Καλημέρα αγαπημένοι μου και καλή Παρασκευή,
χάθηκα, το ξέρω, δεν φάνηκα συνεπής στα ραντεβού μας. Και ενώ έχω στα σκαριά 3 έτοιμες αναρτήσεις που θα σου ανεβάσω εν καιρώ, σήμερα θέλω να σου μιλήσω για τις δεύτερες ευκαιρίες. Τις δεύτερες φορές... Την περασμένη άνοιξη, είχα ξεκινήσει μια αλυσίδα ποστ με θέμα τα αγαπημένα πράγματα! Αν θες να τη θυμηθείς, θα την βρεις εδώ. Είχα γράψει και το αγαπημένο μου βιβλίο. Θυμάμαι ότι μου πήρε λίγη ώρα να σκεφτώ ποιο από όλα όσα έχω διαβάσει σκαρφάλωσε στο νούμερο ένα της καρδιάς μου. Χωρίς να θυμάμαι πολλά από την υπόθεση είπα σίγουρα η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ.Καραγάτση.
Άσε με όμως να σου πω πώς μπήκε ο Καραγάτσης στη ζωή μου. Μου αρέσει τόσο αυτή η ιστορία.
Το καλοκαίρι του 2005, ήμουν καλεσμένη σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει στη ζωή μου. Την Κίμωλο, το χωριό της αγαπημένης μου κουμπάρας σήμερα, συμφοιτήτριας τότε. Ερωτεύτηκα τον Αη Γιώργη, την παραλία με τα τιρκουάζ νερά, τότε να σημειώσω ότι ήμασταν μόνοι μας, δεν υπήρχε ψυχή ζώσα! Τα γαλάζια νερά στην Πολύαιγο, το γραφικό χωριό, τους αστακούς στην μπέμπα...Ξεφεύγω επικίνδυνα από το θέμα μου αλλά η μνήμη με βάζει σε όμορφα μονοπάτια και θα ήθελα να τα μοιραστώ. Λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι γνώρισα πολλούς ανθρώπους, όμορφους με βαθιά καλλιέργεια που θαύμασα. Μια από αυτούς ήταν η ξαδέρφη της κουμπάρας μου, την οποία αν με ρωτήσεις τώρα δε θυμάμαι ούτε το όνομά της, όμως θυμάμαι ότι ήταν πολύ όμορφος άνθρωπος. Και ενώ οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν γύρω από γράμματα, βιβλία, συγγραφείς, τέχνες, μου μίλησε για τον αγαπημένο της συγγραφέα. Τον Μ.Καραγάτση. Δε θυμάμαι να τον είχα ξανακούσει μέχρι τότε. Μου πρότεινε να διαβάσω τη <<Μεγάλη Χίμαιρα>> και το <<Μυθιστόρημα των 4>>.
Η πρώτη μου δουλειά μόλις επέστρεψα ήταν να τα αγοράσω και να στρωθώ στο διάβασμα. Βρήκα τον συγγραφέα που δε με αφήνει να κάνω τίποτα άλλο μόλις έπιανα ένα από τα βιβλία του στα χέρια μου. (Ξέρεις αυτά τα μικρά περιποιημένα με το σκληρό εξώφυλλο των εκδόσεων της Εστίας. Πραγματικά στολίδια για την βιβλιοθήκη.)
Όταν έγραψα λοιπόν στην ανάρτηση που γράφω παραπάνω για την Μεγάλη Χίμαιρα, προσπαθούσα να θυμηθώ την υπόθεση αλλά ήταν αδύνατον. Το μόνο που μου είχε μείνει στο μυαλό ήταν, η Σύρος, η θάλασσα και μια πολύ τραγική ιστορία από την οποία όμως δε είχα συγκρατήσει τίποτα. Μόνο το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια η Μαρίνα, ήταν ίσως η μοναδική ηρωίδα βιβλίου που δεν μου ήταν συμπαθής. Που δεν ταυτίστηκα μαζί της, που δεν ένιωσα τον πόνο της.
