Λίγο πριν το σφύριγμα, στο 90΄

Λίγο πριν το σφύριγμα, στο 90'. Φέτος αποφάσισα ότι τέλος το μέτρημα για εμένα. Δεν βιάζομαι πια για Παρασκευές, για Δεκέμβρηδες για το χρόνο. Δεν λέω άντε να έρθει. Το χθες έφυγε, το αύριο είναι αβέβαιο, μόνο το τώρα έχω και τώρα είναι ξημερώματα Κυριακής 00:10 στις 22 του Δεκέμβρη, γράφω ένα γράμμα, ετούτο εδώ, που πολύ πιθανόν διαβάσουν ελάχιστοι πια περαστικοί από ετούτη τη γωνία που έχει τη δική μου ταυτότητα. Δεν με πειράζει καθόλου πια.*

Πριν δυο μέρες πήγα σε ογκολογικό νοσοκομείο παιδιών, στο Ελπίδα. Έγινα εθελόντρια δότης μυελού των οστών και αιμοδότης. Ένα πρωί Παρασκευής που αντί να πάμε να πιούμε καφέ και να φάμε ένα πρωινό κάπου όμορφα στην άδεια του συζύγου μου γίναμε εθελοντές, ενημερωθήκαμε και δεσμευτήκαμε κυρίως στον εαυτό μας, να διαδώσουμε το μήνυμα για την ανάγκη που υπάρχει για εθελοντές σε αυτό το κομμάτι. Εγώ το έκανα ήδη μέσα από το λογαριασμό μου στο ινσταγκραμ ίσως είδες τη σχετική φωτογραφία. Το σκέφτηκα πολύ πριν το κοινοποιήσω όλο αυτό. Γενικά δεν πιστεύω ότι πρέπει να μοιράζονται οι καλές πράξεις γιατί χάνουν λίγο από την καλή τους υπόσταση. Είναι σαν να ζητάς επιβεβαίωση και μπράβο. Εγώ δεν το ζητάω και μάλιστα ντρέπομαι αν μου πουν μπράβο για κάτι τέτοιο, για κάτι τόσο δεδομένο.

Ετούτος** ο ορισμός με καλύπτει απόλυτα.
**Σε γενικές γραμμές, ο όρος εθελοντισμός (Αγγλικά: volunteer) αναφέρεται στην ηθελημένη παροχή υπηρεσιών χωρίς το κίνητρο της υλικής ανταμοιβής, προς όφελος της κοινωνίας. Ο εθελοντισμός δεν είναι υποχρεωτικός, δηλαδή στηρίζεται στην αυτόβουλη συμμετοχή του ενεργού πολίτη. Όμως, εθελοντής χαρακτηρίζεται και εκείνος που συνεισφέρει υλικά αγαθά σε καταστάσεις που αυτά θεωρούνται αναγκαία για την κάλυψη ανθρωπίνων αναγκών, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Στόχος ενός εθελοντή είναι η βελτίωση των κοινωνικών, οικονομικών, περιβαλλοντικών, αθλητικών, εκπαιδευτικών και άλλων θεμελιωδών αναγκών μίας κοινωνίας.( ορισμός από Βικιπαίδεια)
Πρώτη φορά που άκουσα για τον εθελοντισμό ήταν νομίζω πριν λίγα χρόνια από κάποιο διάσημο, νομίζω τον Σάκη Ρουβά. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα πειστεί να το κάνω γιατί φοβόμουν ότι αν βρεθώ συμβατή δεν θα αντέξω τον πόνο. (υπάρχει άλλο ένα θέμα που χρειάζεται ξεκαθαριστεί, αν θες διάβασε περισσότερες πληροφορίες εδώ για να σου λυθεί και εσένα η απορία και να σου φύγει κάθε αμφιβολία)  Δεν θα μπορέσω να σταθώ δυνατή και να κάνω το χρέος μου σε έναν άλλο άνθρωπο που δίνει μάχη για τη ζωή του. Ο φόβος λοιπόν μήπως πονέσω. Πού τι είναι εκείνο που δεν μπορούμε να αντέξουμε εμείς οι άνθρωποι; Πού πόσος πια θα ήταν αυτός ο πόνος που φοβόμουν. Το σκέφτομαι και νιώθω ακόμα πιο άσχημα για όλον εκείνο τον καιρό που πήγε χαμένος. Δεν κολλάω στο χθες, έφυγε και τώρα πια είμαι εθελόντρια και εύχομαι να χτυπήσει σύντομα το τηλέφωνό μου, να είμαι καλά και να δώσω το δώρο της ζωής σε αυτόν τον άνθρωπο που ταιριάζουμε και είμαστε συμβατοί. 

