Δεν προλαβαίνω, δεν έχω χρόνο, τρέχω, μακάρι να είχα λίγο χρόνο να διαβάσω το βιβλίο που έχω αφήσει δύο μήνες στο κομοδίνο μου, μακάρι να είχα χρόνο να βγω μια βόλτα για καφέ με μια φίλη, μακάρι να είχα χρόνο να φτιάξω αυτό το κέικ και η βαλίτσα μπορεί να πάει πολύ μακριά.
Δε λέω, κάποια από τα παραπάνω ίσως τα έχω πει και εγώ σε ανύποπτες στιγμές της ζωής μου. Σε φάσεις που παράδειγμα είχα να διαβάσω για την εξεταστική και τα είχα αφήσει για τελευταία στιγμή, ή όταν ήμουν με το νεογέννητο μωρό σπίτι και μου έλειπε ύπνος.
Μπορεί και τώρα πχ να πω μακάρι να είχα λίγο χρόνο να κάνω κάτι που με ευχαριστεί, αλλά πάντα είναι κάτι που με ευχαριστεί αυτό που ίσως δε θα γίνει ή κάτι που δεν βρίσκεται στις προτεραιότητές μου.
Γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν, θα γίνουν. Θα βρεθεί ο χρόνος. Όταν ήμουν νεότερη μου άρεσε πολύ το "πρωινό" χουζούρι, ξυπνούσα ακόμα και στις δύο. Τώρα πια σκέφτομαι ότι είναι χάσιμο χρόνου, κοιμάμαι νωρίς σχετικά και ξυπνάω νωρίς. Το μεσημέρι ίσως κλέψω τον ύπνο για ένα εικοσάλεπτο και είναι αυτό που λέω πάουρ ναπ.
Όταν δεν έχουμε ένα πρόγραμμα στη ζωή μας θεωρώ ότι γυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας άσκοπα και συνεχώς εμφανίζονται άλυτα θέματα από το πουθενά.
Δεν έχω χρόνο γιατί κάπου τον σπαταλώ, που όμως είναι αυτό. Είναι στον πρωινό καφέ; Είναι στα σόσιαλ μίντια; Είναι σε πράγματα που ίσως κάνω χωρίς μεθοδικότητα οπότε και ξοδεύω χρόνο πολύτιμο; Ή μήπως είναι στα ΟΧΙ που δε λέω; Έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι είναι επείγον και σημαντικό;
Και κάπως έτσι μπαίνει στη ζωή μας και η αναβλητικότητα. Ξεχνάμε τον καφέ με τη φίλη, τον αφήνουμε για μετά, το κέικ δεν το φτιάχνουμε ποτέ, τα αδιάβαστα βιβλία σκονίζονται στο κομοδίνο και απλά συνεχίζουμε να εκτελούμε δουλειές τη μια μετά την άλλη σαν στρατιωτάκια και μάλιστα καλοκουρδισμένα.
Την απάντηση για την αναβλητικότητα μου τη έδωσε ένας νέος δάσκαλος που μπήκε φέτος στη ζωή μου να μου δώσει φως στην κυριολεξία και να μου αλλάξει εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι. Η αναβλητικότητα λοιπόν μπορεί να "θεραπευτεί" αν ακριβώς μόλις αφήσεις κάτι για μετά απαντήσεις αμέσως στην ερώτηση <<Από πότε η αγάπη έγινε πρέπει>>. Αναβάλλουμε πράγματα γιατί δεν θέλουμε να τα κάνουμε. Δεν θες να τον πιεις τον καφέ με τη φίλη, προτιμάς να είσαι σπίτι και να δεις Νετφλιξ, να κάτσεις με τον άντρα σου, να λιώσεις στον καναπέ. Δεν θες να διαβάσεις το βιβλίο που σε κοιτάει στο κομοδίνο γιατί το βαριέσαι, γιατί υπάρχουν και αυτά τα βιβλία που δεν ταιριάζετε, γιατί πραγματιικά υπάρχουν βιβλία που μόλις τελειώσει το πρώτο κεφάλαιο κολλάς τόσο με τους ήρωες που δεν μπορείς να το αφήσεις αν πρώτα δεν μάθεις τι έγινε παρακάτω πώς συνέχισε τη ζώη του, τι του άρεσε να τρώει, πώς έφτιαχνε τα μαλλιά του, τι χρώμα ήταν η αγαπημένη του μπλούζα και γενικά τον σκέφτεσαι συνεχώς λες και έχει σάρκα και οστά. Δε φτιάχνεις το κέικ γιατί ξέρεις εσύ καλύτερα τους λόγους που μπορεί να είναι χίλιοι δυο, γιατί όλη η εκτέλεση δε θα πάρει πάνω από δέκα λεπτά.
Έχω περίπου ένα μήνα που ηχεί αυτή η ερώτηση με το που πάω να αφήσω κάτι για μετά, πότε η αγάπη έγινε πρέπει και αμέσως ξεκινάω να το κάνω, εκείνη τη στιγμή χωρίς να χάσω ούτε δευτερόλεπτο. Αυτό είναι που μου δίνει δύναμη. Εκτός και αν είναι κάτι που δεν αγαπώ ή αφορά σε κάτι που δεν αγαπώ, ή που δε θέλω, γιατί όπως έχω ξαναγράψει εδώ αποφεύγω όσο είναι δυνατόν την καταπίεση, δεν κάνω τίποτα αν δεν πηγάζει από μέσα μου, αν δεν το θέλει κάθε κύτταρο του κορμιού μου.
