Βλέπω γύρω μου ευτυχισμένες φατσούλες, παιδιά που φωνάζουν και τρέχουν ξέγνοιαστα στους δρόμους. Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Κουράστηκαν, μάζεψαν καρπούς και τώρα ήρθε η ώρα τις συγκομιδής, της ξεκούρασης. Όλη αυτή η ζωντάνια και η ανεμελιά των παιδικών και εφηβικών τους χρόνους σε κάνει να ξεχνιέσαι. Σαν να βγαίνεις από την μίζερη κατάσταση που βρίσκεσαι εδώ και χρόνια και να νιώθεις και πάλι παιδί. Γιατί και για εμένα ήταν μόλις χθες. Και ας πέρασαν εικοσιδύο χρόνια από την μέρα που άκουσα για τελευταία φορά τον ήχο του κουδουνιού από την αίθουσα του δημοτικού.
Βγήκαμε όλα μαζί έξω στην αυλή, παίξαμε στη σκιά του μεγάλου πεύκου, χαιρετηθήκαμε είπαμε θα βρεθούμε σε τρεις μήνες και με κάποιους από αυτούς έχουμε να βρεθούμε από τότε. Από όλα τα κουδούνια που έχω ακούσει λοιπόν στα μαθητικά μου χρόνια αυτό που μου έχει εντυπωθεί περισσότερο στο μυαλό και στα αυτιά είναι εκείνο του δημοτικού.
Θυμάμαι πόσο χαρούμενη ήμουν που ξεκίναγε επιτέλους το καλοκαίρι μου. Γυρίσαμε σπίτι, η μαμά είχε ετοιμάσει τα πράγματα, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να φύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. 3 μήνες!
Παγωτά, μπάνια, ξύπνημα αργά, παιχνίδι όλη μέρα, παρεούλα με τα ξαδέρφια μου και τους φίλους μας. Ποτέ δεν πήγαμε κατασκήνωση, ποτέ δεν φύγαμε ούτε ένα βράδυ από το σπίτι μας, πάντα μαζί οι τέσσερις μας. Και αυτή η αίσθηση πληρότητας και του ότι κανείς από τους τέσσερις μας δε θα ήθελε να βρίσκεται αλλού. Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή για όσα έχω ζήσει, για τα παιδικά μου καλοκαίρια, για τα παιδικά μου χρόνια, για τους ανθρώπους που με γέννησαν, για τους ανθρώπους που με συντροφεύουν μια ζωή.
Στο μέρος εκείνο πια δεν επιστρέφω σαν παιδί, επιστρέφω κάθε καλοκαίρι, όμως αυτήν τη φορά είμαι εγώ η μαμά, εγώ πλέον ετοιμάζω τις βαλίτσες και ελπίζω να μην ξεχάσω τίποτα χρήσιμο. Εγώ ξυπνάω τα παιδιά και φτιάχνω πρωινό και όλα τα άλλα γεύματα. Και όλα μοιάζουν τόσο με εκείνα τα χρόνια, όλα εκτός από ένα.
......
Γιατί ο χρόνος είναι κάτι τόσο ρευστό, παιδάκια μου, αν τύχει και περάσετε από αυτήν την ανάρτηση, να θυμάστε, ένα είναι μόνο σίγουρο, μια μέρα θα μεγαλώσετε και εσείς και θα είστε εσείς οι μαμάδες και οι μπαμπάδες και ανέμελοι όπως τώρα δε θα είστε ποτέ πια ξανά. Μη βιάζεστε να μεγαλώσετε, χαρείτε αυτά τα όμορφα χρόνια και αφήστε τους άλλους να σας φροντίζουν. Τώρα φοβάμαι ότι έχω γίνει τόσο γραφική και ότι αυτά τα λόγια έχουν ξαναειπωθεί τόσες φορές και όλα τα παιδάκια λένε, άντε πότε θα μεγαλώσω και εγώ, αλλά θα το πω και εγώ και ας γίνω γραφική! Γιατί αυτό είναι το μυστικό. Ακόμα όμως και όταν μεγαλώσετε μη διώξετε ποτέ από μέσα σας το παιδί που ήσασταν κάποτε.
Να έχουμε ένα υπέροχο καλοκαίρι, γεμάτο από μυρωδιές και συνήθειες των παιδικών μας χρόνων, γιασεμιά, καρπούζι, θαλασσινή αύρα, ένα πιάτο γεμιστά, το απογευματινό μας παγωτό, τα τζιτζίκια που έρχονται....
Να είστε όλοι καλά
 |
| via google images |
Βγήκαμε όλα μαζί έξω στην αυλή, παίξαμε στη σκιά του μεγάλου πεύκου, χαιρετηθήκαμε είπαμε θα βρεθούμε σε τρεις μήνες και με κάποιους από αυτούς έχουμε να βρεθούμε από τότε. Από όλα τα κουδούνια που έχω ακούσει λοιπόν στα μαθητικά μου χρόνια αυτό που μου έχει εντυπωθεί περισσότερο στο μυαλό και στα αυτιά είναι εκείνο του δημοτικού.
Θυμάμαι πόσο χαρούμενη ήμουν που ξεκίναγε επιτέλους το καλοκαίρι μου. Γυρίσαμε σπίτι, η μαμά είχε ετοιμάσει τα πράγματα, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να φύγουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. 3 μήνες!
 |
| via google images |
Στο μέρος εκείνο πια δεν επιστρέφω σαν παιδί, επιστρέφω κάθε καλοκαίρι, όμως αυτήν τη φορά είμαι εγώ η μαμά, εγώ πλέον ετοιμάζω τις βαλίτσες και ελπίζω να μην ξεχάσω τίποτα χρήσιμο. Εγώ ξυπνάω τα παιδιά και φτιάχνω πρωινό και όλα τα άλλα γεύματα. Και όλα μοιάζουν τόσο με εκείνα τα χρόνια, όλα εκτός από ένα.
......
 |
| via google images |
Γιατί ο χρόνος είναι κάτι τόσο ρευστό, παιδάκια μου, αν τύχει και περάσετε από αυτήν την ανάρτηση, να θυμάστε, ένα είναι μόνο σίγουρο, μια μέρα θα μεγαλώσετε και εσείς και θα είστε εσείς οι μαμάδες και οι μπαμπάδες και ανέμελοι όπως τώρα δε θα είστε ποτέ πια ξανά. Μη βιάζεστε να μεγαλώσετε, χαρείτε αυτά τα όμορφα χρόνια και αφήστε τους άλλους να σας φροντίζουν. Τώρα φοβάμαι ότι έχω γίνει τόσο γραφική και ότι αυτά τα λόγια έχουν ξαναειπωθεί τόσες φορές και όλα τα παιδάκια λένε, άντε πότε θα μεγαλώσω και εγώ, αλλά θα το πω και εγώ και ας γίνω γραφική! Γιατί αυτό είναι το μυστικό. Ακόμα όμως και όταν μεγαλώσετε μη διώξετε ποτέ από μέσα σας το παιδί που ήσασταν κάποτε.
Να έχουμε ένα υπέροχο καλοκαίρι, γεμάτο από μυρωδιές και συνήθειες των παιδικών μας χρόνων, γιασεμιά, καρπούζι, θαλασσινή αύρα, ένα πιάτο γεμιστά, το απογευματινό μας παγωτό, τα τζιτζίκια που έρχονται....
Να είστε όλοι καλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!