*Δεν με πειράζει και ξεχωρίζω τι είναι πραγματικά σημαντικό. Έχουμε μπερδευτεί τόσο για το τι είναι σημαντικό και τι όχι. Έχουμε μπερδέψει την αξία του ανθρώπου με τα νούμερα που τον συνοδεύουν. Οι σύγχρονοι ινφλουένσερς των 10Κ και άνω με τις παράλογες πληρωμές για τα 15" του στόρι τους, της μιας φωτογραφίας που θα ανεβάσουν, της φασαρίας και του θορύβου που θα δημιουργήσουν, που όσο πιο μεγάλος ο θόρυβος τόσο πιο κενός ο άνθρωπος και όσο πιο μεγάλη η ανάγκη για προβολή τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη για αποδοχή. 
Αν θέλω να λέγομαι άνθρωπος λοιπόν όπως είπε ο ποιητής, χρέος μου είναι να αφήσω τον κόσμο λίγο καλύτερο από όπως τον βρήκα. Χρέος μου είναι να βοηθήσω όσο μπορώ, όπου μπορώ. Να υψώσω το ανάστημά μου όπου υπάρχει αδικία. Γιατί ότι έζησα μέχρι σήμερα ήταν κομμάτια από ένα παζλ που τώρα αρχίζει και παίρνει μορφή. Το '19 λοιπόν ήταν αυτή η χρονιά και έτσι έρχεται σιγά σιγά στο τέλος της. Σήμερα την 356η μέρα του 2019. 
Δεν θα σου πω τίποτα, δε θα σε καλέσω σε καμία δράση, εσύ γνωρίζεις καλύτερα τι πρέπει να κάνεις για τον εαυτό σου, όπως και εγώ για εμένα. Δεν θες έτοιμες λύσεις, δεν έχεις ανάγκη από κανέναν εκεί έξω να έρθει και να σου κουνήσει το δάχτυλο, να σου δείξει λίγη από την ψεύτικη μαγεία του, λίγη από την φτιαχτή- ωραιοποιημένη του αλήθεια. Και το ξέρεις πολύ καλά αυτό. 

Η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται με όλη μου την αγάπη στην Ευγενία και το μικρό της ήρωα. Στην κοπέλα που ετοιμαζόταν να δώσει αιμοπετάλια όταν πήγα να ρωτήσω για την αιμοδοσία  και με είδε σκεπτική και μου είπε:<< Μη φύγεις, τις γιορτές η ανάγκη είναι μεγαλύτερη για αίμα>> Την αιματολόγο που μου έκανε όλη την διαδικασία, ήταν υπέροχη και όταν της είπα αν μπορώ να βγάλω φωτογραφία μου είπε:<<Βέβαια να βγάλεις χρειαζόμαστε να μαθευτεί ότι υπάρχει ανάγκη>> . Που μόλις τελειώσα με έβαλε να διαβάσω το γράμμα της μαμάς του Θεοφάνη, ένα γράμμα από τον Απρίλιο του ΄12 γραμμένο.
Για το μεγάλο μάθημα που πήρα από την επίσκεψη μου στο νοσοκομείο και την υπόσχεση ότι θα επιστρέψω πολύ σύντομα και μετά από αυτό ξανά...

Και κλείνοντας την ανάρτηση αυτή θα ήθελα αφήσω αυτό το ποίημα εδώ για να το θυμάμαι πάντα και για εσάς που ίσως έρθετε μια μέρα εδώ, όταν μεγαλώσετε και το δείτε θέλω να ξέρετε ότι αυτή είναι η ευχή μου για εσάς και ότι σας αγαπώ πολύ.

Να γελάς πολύ και συχνά.

Να αξίζεις τον σεβασμό των ευφυών ανθρώπων και την αγάπη των παιδιών.

Να κερδίζεις την επιδοκιμασία των τίμιων κριτών και να υπομένεις την προδοσία των ψεύτικων φίλων να εκτιμάς την ομορφιά.

Να βρίσκεις το καλύτερο στους άλλους.

Να δίνεσαι στους άλλους.

Να αφήσεις τον κόσμο λίγο καλύτερο απ΄όσο τον βρήκες:Μ΄ένα υγιές παιδί, μ΄έναν κήπο ή με μια καλύτερη κοινωνία.

Να έχεις παίξει και γελάσει με ενθουσιασμό και να έχεις τραγουδήσει με πάθος.

Να ξέρεις ότι κάποια ζωή ανάσανε καλύτερα επειδή έζησες εσύ.

Αυτό σημαίνει θρίαμβος.

(Ralph Waldo Emerson  (Ραλφ Γουάλντο Έμερσον),
Από το «Σκάφανδρο του Αισιόδοξου», Άλλαν Πέρσυ.)

Υ.Γ: Πήγε πια 01:42 και εγώ ακόμα γράφω και βουρκώνω και συγκινούμαι. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα!

Σε φιλώ