My Athens

#polkadotsladysathens

Αγαπημένοι μου καλημέρα!

Σήμερα θα σας μιλήσω για την αγαπημένη μου πόλη. Την Αθήνα. Ένα νέο πρότζεκτ μου επιτρέπει να βρίσκομαι κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης που τόσο πολύ αγαπώ και απολαμβάνω να βρίσκομαι.

Η σχέση μας με το κέντρο ξεκινάει από πολύ παλιά, μιας που ήμουν γέννημα θρέμμα του κέντρου. Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά να πηγαίνω στις κούνιες του πεδίον του Άρεως. Βικτώριας. Το σχολείο που πήγαινα τότε ήταν υπέροχο νεοκλασικό κτίριο, με ψηλά ταβάνια, στριφογυριστές σκάλες και υπέροχα πατώματα. Στις αρχές του δημοτικού μετακομίσαμε στα προάστια και κάπου εκεί το κέντρο έφυγε από την καρδιά μου και τις αναμνήσεις μου. Μετά πέρασα μια φάση, που φοβόμουν να κατέβω, να το περπατήσω γιατί υπήρχαν αρκετοί κίνδυνοι. Την περίοδο όμως που έλειπα για σπουδές ήταν που μου έλειψε περισσότερο η Αθήνα. Το διαπίστωσα μια μέρα καθώς έβλεπα τηλεόραση και ξαφνικά βλέπω ένα κίτρινο ταξί. Ένιωσα αμέσως νοσταλγία και έψαχνα σαν τρελή ευκαιρία και μέρα να βρεθώ πάλι πίσω στην πόλη μου.

Θυμάμαι επίσης τη χαρακτηριστική μυρωδιά της τυρόπιτας βγαίνοντας από το σταθμό της Βικτώριας.

Τώρα πια, κατεβαίνω στην Αθήνα και η χαρά μου είναι τόσο μεγάλη. Θέλω να ανακαλύψω γωνιές που δεν έχω πάει ποτέ, να τη φωτογραφίσω, να τη χαρώ όπως κάνουν και οι τουρίστες. Να μάθω την ιστορία της.

Τις τελευταίες μέρες στο ινσταγκραμ μοιράζομαι τις εικόνες που βλέπω από το κέντρο της Αθήνας και όπως κατάλαβα από αυτά που μου λέτε, σας αρέσει πολύ. Έτσι τις μάζεψα όλες σε αυτό εδώ το ποστ.

Χθες περπάτησα στην οδό Αθηνάς, προσπάθησα να φανταστώ πώς ήταν ο δρόμος αυτός το '60 τότε που τα πρωινά, μόλις ένας πολύ αγαπημένος και δικός μου άνθρωπος έστηνε το κασελάκι του δίπλα στο δημαρχείο και περίμενε υπομονετικά την αξιότιμη πελατεία του. Πού άραγε να καθόταν. Καμία φωτογραφία δεν υπάρχει που να έχει σώσει αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν όμως οι ζωντανές περιγραφές δυο-τριών ανθρώπων, που ευτυχώς μου έπλασαν τη στιγμή αυτή με τα πιο γλαφυρά επίθετα και τις πιο σκαλιστές λέξεις και έτσι το έχω κάνει μια όμορφη εικόνα στο μυαλό μου.
Αυτή είναι λοιπόν η πόλη μου, αυτή που φιλοξένησε, τόσους αγαπημένους μου, που σήμερα περπατάμε στα ίδια μέρη.