Κεφάλαιο:Βοήθεια το παιδί μου είναι ξεροκέφαλο!

Όταν έλαβα την πρόσκληση από τον παιδικό σταθμό της κόρης μου ότι η συνάντηση μας με την ψυχολόγο είχε θέμα << Βοήθεια το παιδί μου είναι ξεροκέφαλο>>  χάρηκα πάρα πολύ, μιας που το θέμα αυτό με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Προσπάθησα να θυμηθώ μάχες για να βάλει το νήπιο μου τα ρούχα που θέλω, ή να φάει κάτι ή να φύγουμε συγκεκριμένη ώρα από σπίτι, ή να βάλει μπουφάν ή να πιάσουμε τα μαλλιά της με συγκεκριμένο κοκαλάκι! Μάχες που από τα <<terrible two>> μέχρι σήμερα είναι πολλές.

Φθάνοντας στο σχολείο, είχα τόσες ερωτήσεις να θέσω στην ψυχολόγο. Και όπως φάνηκε και οι υπόλοιπες μαμάδες. Ευτυχώς η συνάντηση ξεκίνησε με διάλογο και συγκεκριμένα η ομιλήτρια μας ζήτησε να μιλήσουμε για τα μικρά μας. Ακούγοντας τις άλλες μαμάδες ένιωσα λες και μιλούσα εγώ ή λες και άκουγα μια δική μου ιστορία από το στόμα μιας άλλης μαμάς. Γιατί πάνω κάτω τα ίδια ζητάμε όλες οι μαμάδες και πάνω κάτω τις ίδιες αντιδράσεις έχουν τα μικρά μας. Το κλειδί απ' ότι κατάλαβα είναι στο πώς θα το χειριστούμε. Να μη ξεχάσουμε ότι είμαστε ο ενήλικας σε αυτή τη σχέση και επίσης να βγούμε λίγο έξω από όλο αυτό και να γελάσουμε ή να το πάρουμε λίγο στην πλάκα. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο ζήτημα αν δε βάλει το κοκαλάκι που θέλουμε!
Στη συνάντηση είδαμε ένα πολύ εποικοδομητικό βίντεο, του οποίου δυστυχώς δε συγκράτησα το όνομά του για να σας το επισυνάψω, θα προσπαθήσω όμως να το περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ.
Την ιστορία διηγούταν μια κυρία που φαινόταν ότι ήταν επαγγελματίας στην εκπαίδευση μικρών παιδιών. Πρωταγωνιστές του βίντεο ήταν η μαμά, το πρώτο της παιδάκι περίπου κοντά στα τέσσερα και το δεύτερο παιδάκι ηλικίας περίπου οκτώ με εννέα μηνών. Το μωρό ήταν καθισμένο στο καρεκλάκι του φαγητού, φορούσε σαλιάρα και το τάιζε η μαμά του κάποιο αλεσμένο γεύμα.  Το αδερφάκι ζήτησε από τη μαμά να ταΐσει εκείνο το αδερφάκι του. Η μαμά έδωσε το κουτάλι στο αδερφάκι και, κράτησε το μπολ με το φαγητό. Με την πρώτη κουταλιά που έδωσε το μεγάλο αδερφάκι, λέρωσε το μωρό καθώς είχε παραγεμίσει το κουτάλι και έπεσε λίγη τροφή κάτω. Η μαμά βλέποντας αυτήν την εικόνα, είπε μια λέξη: <<ουυοοοπα>> χαμογελαστά, κάτι σαν το όπα που λέμε εμείς ή το ούπς. Του εξήγησε με Ιώβειο υπομονή ότι αν θες να μην ρίξεις την τροφή δε θα πρέπει να γεμίζεις τόσο το κουτάλι. Με τη δεύτερη προσπάθεια το αγοράκι, έβαλε τόση ποσότητα τροφής όσο χρειαζόταν ακριβώς και μάλιστα καθάρισε τα υπολείμματα στο χείλος του μπολ. Η διαδικασία συνεχίστηκε χωρίς να ξαναγίνει ατύχημα. Το μωρό γελούσε μακάριο και το αδερφάκι του ένιωσε λες και είχε καταφέρει ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα. Όλα αυτά μόνο με μια λέξη που θύμιζε παιχνίδι, που έκρυβε μουσικότητα και χαμόγελο. Χωρίς ίχνος κριτικής.
Αυτό λοιπόν ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμένα. Αυτό κράτησα από αυτήν τη συζήτηση, το βιντεάκι αυτό και επίσης το να μην τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά.
Το ξέρω ότι όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες. Άλλες είναι δύσκολες, άλλες είναι περισσότερο παραπονιάρες, άλλες γεμάτες γκρινιάρικα μουσούδια και κούραση. Όμως οι μέρες που έχουν γέλια, χαρές, αγκαλιές και φιλιά μας αποζημιώνουν για όλες αυτές.
Αφιερωμένο σε εκείνα τα δύο μικρά ανθρωπάκια που αγαπώ όσο τίποτα άλλο!

Υ.Γ: Φυσικά υπήρχαν κάποιες μαμάδες που αμφισβήτησαν τη μαμά του βίντεο, ρωτώντας, αν δουλεύει ή τι δουλειά κάνει.