Εδώ θα ανοίξω άλλη μια παρένθεση και θα σου πω ότι κάποτε είχα διαβάσει ότι τα βιβλία που σε στιγματίζουν πρέπει να τα διαβάζεις σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου, σε διαφορετικές ηλικίες γιατί εκλαμβάνεις διαφορετικά τα νοήματα. Τότε δεν συμφώνησα με αυτό, έλεγα ότι ο χρόνος είναι τόσο λίγος για να τον διαθέσω στο ίδιο βιβλίο. Υπάρχουν τόσες χιλιάδες βιβλία που περιμένουν να διαβαστούν, τόσες ιστορίες, τόσα υπέροχοι ήρωες. Τελικά ήμουν λάθος.
Δυο μέρες, τόσο μου χρειάστηκε για να το διαβάσω όλο! 439 σελίδες απνευστί. Δεν μπορούσα να σηκώσω κεφάλι πραγματικά. Και στη φάση που είμαι αυτό είναι ένας άθλος. Έχοντας σπιτικό, παιδιά που περιμένουν από εσένα, κλπ αν είσαι στην ίδια φάση πιστεύω με καταλαβαίνεις. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ήταν ένας μαγνήτης που μου ήταν αδύνατον να τον αφήσω.
Ναι η αλήθεια είναι ότι στη δεύτερη ανάγνωση, ένιωσα τελικά συμπάθεια για την ηρωίδα που την πρώτη φορά δεν την είχα νιώσει. Προσπάθησα να μπω στα παπούτσια της και να νιώσω τον πόνο της, ενώ την πρώτη φορά είχα σταθεί απέναντι και την καταδίκασα σαν ήμουν άλλος δικαστής. Δεν ξέρω πώς ένιωσε ο Καραγάτσης για την ηρωίδα του, δεν ξέρω τι θα ήθελε να νιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο του. Πολύ θα ήθελα να ήταν εδώ και να τον ρωτούσα.
Αυτός ο τόσο ταλαντούχος άνθρωπος κατάφερε να με βάλει πάνω σε ένα καράβι που βρισκόταν σε τρικυμισμένη θάλασσα, να νιώσω το καρδιοχτύπι που ένιωσαν όσοι βρίσκονταν επάνω στην κουβέρτα του. Και αυτό είναι ταλέντο για έναν συγγραφέα. Αυτό είναι το όπλο του συγγραφέα, η πένα του, η λέξεις που επιλέγει από τη φαρέτρα του. Οι εμπειρίες του ή η φαντασία του.
Για επίλογο θα δανειστώ αυτό εδώ το άρθρο που έπεσα πάνω του κάνοντας αναζήτηση για τον αγαπημένο μου Καραγάτση. Αξίζει πραγματικά να διαβάσετε το πώς έκρινε ο ίδιος τον εαυτό του ως συγγραφέα. Γιατί από ότι κατάλαβα τελικά ή θα τον αγαπήσεις ή θα σου περάσει εντελώς αδιάφορος. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία και δηλώνω η μεγαλύτερη θαυμάστρια του έργου του.
Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Ραντεβού τη Δευτέρα!
Υ.Γ: 1. Το ίδιο έπαθα και με τα υπόλοιπα βιβλία του που διάβασα. Με τον κίτρινο φάκελο έμεινα στην κυριολεξία με τη γλύκα αφού το άρχισα ένα βραδάκι και κατά τις δύο το βράδυ τελείωσα το πρώτο μέρος. Όταν το αγόρασα, δεν είχα προσέξει ότι ήταν δυο τόμοι. Το επόμενο πρωί ξύπνησα αλαφιασμένη να πάω στο βιβλιοπωλείο και να αγοράσω το δεύτερο.
Υ.Γ:2. Με τη γλύκα επίσης έμεινα με το ΔΕΚΑ το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει καθώς ο θάνατος ήρθε ξαφνικά ένα πρωινό του Σεπτέμβρη. Η τελευταία φράση της ζωής του ήταν <<Ας γελάσω!>>
Υ.Γ: 3. Ελπίζω γρήγορα να διαβάσω όλο του το έργο ώστε να έχω σφαιρική άποψη γύρω από αυτόν τον υπέροχο λογοτέχνη.
