωφορείο πάει προς Γιάννενα κλπ. Εννοείται ότι δεν μου είχε περάσει από το μυαλό σαν ιδέα. Πήρα αμέσως την Εύα, ήρθε και με βρήκε στα Κτελ και πήγαμε μαζί. Μου έκανε παρέα και στο φέρι και μετά γύρισε πίσω μόνη της εκείνη για την Πάτρα και εγώ για την Άρτα, τι αλλάζει; Ένα Π δρόμος, όπως είχε πει κάποτε και μου είχε αρέσει πολύ το λογοπαίγνιο.
Για λίγο, ίσως δυο χρόνια, χάσαμε εντελώς επαφή. Δεν ξαναέμαθα τίποτα για εκείνη, δεν ξανάκουσα, δε ρώτησα. Δεν τσακωθήκαμε, δε μαλώσαμε, απλώς χαθήκαμε. Το 2004 όμως, θυμήθηκα ότι 28 Μάη είχε γενέθλια και δεν ξέρω γιατί κάτι με έσπρωξε να της στείλω μήνυμα, ήταν η αιτία που ξαναβρεθήκαμε. Κανονίσαμε μια ημερομηνία καφέ στο Σταθμό του Ηρακλείου, εκεί που πηγαίνουμε συνήθως και μια συγκεκριμένη ώρα. Πήγα, όπως πάντα ελαφρώς καθυστερημένη και είδα μια εντελώς διαφορετική Εύα. Η σκηνή θύμιζε ταινίες. Είχε αφήσει μακριά τα συνήθως καρέ μαλλιά της, είχε κάνει ανταύγειες είχε χάσει κιλά και είχε αλλάξει το στιλ της εντελώς. Είχα ενθουσιαστεί πολύ! Πιάσαμε το νήμα από εκεί που είχε χαθεί. Βέβαια είχαμε τα πάνω κάτω στις πόλεις μας, αλλά πάντα συναντιόμαστε όταν γυρνούσαμε στη βάση μας.
Από το 2006 που επέστρεψα οριστικά στην Αθήνα και συγκεκριμένα το 2007 το θυμάμαι σαν μια υπέροχη, ανέμελη χρονιά. Το πρωί δουλειά και μετά κάθε μέρα βόλτα. Τις περισσότερες φορές βγαίναμε με την Εύα. Δεν ξεχνώ ποτέ που ξεκινήσαμε να πάμε για ποτό και φτάσαμε στο Ζυγό που τραγουδούσε ο Παπάζογλου. Ήταν υπέροχος, χάρηκα που τον είδα έστω και μια φορά. Επίσης χάρη στην Εύα ανακάλυψα και αγάπησα τον Χαρούλη. Μαζί πήγαμε το 2014 στη θέατρο βράχων και των είδαμε! Α, δεν ξέρω αν είσαι της γενιάς μου, είχαμε πάει και στο Λυκαβηττό να δούμε την τελευταία συναυλία των Πυξ-Λαξ, νομίζω το 2000, και ένα επετειακό του Μαχαιρίτσα. Η Εύα είναι το συναυλιακό μου παρεάκι. Γενικά δε θα σηκωθώ να πάω σε συναυλία, λίγο τις βαριέμαι, εκτός αν είναι κάποιος που αγαπώ πολύ. {Τους Κατσιμιχαίους τους αγαπούσα αλλά μετά από την συναυλία τους το 2010 στο ΟΑΚΑ απογοητεύτηκα πάρα πολύ}.
Έτσι λοιπόν, από την εφηβεία μας, περάσαμε στα πρώτα χρόνια σαν φοιτητές μετά σαν μικρά τρελοκομεία που το πρωί δούλευαν τα βράδια βγαίναν για τις ποτάρες και τα βρώμικα και φτάσαμε στο σήμερα. Μαμάδες, φίλες, πάρα πολλά χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή.
Η Εύα ήταν και είναι πάντα η φωνή της συνείδησής μου. Είναι μια από τις πιο ώριμες και υπεύθυνες μαμάδες που έχω γνωρίσει και η μπεμπούλα της είναι πολύ τυχερή.
Αυτά φίλη μου αγαπημένη. Χρόνια σου πολλά, να είσαι ευτυχισμένη να έχεις την υγειά σου και να σε χαιρόμαστε εμείς που σε αγαπάμε και εσύ που μας αγαπάς.
