Πώς να σταματήσω τον φόβο της επίκρισης και τελικά γιατί δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το τι θα πουν οι άλλοι

Ο φόβος της επίκρισης είναι ένας υπαρκτός φόβος που μπορεί να ακινητοποιήσει τον άνθρωπο. Πόσες φορές είδες τον εαυτό σου εγκλωβισμένο μέσα σε επιλογές που μπορεί να μην σε κάλυπταν 100% απλώς και μόνο φοβούμενος για το τι θα πει ο άλλος αν κάνεις την χ κίνηση. Φοβόμαστε να εκτεθούμε, φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, φοβόμαστε να πάρουμε ρίσκα, μήπως ο άλλος μας κρίνει. Η απάντηση που λέω πολύ συχνά όταν φοβάμαι την γνώμη του άλλου είναι ε και; 

Ο φόβος της επίκρισης

Πώς θα καταλάβω ότι κάτι το θέλω εγώ πραγματικά και όχι ότι είναι η επιλογή που είναι αρεστή από τους άλλους; Ο άνθρωπος που δεν φοβάται το τι θα πει ο άλλος είναι αυτός που προχωράει παρακάτω χωρίς να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του  τη φωνή της μάνας του, του εργοδότη του, του συντρόφου του. Φυσικά καλό είναι να λαμβάνεις κάποια πράγματα υπόψιν, αλλά όλα αυτά μέχρι ενός βαθμού. 

Όταν φοβόμουν

Έχω υπάρξει στο παρελθόν ένας άνθρωπος που με έχει νοιάξει πολύ τι θα πουν οι άλλοι. Με ένοιαζε η κριτική, με ένοιαζε να πιστεύουν ότι είμαι το καλό παιδί, με ένοιαζε τι ο κόσμος για μένα. Μέχρι που μια μέρα, είπα ίσα με δω. Τόσο απλά. Σκέφτομαι ότι την εφηβεία δεν την πέρασα όταν έπρεπε, αλλά πολύ μεγάλη και αυτό ήταν ένα σοκ για τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου. 

Κάποτε όμως πρέπει να αντιδράσεις με αυτά που δεν συμφωνείς. Έχω υπάρξει σε αίθουσες ο άνθρωπος που δεν σήκωνε το χέρι να ρωτήσει, δεν σήκωνα χέρι να εκφράσω την άποψή μου, γιατί πίστευα ότι κανείς δεν ήθελε να μάθει τι θέλω να πω, ή ότι αυτό που είχα να πω δεν είχε αξία. 

Είναι μεγάλο στοίχημα το να καταφέρεις κάποια μέρα να καταλάβεις την αξία σου. Να καταλάβεις τι αξίζεις. Γιατί όλοι μας έχουμε αξία και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. 

Unsplash:Carolina Heza 

Είναι μόνο μια άποψη

Η στιγμή που θα διαπιστώσεις ότι όλα αυτά που σήμερα σε μπλοκάρουν, καμιά φορά ακόμα και υποσυνείδητα, είναι μόνο μια άποψη κάποιου άλλου και όχι η αλήθεια η μια και η αδιαμφισβήτητη, τότε θα κάνεις το πρώτο βήμα για την απελευθέρωσή σου. Δηλαδή μπορεί να έρθει κάποιος και να πει κάτι ως δεδομένο, πχ αν κάποιος δεν έχει παντρευτεί μέχρι τα 30 έχει μείνει στο ράφι. 

«Αυτή η πεποίθηση ήταν μια γενική πεποίθηση μιας αναχρονιστικής κοινωνίας την δεκαετία του 50 και του 60 που οι γυναίκες ήταν βάρος για τους άντρες της οικογένειας, γιατί είχαν να πληρώσουν για την «προίκα» της κόρης ή της αδερφής....»

Σήμερα δεν υπάρχει προίκα και κανένας άνθρωπος δεν είναι βάρος για κάποιον άλλον άνθρωπο. Αν όμως αυτή η πεποίθηση έχει γίνει βίωμα για σένα συνειδητά ή υποσυνείδητα και η αλήθεια σου, θα πορεύεσαι στη ζωή σου με αυτόν τον οδηγό να καθοδηγεί τις κινήσεις σου.

Είτε θα ψάχνεις μετά μανίας τον πρώτο τυχόντα να προλάβεις να παντρευτείς πριν τα 30 ή αν τα περάσεις θα έχεις το mindset του ανθρώπου που έμεινε στο ράφι, οπότε θα συμπεριφέρεσαι με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Έχω γνωρίσει στη ζωή μου πάρα πολλούς ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι δέσμιοι της εικόνας, της θέσης τους, αυτού που ορίζει το κοινωνικό τους υπόβαθρο. 

Άνθρωποι που δεν μπορούν να φορέσουν, να πουν, να μιλήσουν όπως ακριβώς θέλουν για να μην τους παρεξήγουν. 

Ελευθερία

Είναι το να είσαι, να φέρεσαι, να μιλάς, να αυτοδιαθέτεις τον εαυτό σου ελεύθερα και χωρίς φόβο ενώ ταυτόχρονα δεν ενοχλείς τους άλλους. Τότε μόνο είσαι ελεύθερος άνθρωπος, όταν όλες σου οι επιλογές πηγάζουν από μέσα σου και όχι από ό,τι ορίζει η κοινωνία. Θα μου πεις εγώ αυτό θέλω από μένα. Πόσο σίγουρος είσαι γι'αυτό; Η απάντηση έρχεται μόνο αν κάνεις την οποιαδήποτε κίνηση χωρίς να σκέφτεσαι δεύτερη φορά πριν πεις ή πριν κάνεις κάτι. Να πράττεις χωρίς να έχεις στο μυαλό σου το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα.

Τι θα γίνει αν μια μέρα πάψω να φοβάμαι;

Την ημέρα που θα σηκώσεις πρώτη φορά το χέρι και θα μιλήσεις σε μια γεμάτη αίθουσα τι θα γίνει; Την ημέρα που φορέσεις αυτό που θες χωρίς να σκεφτείς τι θα πουν ή τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα. Τη στιγμή που θα απελευθερωθείς από νούμερα, κιλά, ηλικίες ύψη, τι θα γίνει. 

Αν δεν σε ένοιαζε πραγματικά τι θα έλεγε ο άλλος τι θα γινόταν; Πώς θα σου φαινόταν αν στην πρώτη συνάντηση που θα πας σηκώσεις το χέρι και μιλήσεις με ελευθερία; Πώς θα σου φαινόταν αν αύριο φόραγες αυτήν την μπλούζα που πίστευες για κάποιον λόγο ότι δεν κάνει να φορέσεις, πώς θα σου φαινόταν να πάρεις εσύ τα κλειδιά της προσωπικής σου ευτυχίας στα χέρια σου χωρίς να περιμένεις την έγκριση των άλλων. 

Δεν είναι εύκολο και θέλει δουλειά για να καθαρίσει μια μέρα μπροστά σου ο δρόμος και επιλέξεις εσένα. Να βάλεις εσένα πρώτο και τις δικές σου ανάγκες και όχι τους άλλους. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι καν σε θέση να αντιληφθούν ότι τελικά οι κινήσεις που αποφασίζουν κάθε μέρα να κάνουν, δεν ενεργοποιούνται από τα δικά τους θέλω αλλά από τα θέλω και τις πεποιθήσεις των άλλων. 

Μόνο εσύ ξέρεις ποιος είσαι, τι είσαι και καμία νόρμα δεν μπορεί να σε δεσμεύσει μέσα στα κουτάκια της. Αποφάσισε ποιος είσαι!