χάθηκα, το ξέρω, δεν φάνηκα συνεπής στα ραντεβού μας. Και ενώ έχω στα σκαριά 3 έτοιμες αναρτήσεις που θα σου ανεβάσω εν καιρώ, σήμερα θέλω να σου μιλήσω για τις δεύτερες ευκαιρίες. Τις δεύτερες φορές... Την περασμένη άνοιξη, είχα ξεκινήσει μια αλυσίδα ποστ με θέμα τα αγαπημένα πράγματα! Αν θες να τη θυμηθείς, θα την βρεις εδώ. Είχα γράψει και το αγαπημένο μου βιβλίο. Θυμάμαι ότι μου πήρε λίγη ώρα να σκεφτώ ποιο από όλα όσα έχω διαβάσει σκαρφάλωσε στο νούμερο ένα της καρδιάς μου. Χωρίς να θυμάμαι πολλά από την υπόθεση είπα σίγουρα η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ.Καραγάτση.
Άσε με όμως να σου πω πώς μπήκε ο Καραγάτσης στη ζωή μου. Μου αρέσει τόσο αυτή η ιστορία.
Το καλοκαίρι του 2005, ήμουν καλεσμένη σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει στη ζωή μου. Την Κίμωλο, το χωριό της αγαπημένης μου κουμπάρας σήμερα, συμφοιτήτριας τότε. Ερωτεύτηκα τον Αη Γιώργη, την παραλία με τα τιρκουάζ νερά, τότε να σημειώσω ότι ήμασταν μόνοι μας, δεν υπήρχε ψυχή ζώσα! Τα γαλάζια νερά στην Πολύαιγο, το γραφικό χωριό, τους αστακούς στην μπέμπα...Ξεφεύγω επικίνδυνα από το θέμα μου αλλά η μνήμη με βάζει σε όμορφα μονοπάτια και θα ήθελα να τα μοιραστώ. Λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι γνώρισα πολλούς ανθρώπους, όμορφους με βαθιά καλλιέργεια που θαύμασα. Μια από αυτούς ήταν η ξαδέρφη της κουμπάρας μου, την οποία αν με ρωτήσεις τώρα δε θυμάμαι ούτε το όνομά της, όμως θυμάμαι ότι ήταν πολύ όμορφος άνθρωπος. Και ενώ οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν γύρω από γράμματα, βιβλία, συγγραφείς, τέχνες, μου μίλησε για τον αγαπημένο της συγγραφέα. Τον Μ.Καραγάτση. Δε θυμάμαι να τον είχα ξανακούσει μέχρι τότε. Μου πρότεινε να διαβάσω τη <<Μεγάλη Χίμαιρα>> και το <<Μυθιστόρημα των 4>>.
Η πρώτη μου δουλειά μόλις επέστρεψα ήταν να τα αγοράσω και να στρωθώ στο διάβασμα. Βρήκα τον συγγραφέα που δε με αφήνει να κάνω τίποτα άλλο μόλις έπιανα ένα από τα βιβλία του στα χέρια μου. (Ξέρεις αυτά τα μικρά περιποιημένα με το σκληρό εξώφυλλο των εκδόσεων της Εστίας. Πραγματικά στολίδια για την βιβλιοθήκη.)
Όταν έγραψα λοιπόν στην ανάρτηση που γράφω παραπάνω για την Μεγάλη Χίμαιρα, προσπαθούσα να θυμηθώ την υπόθεση αλλά ήταν αδύνατον. Το μόνο που μου είχε μείνει στο μυαλό ήταν, η Σύρος, η θάλασσα και μια πολύ τραγική ιστορία από την οποία όμως δε είχα συγκρατήσει τίποτα. Μόνο το γεγονός ότι η πρωταγωνίστρια η Μαρίνα, ήταν ίσως η μοναδική ηρωίδα βιβλίου που δεν μου ήταν συμπαθής. Που δεν ταυτίστηκα μαζί της, που δεν ένιωσα τον πόνο της.
Εδώ θα ανοίξω άλλη μια παρένθεση και θα σου πω ότι κάποτε είχα διαβάσει ότι τα βιβλία που σε στιγματίζουν πρέπει να τα διαβάζεις σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου, σε διαφορετικές ηλικίες γιατί εκλαμβάνεις διαφορετικά τα νοήματα. Τότε δεν συμφώνησα με αυτό, έλεγα ότι ο χρόνος είναι τόσο λίγος για να τον διαθέσω στο ίδιο βιβλίο. Υπάρχουν τόσες χιλιάδες βιβλία που περιμένουν να διαβαστούν, τόσες ιστορίες, τόσα υπέροχοι ήρωες. Τελικά ήμουν λάθος.
