Αγαπητό ημερολόγιο,
Θυμάσαι τότε που νόμιζα ότι μεγάλωσα και ότι τα ήξερα όλα; Δεν είναι πολύ μακριά, είκοσι χρόνια πίσω, δεκαοκτώ, δεκάξι. Κάθε χρόνος που ερχόταν νόμιζα ότι τα ήξερα όλα. Δεν τα ήξερα όλα, ήξερα μόνο κάποια πράγματα. Τώρα που είμαι 36 και μισό ευτυχώς δεν νομίζω ότι τα ξέρω όλα και γελάω τόσο πολύ με τον ξερόλα εικοσιπεντάρι-εικοσιεφτάρι κλπ εαυτό μου. Όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα ίσως λέω το ίδιο.
Πεταγόμαστε χωρίς να μας έχει ρωτήσει κανείς τη γνώμη μας, γιατί τα ξέρουμε όλα! Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε συμβουλή. Η συμβουλή έχει μια αξία ειδικά αν ο άλλος τη ζητήσει. Και τότε ευχαρίστως να την πεις. Συμβουλεύουμε τους πάντες, από μεγαλύτερους μέχρι μικρά παιδιά. Δεν μιλάω για εσένα, για εμένα το λέω. Φέτος πρώτη χρονιά, μετά τα μαθήματα που παρακολούθησα πήρα απόφαση να μην ξανασυμβουλέψω κανένα, παραμόνο αν μου ζητήσει τη γνώμη μου. Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο, γιατί αυτή είναι μια συνήθεια χρόνων και δύσκολα κόβεται , αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι δύσκολο, αν το θέλουμε. Συμβουλεύω τα παιδιά μου, λέω τη γνώμη μου, ξεκινώ προτάσεις με το ρήμα <<Νομίζω>> Το νομίζω λοιπόν το λέμε για κάτι που έχουμε αμφιβολία. Δηλαδή αν σου δείξει καποιος ένα κόκκινο μήλο και σε ρωτήσει τι είναι, θα πεις ένα κόκκινο μήλο, δε θα πεις νομίζω ότι είναι ένα κόκκινο μήλο. Έρχεται λοιπόν το παιδί σου από το σχολείο και έχει το τάδε πρόβλημα. Αρχίζουμε λοιπόν οι γονείς, τι έκανες; πήγες στη δασκάλα κλπ παρόμοιες ερωτήσεις, ψάχνουμε να βρούμε μια έτοιμη λύση να προσφέρουμε για να το διευκολύνουμε. Ίσως όμως το παιδί δεν έχει ανάγκη από καθοδήγηση, να τους πεις λύση ή να πάρεις το μέρος του. Ίσως θέλει απλώς να το ακούσεις. Μια πολύ όμορφη συμβουλή που μου έδωσαν και τη χρησιμοποιώ είναι να του πεις: << Σου έχω εμπιστοσύνη και ξέρω ότι θα βρεις τη λύση μόνο σου>> . Δηλαδή είμαστε εκεί για να ακούσουμε χωρίς να το πατρονάρουε. Πόσο απελευθερωμένη άποψη και ιδέα. Στα πλαίσια φυσικά που αυτό που μοιράστηκε μαζί μας δεν έχει να κάνει με τη σωματική του ακεραιότητα.
Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα πολύ όμορφο βιβλίο αυτοβελτίωσης, θα σου πω περισσότερα όταν το τελειώσω που λέει ότι δεν κάνει να λέμε τίποτα στα παιδιά, ούτε θετικά πρόσημα ούτε αρνητικά. Δηλαδή, εγώ μπορεί να τόνωνα πχ κάποια θετικά των παιδιών μου. Οι ταμπέλες είτε θετικές είτε αρνητικές, φοριούνται και τις κουβαλάμε μια ζωή. Προσπαθούσα να κάνω τις ασκήσεις μου, τις σχετικές με τον εαυτό μου και τα μόνα που άκουγα ήταν λέξεις, ταμπέλες, σκέψεις άλλων για εμένα. Ταμπελίτσες που μου φορέθηκαν, τις πήρα προίκα, τις παντρεύτηκα και τώρα μια μια τις διώχνω. Οι θετικές ταμπέλες είναι λες και αποζητάς παντού την επιβράβευση το μπράβο, βλέπεις την εικόνα σου μέσα από τα μάτια των άλλων. Και εκεί έρχεται η αποδοχή. Για να σε αποδεχτείς πρέπει πρώτα να σε έχει αποδεχτεί η οικογένεια, οι φίλοι, ο σύντροφος, οι συνάδελφοι. Δε σε αποδέχεσαι ούτως ή άλλως. Η αξία μας είναι μια και δεν ορίζεται από το πώς μας βλέπουν οι άλλοι.
Και έτσι καταλήγουμε πάλι στην αποδοχή, στην ισορροπία που έχουμε σαν άνθρωποι σφαιρικά στους βασικούς τομείς της ζωής μας.