Αφιερωμένο στη διπλανούλα μου
Με όλη μου την αγάπη
Λαμπρινή
Υ.Γ: Τι θυμήθηκα πάλι απόψε? Και έχω και άλλα πολλά ακόμα που θυμάμαι. Θα πάμε για καφέ να τα πούμε!! <3
σήμερα θα σου γράψω για την Εύα που έχει τα γενέθλιά της. Τη γνώρισα το Σεπτέμβριο του 1994 που πήγαμε πρώτη γυμνασίου, αλλά κολλητές φίλες νομίζω γίναμε στην Πρώτη τάξη του Λυκείου που γίναμε και διπλανές. Η Εύα, η φίλη μου, ήταν η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη, κρατούσε το απουσιολόγιο όλα τα σχολικά μας χρόνια. Τη θαύμαζα γιατί είχε πάρα πολλές γενικές γνώσεις και ήταν σούπερ ενημερωμένη για όλα τα πολιτικά θέματα και τα της επικαιρότητας. Τα χρόνια πέρασαν, η Εύα πέρασε στην Πάτρα στους μηχανικούς των Υπολογιστών και εγώ πήγα στην Άρτα. Θυμάμαι το πρώτο καρναβάλι που περάσαμε μαζί, δε θυμάμαι πολλά από το καρναβάλι είναι αλήθεια, θυμάμαι ότι έφυγα την Τρίτη το πρωί, ή μάλλον είχα κλείσει εισιτήριο για να φύγω τότε αλλά από χαζομάρα έχασα το λεωφορείο. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ. Είχα στεναχωρηθεί λες και είχε συμβεί το μεγαλύτερο κακό, ναι με κάτι τέτοια χαζά ασχολούμουν τότε, θυμάμαι είχα πάρει το μπαμπά μου τηλέφωνο και με παρηγόρησε και μου βρήκε λύση αμέσως, να πάω στο Ρίο ,γιατί τότε πηγαίναμε με το φέρι απέναντι δεν είχε ακόμα γίνει η ζεύξη και να πάρω όποιο λεωφορείο πάει προς Γιάννενα κλπ. Εννοείται ότι δεν μου είχε περάσει από το μυαλό σαν ιδέα. Πήρα αμέσως την Εύα, ήρθε και με βρήκε στα Κτελ και πήγαμε μαζί. Μου έκανε παρέα και στο φέρι και μετά γύρισε πίσω μόνη της εκείνη για την Πάτρα και εγώ για την Άρτα, τι αλλάζει; Ένα Π δρόμος, όπως είχε πει κάποτε και μου είχε αρέσει πολύ το λογοπαίγνιο.
Για λίγο, ίσως δυο χρόνια, χάσαμε εντελώς επαφή. Δεν ξαναέμαθα τίποτα για εκείνη, δεν ξανάκουσα, δε ρώτησα. Δεν τσακωθήκαμε, δε μαλώσαμε, απλώς χαθήκαμε. Το 2004 όμως, θυμήθηκα ότι 28 Μάη είχε γενέθλια και δεν ξέρω γιατί κάτι με έσπρωξε να της στείλω μήνυμα, ήταν η αιτία που ξαναβρεθήκαμε. Κανονίσαμε μια ημερομηνία καφέ στο Σταθμό του Ηρακλείου, εκεί που πηγαίνουμε συνήθως και μια συγκεκριμένη ώρα. Πήγα, όπως πάντα ελαφρώς καθυστερημένη και είδα μια εντελώς διαφορετική Εύα. Η σκηνή θύμιζε ταινίες. Είχε αφήσει μακριά τα συνήθως καρέ μαλλιά της, είχε κάνει ανταύγειες είχε χάσει κιλά και είχε αλλάξει το στιλ της εντελώς. Είχα ενθουσιαστεί πολύ! Πιάσαμε το νήμα από εκεί που είχε χαθεί. Βέβαια είχαμε τα πάνω κάτω στις πόλεις μας, αλλά πάντα συναντιόμαστε όταν γυρνούσαμε στη βάση μας.
Από το 2006 που επέστρεψα οριστικά στην Αθήνα και συγκεκριμένα το 2007 το θυμάμαι σαν μια υπέροχη, ανέμελη χρονιά. Το πρωί δουλειά και μετά κάθε μέρα βόλτα. Τις περισσότερες φορές βγαίναμε με την Εύα. Δεν ξεχνώ ποτέ που ξεκινήσαμε να πάμε για ποτό και φτάσαμε στο Ζυγό που τραγουδούσε ο Παπάζογλου. Ήταν υπέροχος, χάρηκα που τον είδα έστω και μια φορά. Επίσης χάρη στην Εύα ανακάλυψα και αγάπησα τον Χαρούλη. Μαζί πήγαμε το 2014 στη θέατρο βράχων και των είδαμε! Α, δεν ξέρω αν είσαι της γενιάς μου, είχαμε πάει και στο Λυκαβηττό να δούμε την τελευταία συναυλία των Πυξ-Λαξ, νομίζω το 2000, και ένα επετειακό του Μαχαιρίτσα. Η Εύα είναι το συναυλιακό μου παρεάκι. Γενικά δε θα σηκωθώ να πάω σε συναυλία, λίγο τις βαριέμαι, εκτός αν είναι κάποιος που αγαπώ πολύ. {Τους Κατσιμιχαίους τους αγαπούσα αλλά μετά από την συναυλία τους το 2010 στο ΟΑΚΑ απογοητεύτηκα πάρα πολύ}.
Έτσι λοιπόν, από την εφηβεία μας, περάσαμε στα πρώτα χρόνια σαν φοιτητές μετά σαν μικρά τρελοκομεία που το πρωί δούλευαν τα βράδια βγαίναν για τις ποτάρες και τα βρώμικα και φτάσαμε στο σήμερα. Μαμάδες, φίλες, πάρα πολλά χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή.
Η Εύα ήταν και είναι πάντα η φωνή της συνείδησής μου. Είναι μια από τις πιο ώριμες και υπεύθυνες μαμάδες που έχω γνωρίσει και η μπεμπούλα της είναι πολύ τυχερή.
Αυτά φίλη μου αγαπημένη. Χρόνια σου πολλά, να είσαι ευτυχισμένη να έχεις την υγειά σου και να σε χαιρόμαστε εμείς που σε αγαπάμε και εσύ που μας αγαπάς.
Αφιερωμένο στη διπλανούλα μου
Με όλη μου την αγάπη
Λαμπρινή
Υ.Γ: Τι θυμήθηκα πάλι απόψε? Και έχω και άλλα πολλά ακόμα που θυμάμαι. Θα πάμε για καφέ να τα πούμε!! <3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!