Αυτά για σήμερα λοιπόν, αν και εσύ έχεις το θέμα αυτό με το χρόνο σου, μπορείς να κάνεις αυτή τη δοκιμή και ίσως δουλέψει και με εσένα εξίσου καλά.
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Δε λέω, κάποια από τα παραπάνω ίσως τα έχω πει και εγώ σε ανύποπτες στιγμές της ζωής μου. Σε φάσεις που παράδειγμα είχα να διαβάσω για την εξεταστική και τα είχα αφήσει για τελευταία στιγμή, ή όταν ήμουν με το νεογέννητο μωρό σπίτι και μου έλειπε ύπνος.
Μπορεί και τώρα πχ να πω μακάρι να είχα λίγο χρόνο να κάνω κάτι που με ευχαριστεί, αλλά πάντα είναι κάτι που με ευχαριστεί αυτό που ίσως δε θα γίνει ή κάτι που δεν βρίσκεται στις προτεραιότητές μου.
 |
| Via Pinterest |
Γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν, θα γίνουν. Θα βρεθεί ο χρόνος. Όταν ήμουν νεότερη μου άρεσε πολύ το "πρωινό" χουζούρι, ξυπνούσα ακόμα και στις δύο. Τώρα πια σκέφτομαι ότι είναι χάσιμο χρόνου, κοιμάμαι νωρίς σχετικά και ξυπνάω νωρίς. Το μεσημέρι ίσως κλέψω τον ύπνο για ένα εικοσάλεπτο και είναι αυτό που λέω πάουρ ναπ.
Όταν δεν έχουμε ένα πρόγραμμα στη ζωή μας θεωρώ ότι γυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας άσκοπα και συνεχώς εμφανίζονται άλυτα θέματα από το πουθενά.
Δεν έχω χρόνο γιατί κάπου τον σπαταλώ, που όμως είναι αυτό. Είναι στον πρωινό καφέ; Είναι στα σόσιαλ μίντια; Είναι σε πράγματα που ίσως κάνω χωρίς μεθοδικότητα οπότε και ξοδεύω χρόνο πολύτιμο; Ή μήπως είναι στα ΟΧΙ που δε λέω; Έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου τι είναι επείγον και σημαντικό;
Και κάπως έτσι μπαίνει στη ζωή μας και η αναβλητικότητα. Ξεχνάμε τον καφέ με τη φίλη, τον αφήνουμε για μετά, το κέικ δεν το φτιάχνουμε ποτέ, τα αδιάβαστα βιβλία σκονίζονται στο κομοδίνο και απλά συνεχίζουμε να εκτελούμε δουλειές τη μια μετά την άλλη σαν στρατιωτάκια και μάλιστα καλοκουρδισμένα.
Την απάντηση για την αναβλητικότητα μου τη έδωσε ένας νέος δάσκαλος που μπήκε φέτος στη ζωή μου να μου δώσει φως στην κυριολεξία και να μου αλλάξει εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι. Η αναβλητικότητα λοιπόν μπορεί να "θεραπευτεί" αν ακριβώς μόλις αφήσεις κάτι για μετά απαντήσεις αμέσως στην ερώτηση <<Από πότε η αγάπη έγινε πρέπει>>. Αναβάλλουμε πράγματα γιατί δεν θέλουμε να τα κάνουμε. Δεν θες να τον πιεις τον καφέ με τη φίλη, προτιμάς να είσαι σπίτι και να δεις Νετφλιξ, να κάτσεις με τον άντρα σου, να λιώσεις στον καναπέ. Δεν θες να διαβάσεις το βιβλίο που σε κοιτάει στο κομοδίνο γιατί το βαριέσαι, γιατί υπάρχουν και αυτά τα βιβλία που δεν ταιριάζετε, γιατί πραγματιικά υπάρχουν βιβλία που μόλις τελειώσει το πρώτο κεφάλαιο κολλάς τόσο με τους ήρωες που δεν μπορείς να το αφήσεις αν πρώτα δεν μάθεις τι έγινε παρακάτω πώς συνέχισε τη ζώη του, τι του άρεσε να τρώει, πώς έφτιαχνε τα μαλλιά του, τι χρώμα ήταν η αγαπημένη του μπλούζα και γενικά τον σκέφτεσαι συνεχώς λες και έχει σάρκα και οστά. Δε φτιάχνεις το κέικ γιατί ξέρεις εσύ καλύτερα τους λόγους που μπορεί να είναι χίλιοι δυο, γιατί όλη η εκτέλεση δε θα πάρει πάνω από δέκα λεπτά.
Έχω περίπου ένα μήνα που ηχεί αυτή η ερώτηση με το που πάω να αφήσω κάτι για μετά, πότε η αγάπη έγινε πρέπει και αμέσως ξεκινάω να το κάνω, εκείνη τη στιγμή χωρίς να χάσω ούτε δευτερόλεπτο. Αυτό είναι που μου δίνει δύναμη. Εκτός και αν είναι κάτι που δεν αγαπώ ή αφορά σε κάτι που δεν αγαπώ, ή που δε θέλω, γιατί όπως έχω ξαναγράψει εδώ αποφεύγω όσο είναι δυνατόν την καταπίεση, δεν κάνω τίποτα αν δεν πηγάζει από μέσα μου, αν δεν το θέλει κάθε κύτταρο του κορμιού μου.
Αυτά για σήμερα λοιπόν, αν και εσύ έχεις το θέμα αυτό με το χρόνο σου, μπορείς να κάνεις αυτή τη δοκιμή και ίσως δουλέψει και με εσένα εξίσου καλά.
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!