Μια γλυκιά ανάμνηση-42/365

Αγαπητό ημερολόγιο,

Θυμάσαι τότε που πήγαινα στο νήπιο; Στη αποκριάτικη γιορτή, είχα διαλέξει τη στολή <<Βασίλισσα της Νύχτας>>. Ήταν γαλάζια με λευκά τετραγωνάκια στο ρέλι και είχα πάρει και ένα μεγάλο κωνικό καπέλο μαύρο με ένα μακρύ τούλι να κρέμεται και πολλά γαλάζια αστεράκια πάνω του.
Την προηγούμενη μέρα είχε έρθει ο θείος Γιώργος από το σπίτι, με πήρε και με πήγε στο κατάστημα με τα παπούτσια και μου έκανε δώρο κάτι πολύ όμορφα μαύρα γοβάκια. Είχαν και δυο φιογκάκια, αλλά δεν ήταν ραμμένα, ήταν απλά καρφιτσωμένα και μπορούσες να τα φοράς ή να τα βγάζεις με τα κλιπς τους. Ξεκίνησα να πάω στη γιορτή και ένιωθα πραγματικά σαν μια βασίλισσα, αγαπούσα και τα νέα μου παπούτσια που χτύπαγαν καθώς περπατούσα. Φυσικά μέσα στην αναμπουμπούλα μου έφυγε το ένα φιογκάκι και στεναχωρήθηκα πολύ. Τελικά πέταξα και το άλλο.
Σήμερα θυμήθηκα το θείο το Γιώργο, δεν είναι πια εδώ. Τον σκέφτομαι συχνά, πάντα όταν πηγαίνω στο κόζι, γιατί περνάω μπροστά από το μαγαζί του και τον μνημονεύω. Ο θείος Γιώργος, με αγαπούσε πάρα πολύ. Και εγώ το ίδιο. Με αγαπούσε και το έλεγε ότι με ξεχώριζε απ' όλα του τα ανίψια. Από το θείο Γιώργο έχω πάρει πολλά πράγματα. Είχε πολλά ταλέντα, ζωγράφιζε υπέροχα, έγραφε όπως και εγώ, όταν έφυγε η κόρη του μου έφερε μια τσάντα γεμάτη με σημειώματα που είχε γράψει, ημερολόγια, λίγες λέξεις. Τα άπλωσα όλα στο τραπέζι της κουζίνας και στρώθηκα στο διάβασμα. Μετά από τρεις ώρες, τα είχα διαβάσει όλα και ένιωθα σαν να τον είχα δίπλα μου και να τα λέγαμε.
Ο θείος ο Γιώργος ήταν πολύ κοινωνικός. Έπιανε κουβέντα αμέσως, ακόμα και αν δε σε ήξερε. Πάντα είχε χαρτομάντιλα μαζί του και ένα μπουκαλάκι νερό, πάντα!
Μαγείρευε πολύ ωραία, ειδικά μου άρεσαν οι πατάτες φούρνου όπως τις έφτιαχνε και τα όσπρια. Όταν ήμουν έγκυος στο Στέφανο, τον είχα πάρει τηλέφωνο και του ζήτησα να μου φέρει όποτε μπορεί μήλα ψητά στο φούρνο, ένα γλυκό που έφτιαχνα όταν ήμουν παιδί και είχα χρόνια να το φάω. Το άλλο πρωί ήρθε και μου χτήπησε το κουδούνι με ένα τάπερ με το γλυκό που του ζήτησα. Ήταν υπέροχος, δοτικός και μοναδικός.
Μοιάζαμε τόσο πολύ, του έχω πάρε πάρα πολλά. Θυμάμαι την τελευταία φορά που τον είδα ήταν Σεπτέμβρης. Πήγαμε και κάτσαμε κάτω από την κληματαριά που είχε στην πίσω αυλή. Φυσούσε ένα όμορφο, ήσυχο αεράκι. Δε μιλούσε κανείς, ούτε εκείνος ούτε και εγώ. Τι να πούμε. Κάτσαμε και αφήσαμε το αεράκι να μας χαϊδεύει και να μιλήσει εκείνο. Τα παιδιά παίζανε γύρω του και κοιτούσαν τις κοτούλες και τα κουνελάκια και τον αγαπημένο τους Ερμή. Ο θείος ο Γιώργος είχε προλάβει και διάβασε κάποια από αυτά που έχω γράψει εδώ. Το τελευταίο που διάβασε νομίζω, ελπίζω να το είχε διαβάσει,  ήταν η πράσινη πόρτα και τότε όταν το έγραφα τον σκεφτόμουν πολύ. Του άρεσαν μερικά από αυτά που έχω γράψει, αυτό που είχα γράψει για τον μπαμπά, ένα άλλο για το Πάσχα στο χωριό. Μου είχε πει ότι είχε μαζέψει πολλά πράγματα να τα γράψουμε μαζί γιατί του άρεσε όπως τα έγραφα...
Το σημερινό το ονόμασα γλυκιά ανάμνηση γιατί είναι όντως μια πολύ γλυκιά ανάμνηση, από τις πιο αθώες, τις πιο αγαπημένες μου στιγμές. Τι και να δάκρυα θολώνουν τα μάτια μου ήθελα να το αφήσω αυτό σήμερα εδώ, να υπάρχει για να μην το ξεχάσω, να ξανά ρθω εδώ και να το διαβάσω και να τον θυμηθώ ξανά.
Ο θείος ο Γιώργος είναι ο αγαπημένος μου θείος. Τον αγαπώ και μου λείπει πολύ.