Το έκοψα λίγο απότομα σήμερα, το ξέρω, αύριο πάλι, ποιος ξέρει με τι;
Αυτά και για σήμερα,
σε φιλώ
Λαμπρινή
Θυμάσαι τότε που νόμιζα ότι μεγάλωσα και ότι τα ήξερα όλα; Δεν είναι πολύ μακριά, είκοσι χρόνια πίσω, δεκαοκτώ, δεκάξι. Κάθε χρόνος που ερχόταν νόμιζα ότι τα ήξερα όλα. Δεν τα ήξερα όλα, ήξερα μόνο κάποια πράγματα. Τώρα που είμαι 36 και μισό ευτυχώς δεν νομίζω ότι τα ξέρω όλα και γελάω τόσο πολύ με τον ξερόλα εικοσιπεντάρι-εικοσιεφτάρι κλπ εαυτό μου. Όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα ίσως λέω το ίδιο.
Πεταγόμαστε χωρίς να μας έχει ρωτήσει κανείς τη γνώμη μας, γιατί τα ξέρουμε όλα! Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε συμβουλή. Η συμβουλή έχει μια αξία ειδικά αν ο άλλος τη ζητήσει. Και τότε ευχαρίστως να την πεις. Συμβουλεύουμε τους πάντες, από μεγαλύτερους μέχρι μικρά παιδιά. Δεν μιλάω για εσένα, για εμένα το λέω. Φέτος πρώτη χρονιά, μετά τα μαθήματα που παρακολούθησα πήρα απόφαση να μην ξανασυμβουλέψω κανένα, παραμόνο αν μου ζητήσει τη γνώμη μου. Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο, γιατί αυτή είναι μια συνήθεια χρόνων και δύσκολα κόβεται , αλλά και πάλι τίποτα δεν είναι δύσκολο, αν το θέλουμε. Συμβουλεύω τα παιδιά μου, λέω τη γνώμη μου, ξεκινώ προτάσεις με το ρήμα <<Νομίζω>> Το νομίζω λοιπόν το λέμε για κάτι που έχουμε αμφιβολία. Δηλαδή αν σου δείξει καποιος ένα κόκκινο μήλο και σε ρωτήσει τι είναι, θα πεις ένα κόκκινο μήλο, δε θα πεις νομίζω ότι είναι ένα κόκκινο μήλο. Έρχεται λοιπόν το παιδί σου από το σχολείο και έχει το τάδε πρόβλημα. Αρχίζουμε λοιπόν οι γονείς, τι έκανες; πήγες στη δασκάλα κλπ παρόμοιες ερωτήσεις, ψάχνουμε να βρούμε μια έτοιμη λύση να προσφέρουμε για να το διευκολύνουμε. Ίσως όμως το παιδί δεν έχει ανάγκη από καθοδήγηση, να τους πεις λύση ή να πάρεις το μέρος του. Ίσως θέλει απλώς να το ακούσεις. Μια πολύ όμορφη συμβουλή που μου έδωσαν και τη χρησιμοποιώ είναι να του πεις: << Σου έχω εμπιστοσύνη και ξέρω ότι θα βρεις τη λύση μόνο σου>> . Δηλαδή είμαστε εκεί για να ακούσουμε χωρίς να το πατρονάρουε. Πόσο απελευθερωμένη άποψη και ιδέα. Στα πλαίσια φυσικά που αυτό που μοιράστηκε μαζί μας δεν έχει να κάνει με τη σωματική του ακεραιότητα.
Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα πολύ όμορφο βιβλίο αυτοβελτίωσης, θα σου πω περισσότερα όταν το τελειώσω που λέει ότι δεν κάνει να λέμε τίποτα στα παιδιά, ούτε θετικά πρόσημα ούτε αρνητικά. Δηλαδή, εγώ μπορεί να τόνωνα πχ κάποια θετικά των παιδιών μου. Οι ταμπέλες είτε θετικές είτε αρνητικές, φοριούνται και τις κουβαλάμε μια ζωή. Προσπαθούσα να κάνω τις ασκήσεις μου, τις σχετικές με τον εαυτό μου και τα μόνα που άκουγα ήταν λέξεις, ταμπέλες, σκέψεις άλλων για εμένα. Ταμπελίτσες που μου φορέθηκαν, τις πήρα προίκα, τις παντρεύτηκα και τώρα μια μια τις διώχνω. Οι θετικές ταμπέλες είναι λες και αποζητάς παντού την επιβράβευση το μπράβο, βλέπεις την εικόνα σου μέσα από τα μάτια των άλλων. Και εκεί έρχεται η αποδοχή. Για να σε αποδεχτείς πρέπει πρώτα να σε έχει αποδεχτεί η οικογένεια, οι φίλοι, ο σύντροφος, οι συνάδελφοι. Δε σε αποδέχεσαι ούτως ή άλλως. Η αξία μας είναι μια και δεν ορίζεται από το πώς μας βλέπουν οι άλλοι.
Και έτσι καταλήγουμε πάλι στην αποδοχή, στην ισορροπία που έχουμε σαν άνθρωποι σφαιρικά στους βασικούς τομείς της ζωής μας.
Το έκοψα λίγο απότομα σήμερα, το ξέρω, αύριο πάλι, ποιος ξέρει με τι;
Αυτά και για σήμερα,
σε φιλώ
Λαμπρινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!