Δυο μέρες, τόσο μου χρειάστηκε για να το διαβάσω όλο! 439 σελίδες απνευστί. Δεν μπορούσα να σηκώσω κεφάλι πραγματικά. Και στη φάση που είμαι αυτό είναι ένας άθλος. Έχοντας σπιτικό, παιδιά που περιμένουν από εσένα, κλπ αν είσαι στην ίδια φάση πιστεύω με καταλαβαίνεις. Ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, ήταν ένας μαγνήτης που μου ήταν αδύνατον να τον αφήσω.
Ναι η αλήθεια είναι ότι στη δεύτερη ανάγνωση, ένιωσα τελικά συμπάθεια για την ηρωίδα που την πρώτη φορά δεν την είχα νιώσει. Προσπάθησα να μπω στα παπούτσια της και να νιώσω τον πόνο της, ενώ την πρώτη φορά είχα σταθεί απέναντι και την καταδίκασα σαν ήμουν άλλος δικαστής. Δεν ξέρω πώς ένιωσε ο Καραγάτσης για την ηρωίδα του, δεν ξέρω τι θα ήθελε να νιώσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο του. Πολύ θα ήθελα να ήταν εδώ και να τον ρωτούσα.
Αυτός ο τόσο ταλαντούχος άνθρωπος κατάφερε να με βάλει πάνω σε ένα καράβι που βρισκόταν σε τρικυμισμένη θάλασσα, να νιώσω το καρδιοχτύπι που ένιωσαν όσοι βρίσκονταν επάνω στην κουβέρτα του. Και αυτό είναι ταλέντο για έναν συγγραφέα. Αυτό είναι το όπλο του συγγραφέα, η πένα του, η λέξεις που επιλέγει από τη φαρέτρα του. Οι εμπειρίες του ή η φαντασία του.
Για επίλογο θα δανειστώ αυτό εδώ το άρθρο που έπεσα πάνω του κάνοντας αναζήτηση για τον αγαπημένο μου Καραγάτση. Αξίζει πραγματικά να διαβάσετε το πώς έκρινε ο ίδιος τον εαυτό του ως συγγραφέα. Γιατί από ότι κατάλαβα τελικά ή θα τον αγαπήσεις ή θα σου περάσει εντελώς αδιάφορος. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία και δηλώνω η μεγαλύτερη θαυμάστρια του έργου του.
Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Ραντεβού τη Δευτέρα!
Υ.Γ: 1. Το ίδιο έπαθα και με τα υπόλοιπα βιβλία του που διάβασα. Με τον κίτρινο φάκελο έμεινα στην κυριολεξία με τη γλύκα αφού το άρχισα ένα βραδάκι και κατά τις δύο το βράδυ τελείωσα το πρώτο μέρος. Όταν το αγόρασα, δεν είχα προσέξει ότι ήταν δυο τόμοι. Το επόμενο πρωί ξύπνησα αλαφιασμένη να πάω στο βιβλιοπωλείο και να αγοράσω το δεύτερο.
Υ.Γ:2. Με τη γλύκα επίσης έμεινα με το ΔΕΚΑ το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει καθώς ο θάνατος ήρθε ξαφνικά ένα πρωινό του Σεπτέμβρη. Η τελευταία φράση της ζωής του ήταν <<Ας γελάσω!>>
Υ.Γ: 3. Ελπίζω γρήγορα να διαβάσω όλο του το έργο ώστε να έχω σφαιρική άποψη γύρω από αυτόν τον υπέροχο λογοτέχνη.
Πέρισι που μου πρότεινες να το διαβάσω, μπορεί να μη θυμόσουν ακριβώς τι εξιστορούσε...αλλά το σίγουρο είναι ότι σε είχε στιγματίσει από τότε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ που ακόμα και τώρα είσαι η "μεγάλη" ξαδέρφη που χαράζεις το δρόμο.
Φιλιά πολλά
Αγαπημένη μου! Σε ευχαριστώ που πιστεύεις σε εμένα και βαασίζεσαι στη γνώμη μου. Έχω μια νέα φίλη που λέει ότι τα ωραία πράγματα είναι για να μοιράζονται. Συμφωνώ μαζί της, γι αυτό μοιράζομαι όλα αυτά και χαίρομαι που βρίσκω συνεχώς στο δρόμο μου ανθρώπους, τόσους πολλούς με κοινά ενδιαφέροντα! Φιλάκια Ειρηνάκι μου!!
Διαγραφή