Το ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

Μετά το μεσημεριανό, κάθομαι στην πολυθρόνα μου και χαζεύω νωχελικά την κυριακάτικη εφημερίδα. Ξεφυλλίζοντας στο ένθετο πέφτω επάνω σε μια σελίδα με τίτλο "Μονοήμερη στις Κυκλάδες", ένα πυκνογραμμένο δίστηλο και μια μικρή φωτογραφία στη μέση που απεικονίζει δυο ψάθινα καπέλα και στο θολό φόντο χρωματιστά καΐκια πάνω σε μια καταγάλανη θάλασσα. 

Διαβάζω το άρθρο και ταξιδεύω μαζί με τον αρθρογράφο και τη φίλη του, καθώς ανοίγονται μπροστά μου μια μια οι λέξεις. Αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε από μια συνηθισμένη βόλτα για φαγητό με φίλους και κατέληξε σε μονοήμερη βόλτα σε κοντινό νησί. 

Πόσες φορές το είχαμε σκεφτεί με την παρέα μου αυτό, να μπούμε στο πρώτο πλοίο που φεύγει από τον Πειραιά μόλις φτάσουμε στο λιμάνι. Να πάρεις το επόμενο αεροπλάνο και να φύγεις για άγνωστο προορισμό, ή με το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου γεμάτο, ωραία μουσική και καφεδάκια ανά χείρας να ξεκινήσουμε για ένα ταξίδι που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει... μόνος οδηγός μας το φεγγάρι που φωτίζει το δρόμο λες και βγήκε απόψε μόνο για μας.
Μόλις διάβασα αυτές τις γραμμές νοστάλγησα τις στιγμές που ένιωσα το ίδιο συναίσθημα και εγώ, ούσα μικρότερη, που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς θα περάσω όμορφα την κάθε μέρα μου και λίγο με ένοιαζε το τι θα φέρει το αύριο. Όμως ακόμα και τότε κάτι με σταμάτησε και ποτέ δεν έφυγα για εκείνο το ταξίδι με τον άγνωστο προορισμό που τόσες φορές είχα ονειρευτεί. Τώρα που το σκέφτομαι μετανιώνω που δεν έκανα εκείνο το επόμενο βήμα.
                                                                ...

