I hope you dance...

Καλησπέρα αγαπημένοι μου,

Δανείζομαι για τον τίτλο μου σήμερα, τους στίχους ενός τραγουδιού που άκουσα πρόσφατα. Είναι ένα τραγούδι που μόλις το άκουσα, συγκινήθηκα πάρα πολύ, σε σημείο που δύσκολα μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Μια μητέρα τραγουδά στα παιδιά της και τους δίνει συμβουλές για τη ζωή που ανοίγεται σιγά σιγά μπροστά στα πόδια τους. Όταν θα πρέπει να διαλέξεις αν θα καθήσεις έξω ή θα χορέψεις, ελπίζω να χορέψεις.... Μα πόσο αισιόδοξος τρόπος σκέψης.

Χορός, τι όμορφος τρόπος έκφρασης, έχεις δει ανθρώπους που όταν χορεύουν πετάνε? Που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους? Είναι από εκείνους που θαυμάζω πολύ. Λατρεύω όλα τα είδη χορού, μου αρέσουν πολλά ακούσματα και είμαι πάντα ανοιχτή στο να μάθω νέα πράγματα. Για την ακρίβεια, κάθε νέα χρονιά που έρχεται βάζω σαν στόχο μου, να μαθαίνω και κάτι νέο. Φέτος λοιπόν, έκανα αυτό που απολαμβάνω περισσότερο από όλα! Το χορό. Συγκεκριμένα διάλεξα να γίνω μέλος ενός Ομίλου, ο οποίος μετρά πάνω από 30 χρόνια στη διδασκαλία των παραδοσιακών χορών. Έμαθα χορούς από όλη την Ελλάδα και είμαι τόσο ευτυχισμένη με αυτό. Πριν λίγες μέρες λοιπόν συμμετείχα στην πρώτη μου παράσταση. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευαταία φορά που ανέβηκα στη σκηνή και ποιά τα συναισθήματα που είχα τότε. Φαντάζομαι στα σχολικά μου χρόνια, σε κάποια γιορτή, αλλά τα χρόνια είναι πολλά και δε βοηθούν, σχεδόν έχω ξεχάσει τη γεύση που μου είχε αφήσει η τότε εμπειρία μου.
Τώρα όμως αν και πιο ώριμη, σαφώς πολύ καλά προετοιμασμένη, έβαλα τα δανεικά παπούτσια χορού, και είμαι πίσω από την κουρτίνα των παρασκηνίων έτοιμη για να βγούμε με την ομάδα στη σκηνή. Μαζί με το ρυθμό του τραγουδιού, πριν ξεκινήσει το δικό μας πρόγραμμα, άκουγα έναν έναν κάθε χτύπο της καρδιάς μου και ήμουν σίγουρη ότι μπορεί να τον άκουγαν και όλοι όσοι ήταν δίπλα μου. Το θέατρο ήταν γεμάτο, στις θέσεις κάπου κάτω στο κοινό είναι οι αγαπημένοι μου, η οικογένεια μου και φίλοι αγαπημένοι. Ψάχνω να βρώ το βλέμμα τους για να πάρω θάρρος... Και τότε σκέφτομαι ότι είναι η ευκαιρία μου να χορέψω δέκα λεπτά και να το απολαύσω χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, χωρίς ντροπές, μόνο για εμένα σαν να είναι άδειο το θέατρο και να είμαι μόνη μου. Το τραγούδι ξεκίνησε και βγήκαμε με ορμή πάνω στη σκηνή, τα χέρια πιαστήκανε σφιχτά. Το "άθλημα" αυτό είναι ατομικό αλλά συνάμα και τόσο συλλογικό. Γιατί θα πρέπει να είσαι σωστός και μέσα στο ρυθμό κατά μονάδα, αλλά αν δεν είναι όλη η ομάδα δεν είναι έτσι, το αποτέλεσμα δεν θα είναι όμορφο.
Κοίταζα τους συγχορευτές μου και χαμογελάγαμε ο ένας στον άλλον, τραγουδάγαμε και νομίζω ότι όλοι απολαύσαμε αυτά τα δέκα λεπτά μας στη σκηνή.
Η παράδοση είναι ότι μας έχει απομείνει, είναι ότι μας ορίζει, είναι η ρίζα μας και το δέντρο χωρίς ρίζες δε μπορεί να σταθεί. Είναι τόσο όμορφο και παρήγορο που σύλλογοι και όμιλοι σε όλη τη χώρα είναι γέματοι με νέους ανθρώπους, μικρά παιδιά που θέλουν να συνεχίσουν  την παράδοση που κληρονομήσαμε. Πραγματικά αυτό με κάνει τόσο ευτυχισμένη.
Δε θέλω να παραλείψω, να ευχαριστήσω την καθηγήτρια μας, η οποία εκτός του ότι μας έμαθε αυτήν την χρονιά χορούς, με σωστή τεχνική και όλα τα συναφή τα σχετικά με το χορό, μας μετέφερε συχνά στα προηγούμενα χρόνια, συνήθειες από τους τόπους που χορεύαμε, η θέση της γυναίκας και πώς αυτό φαινόταν μέσα από τους χορούς. Θυμίζε δηλαδή μάθημα λαογραφίας εκτός των άλλων.
Βγήκαμε στη σκηνή για το τελευταίο χειροκρότημα. Χαιρετήσαμε το κοινό που ήρθε να μας δεί και είπαμε καλό καλοκαίρι. Και το Σεπτέμβρη θα επιστρέψουμε στην αίθουσα μας, να πιαστούμε από τα χέρια και να ξαναφτιάξουμε τον κύκλο μας.
Να έχουμε όλοι ένα υπέροχο, γεμάτο μουσικές και χορούς καλοκαίρι!