Βουτώντας στην παιδική ψυχή

Δεν ξέρω αν έχετε ξανακούσει τον όρο διαγενεολογική μεταβίβαση. Ούτε εγώ τον γνώριζα μέχρι που την προχθεσινή μου συμμετοχή στη συνάντηση των γονέων στο σχολείο της κόρης μου. Η ομιλήτρια, μια ψυχολόγος την οποία θαυμάζω πολύ για τον τρόπο που ακουμπά τις ψυχές, μας έκανε τις συστάσεις με τον όρο. Πριν ξεκινήσει με την παρουσίαση, μας μοίρασε χαρτιά και μας ζήτησε, όσοι επιθυμούμε να βουτήξουμε στη παιδική ψυχή, να τις απαντήσουμε. Η παιδική ψυχή που καλούμαστε να βουτήξουμε ήταν η δική μας. Ανασύροντας τις μνήμες από τη παιδική μας ηλικία μέχρι τα έξι έπρεπε να απαντήσουμε απλές ερωτήσεις. Ναι ήταν κάτι πολύ απλό, το να γράψεις δυο τρεις κουβέντες για την παιδική σου ηλικία. Ενδεικτικά κάποιες από αυτές ήταν:

via Pinterest

Πώς μεγάλωσες, πέντε επίθετα που χαρακτηρίζουν τη μητέρα σου και τον πατέρα σου, πώς αντιδρούσες όταν ήσουν αναστατωμένος, τι έκαναν οι γονείς σου σε αυτήν την περίπτωση , ποιον από τους γονείς σου ένιωθες πιο κοντά και γιατί, πότε ένιωσες πρώτη φορά απόρριψη από τους γονείς σου που αργότερα μεγαλώνοντας κατάλαβες ότι έκανες λάθος. 

Τελειώνοντας το ερωτηματολόγιο, έπρεπε να απαντήσουμε πώς θα αντιδρούσα αν αποχωριζόμουν το παιδί μου όταν θα πάει να κοιμηθεί πρώτη φορά σε μια φίλη, όταν θα πάει κατασκήνωση και όταν έρθει η ώρα να φύγει οριστικά από το σπίτι (για σπουδές ή όταν έρθει η ώρα να φύγει). Ακόμα να γράψουμε τρεις ευχές για τα παιδιά μας, τι θα ήταν αυτό που θα ήθελες για το παιδί σου, και τι πιστεύεις ότι θα ήθελαν οι δικοί σου για εσένα όταν σε μεγάλωναν. 

Απάντησα με όση ειλικρίνεια είχα μέσα μου, πραγματικά βούτηξα μέσα στην ψυχή μου προσπαθώντας να είμαι δίκαιη. Απέναντι στους γονείς μου και απέναντι στον εαυτό μου. 

Τις απαντήσεις, δε τις δώσαμε ούτε τις συζητήσαμε παραπάνω. Τελειώνοντας όλοι με τις απαντήσεις μας, περάσαμε αμέσως στο κύριο θέμα της ομιλίας. <<Διεισδύοντας στην παιδική ψυχή>>.

Συζητώντας για την παιδική ψυχή και λέγοντας πάνω κάτω γνωστά πράγματα, αυτά που ξέρουμε, που έχουμε διαβάσει και στα οποία δε θα αναφερθώ σήμερα, διαπιστώσαμε ότι η παιδική ψυχή που βουτήξαμε αρχικά ήταν η δική μας. Ότι ο ρόλος μας είναι διπλός. Τις ίδιες ερωτήσεις θα τις απαντήσει αύριο το δικό μου παιδί και τον ρόλο του γονιού θα τον έχω εγώ. Γι αυτό και λέγεται και έτσι αυτή η διαδικασία γιατί εξετάζει τα ίδια θέματα από την πλευρά του γονιού και του παιδιού. Έτσι τουλάχιστον το εξέλαβα εγώ. Γυρνώντας πίσω το έδωσα να το διαβάσει η μαμά μου και θα ήθελα να το απαντήσει και εκείνη. 

Με αυτό το ερωτηματολόγιο πάντως νομίζω ότι ξεκαθάρισε το τοπίο. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ή μάλλον μόνο οι ειδικοί μπορούν να διευκρινίσουν εγώ είδα καθαρά. Το παιδί που ήμουν, το ποια έγινα και σε κάποια πράγματα μου έδωσε και απαντήσεις για το δικό μου το παιδί.

Αντί επιλόγου για τη σημερινή ανάρτηση και ορμώμενη από μια φωτογραφία που είδα στο ινσταγκραμ από μια διαδικτυακή φίλη μου, θα ήθελα να κλείσω με μια γλυκιά ανάμνηση. Όταν πήγαμε στην πρώτη λυκείου, το σχολείο μας, κανόνισε τριήμερη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Η μαμά μου είχε ανησυχήσει, φοβόταν πολύ και δεν ήθελε να με αφήσει. Όλη της ζωή ως μαμά σκεφτόταν τη μέρα που θα πάω πενταήμερη και τώρα βρέθηκε αυτό μπροστά της. Είχε πείσει και τον μπαμπά μου, ο οποίος πάντα έβλεπε τα πράγματα με λογική, και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δε θα κατάφερνα ποτέ να την πείσω να με αφήσει και ότι πραγματικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να φοβάται. Φαντάζομαι ότι τότε θα επικρατούσε μεγάλο δίλημμα στο μυαλό της. Να μη με αφήσει να πάω και να γλυτώσει από το άγχος αλλά από την άλλη να με έχει τρεις μέρες σπίτι στεναχωρημένη (αφού θεωρούσα ότι αν δεν πήγαινα σε αυτήν την εκδρομή είχε έρθει το τέλος του κόσμου) ή να με αφήσει να πάω και να την τρώει η αγωνία και ο φόβος τρεις μέρες...Τελικά χωρίς να το ξέρω και ενώ είχα χάσει κάθε ελπίδα ότι θα πάω στην εκδρομή, που για μήνες συζητούσαν όλοι, ήρθε η ίδια στο σχολείο και έδωσε τα χρήματα που χρειαζόταν την τελευταία μέρα της διορίας. Πραγματικά αυτή ήταν η πιο ευτυχισμένη της μέχρι τότε μέρα της ζωής μου! Δεν μπορούσα να πιστέψω τί ήταν αυτό που την ώθησε να το κάνει, και κάποιοι από εσάς, αυτή τη στιγμή να με θεωρείτε υπερβολική, άλλοι που μας ξέρετε ίσως καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Και νομίζω ότι αυτό είναι και ένα από τα πρόσωπα της αγάπης. Της ανιδιοτελούς και άνευ όρια αγάπης του γονιού.

Αφιερωμένο στη μαμά μου, και σε όλες τις μαμάδες που χαιρετάνε τα παιδάκια τους για τις εκδρομές τους όπως και της Κατερίνας που η σημερινή της φωτογραφία μου ξύπνησε τόσες μνήμες. 

Τα φιλιά μου μαζί με ευχές για ένα υπέροχο ανοιξιάτικο σαββατοκύριακο!