Μια Τρίτη χαράματα, αρχές καλοκαιριού, αφήνουμε πίσω την πόλη που σε λίγο θα ξυπνήσει και θα αρχίσει να τρέχει με τους φρενήρης ρυθμούς της, όπως κάθε μέρα, εμείς είμαστε ήδη πάνω στο κατάστρωμα και αναζητάμε την ανατολή, νιώθοντας την προσμονή να γιγαντώνεται καθώς το ταξίδι με άγνωστο προορισμό μόλις ξεκίνησε!
Πλησιάζει η άφιξη μας σε εκείνο το όμορφο μικρό νησί, που ποτέ υπό άλλες συνθήκες δε θα επέλεγα να επισκεφθώ. Μετά από το ταξίδι με το καράβι, πόσο καιρό έχω να κάνω μεγάλο ταξίδι με καράβι αλήθεια, φθάνουμε στο λιμάνι του νησιού. Στα χέρια μου κρατώ μόνο την τσάντα μου, ένα βιβλίο, γυαλιά ηλίου το ψάθινο καπέλο μου και κινητό. Χρειαζόμαστε κάτι να φορέσουμε, μπαίνουμε στο πρώτο μαγαζί με τουριστικά που βρίσκουμε στη χώρα. Αγοράζουμε από δυο μπλουζάκια, αυτά που συνήθως παίρνουμε για σουβενίρ, ένα μαγιό και μια πετσέτα, τουριστική από αυτές που έχουν πάνω το χάρτη του νησιού και δελφίνια.
Ρωτάμε για κάποιο φθηνό δωμάτιο εδώ κοντά, είμαστε τυχεροί μας στέλνουν σε ένα από αυτά τα αιγαιοπελαγίτικα παραδοσιακά σπιτάκια, κατάλευκα με άσπρες ίσιες γραμμές. Τα παντζούρια έχουν το χρώμα του μπλε του Αιγαίου και από μέσα χορεύει στον ρυθμό του αέρα μια κουρτίνα πλεγμένη με βελονάκι στο χέρι. Απεικονίζει τσαμπιά από σταφύλια με τους σγουρούς τους μίσχους και τα φύλλα τους. Ανοίγω τη μικρή ξύλινη μπλε πόρτα, στο πάτωμα ένα μεθυστικό σχέδιο με λευκό και γκρι πλακάκι με μεικτά σχέδια, στη μέση ένα σιδερένιο μαύρο κρεβάτι με λευκά στρωσίδια, η μικροσκοπική κουζίνα με την παραδοσιακή ξύλινη πιατοθήκη, δυο πιάτα τη στολίζουν. βγαίνω στο μπαλκονάκι, ένα στρογγυλό τραπέζι με δυο καρέκλες καφενείου είναι όλα όσα χωράει, ωστόσο η θέα σε μεθά, μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου, γαλάζιο, αυτό το απέραντο γαλάζιο που όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Είμαι σίγουρη ότι αυτό το μέρος είναι ένας από τους τόπους που θα ήθελα να ζήσω για πάντα. Και όλα όσα χρειάζομαι βρίσκονται σε αυτήν τη καμαρούλα, με την μοναδική παρέα που θα ήθελα να ήταν μαζί μου και νιώθοντας ευτυχισμένη που είμαι τόσο ελεύθερη έχοντας τίποτα υλικό μαζί μου. Πάμε για πρωινό σε ένα από τα καφέ που βρίσκουμε στη χώρα, βρίσκουμε ένα χάρτη και σχεδιάζουμε την διαμονή μας εδώ. Ευτυχώς το παιδί που μας σέρβιρε το πρωινό ήταν πολύ πρόθυμο να μας βοηθήσει και να μας πει τα χαιλαιτς του νησιού, οι καλύτερες παραλίες, που να φας, τι να φας και όλα όσα χρειάζεται να ξέρει ένας τουρίστας που επισκέπτεται το νησί. Ακόμα είναι νωρίς και δεν έχει γεμίσει τουρίστες το νησί, το οποίο κάνει την παραμονή μας ακόμα πιο εύκολη. Νοικιάζουμε μια γουρούνα για να έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία στις κινήσεις μας. Πάμε στην πιο δημοφιλή παραλία του νησιού, απλώνω την πετσέτα μου στη ζεστή άμμο και ξεκινώ την ανάγνωση του βιβλίου μου, ένα ελαφρύ κύμα που και που γαργαλά το πόδι μου και νομίζω ότι πλέον είμαι τόσο ελεύθερη και γεμάτη όσο ποτέ άλλοτε. Δεν ξέρω μέχρι πότε θα μείνουμε, ξέρω μόνο ότι είμαι ευτυχισμένη που βρίσκομαι εδώ. Χαίρομαι που πήραμε αυτό καράβι. Ένα είναι σίγουρο, ότι αυτήν τη στιγμή είμαι στο μόνο μέρος που θα ήθελα να ήμουν.
Εύχομαι όλα αυτά να μην ήταν ένα όνειρο, να ήταν αλήθεια, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία κάποτε να την άρπαζα, να είχα τολμήσει. Όμως πάλι σκέφτομαι πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και πώς ποτέ δεν ξέρεις, έχουμε μια ολόκληρη ζωή να ζήσουμε εκείνο το ταξίδι χωρίς το συγκεκριμένο προορισμό. Εεε;

Υ.Γ: ευχαριστώ τον αρθρογράφο για τις σκέψεις που μου ξύπνησε με αυτό το υπέροχο κείμενο εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής...

Αφιερωμένο στο Λ