Αγαπητό ημερολόγιο-Οι μέρες μας στο Μαρόκο ΙΙ-26/365

Φεζ

Αφού περάσαμε δυο μέρες στο πολύβουο Μαρακές  ξυπνήσαμε στις πέντε τα χαράματα για να πάμε στον σταθμό των τρένων. Επόμενη στάση η Φεζ. Από το προηγούμενο βράδυ είχαμε βεβαιωθεί ότι θα βρούμε ταξί στην αρχή της Μεντίνα, τόσο νωρίς, γιατί ήταν αρκετά μακριά ο σταθμός των τρένων. Επίσης είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήριά μας, από την προηγούμενη μέρα. Το ταξίδι για τη Φεζ είναι έξι ώρες. Κοιμήθηκα, διάβασα το βιβλίο μου, κοιτούσα έξω από το παράθυρο τα τοπία να διαδέχονται το ένα το άλλο. Γενικά σε όλο το ταξίδι ήμουν κάπως μπερδεμένη. Το Μαρόκο βρίσκεται χωροταξικά στην Αφρική, αλλά αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν ένα μείγμα που θύμιζε κάτι από Αραβία ίσως περισσότερο, τους άκουγες να μιλούν γαλλικά και τη δική τους γλώσσα, τα πρόσωπά τους ήταν μοναδικά χωρίς δείγματα συγκεκριμένης φυλής. Επίσης ο Ιμάμης ακουγόταν αρκετές φορές μέσα στη μέρα και τους καλούσε σε προσευχή, εικόνες και ήχοι από Τουρκία, Ντουμπάι και άλλες μουσουλμανικές χώρες.

Το βράδυ που μείναμε στη Φεζ, είδαμε αγώνα ποδοσφαίρου σε ένα καφενείο, ναι το έζησα και αυτό, τη στιγμή λοιπόν που ακούστηκε το κάλεσμα του Ιμάμη, βάλανε την τηλεόραση στο ΜUTE και συνέχισαν να βλέπουν το ποδόσφαιρο στα σιγά.

Στη Φεζ λοιπόν διαθέσαμε ένα εικοσιτετράωρο. Το Ριαντ που μείναμε ήταν σε πολύ καλή θέση, ακριβώς επάνω από την Μεντίνα, και μας άρεσε πολύ. Θα σου βάλω λινκ αν σε ενδιαφέρει να πας κάποια στιγμή, το προτείνω. Πήραμε ταξί από το σταθμό των τρένων, που απείχε περίπου οκτώ χιλιόμετρα από την παλιά πόλη, όπως πληροφορηθήκαμε. Οι σταθμοί των τρένων γενικά και στις τρεις πόλεις βρίσκονται στις νέες πόλεις και είναι πολύ όμορφοι και ανακαινισμένοι.

Η Μεντίνα τους ήταν σαφώς πιο ήσυχη σε σχέση με τη σαματατζίδικη Μεντίνα του Μαρακές, που δίπλα μας περνούσαν, από βιαστικούς περαστικούς, ενοχλητικά και επικίνδυνα μηχανάκια, χειράμαξες μέχρι και γαϊδουράκια και άλογα( αυτό που έζησα εκεί θύμιζε ίσως και Ελλάδα 100 χρόνια πριν).

Γενικά δεν ήταν τόσο στενά τα δρομάκια της παλιά πόλης και υπήρχε περιθώριο να αναπνεύσεις. Οι πωλητές στα μαγαζιά δεν ήταν τόσο ενοχλητικοί-πιεστικοί, γενικά η εμπειρία εδώ ήταν πιο εξευγενισμένη.

Το τοπ αξιοθέατο εδώ ήταν η μπλε πύλη που όριζε την είσοδο στην παλιά πόλη. Επίσης αυτό που πρέπει να δεις είναι τα βυρσοδεψεία, ειδικοί λάκκοι όπου εκεί, επεξεργάζονται τα δέρματα. Η μυρωδιά είναι αρκετά αποκρουστική. Συνήθως θα συναντήσεις στο δρόμο σου ανθρώπους που θα σου πουν να σε οδηγήσουν στα βυρσοδεψεία.

Ακολουθήσαμε και εμείς έναν από αυτούς, μας πήγε μέσα σε ένα κατάστημα που πωλούσε δερμάτινα είδη. Ανεβήκαμε εσωτερικές σκάλες μέχρι που φτάσαμε στην ταράτσα. Εκεί μας έδωσε ένα μικρό ματσάκι μέντα, να το τρίψουμε για να αντέξουμε τη μυρωδιά και στη συνέχεια μας εξήγησε τα στάδια της επεξεργασίας του δέρματος. Κατόπιν κατεβήκαμε στο μαγαζί του, μας ρώτησε αν θέλαμε να αγοράσουμε κάτι, που δε θέλαμε αλλά νιώσαμε υποχρέωση να του δώσουμε κάτι γιατί ξενάγηση και το χρόνο του, το δέχτηκε με χαρά και φύγαμε. 

Επίσης στη Φεζ θα δεις και πολύ όμορφα τζαμιά, τα οποία όμως δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφία. 

Το απόγευμα, κουρασμένοι από το περπάτημα, σταματήσαμε και ήπιαμε ένα τσάι μέντας και ένα γάλα αμυγδάλου και παρατηρούσαμε τους περαστικούς να περνούν, ευτυχισμένοι μα και αρκετά κουρασμένοι.

Από φαγητό στη Φεζ, εμπιστευθήκαμε το τριπ ανταβαιζορ και κάτσαμε στο Cafe Clock το οποίο είχε πολλά πατώματα, εμείς διαλέξαμε ένα τραπέζι στην ταράτσα. Για ορεκτικό φάγαμε φαλάφελ με χούμους και ταμπουλέ, και κυρίως ο Λευτέρης διάλεξε μπέργκερ καμήλας και εγώ το κλασικό Τανζίν με αρνί αυτή τη φορά και μέσα διάφορα όσπρια. Δοκιμάσαμε και την μπύρα τους, που ήταν φυσικά χωρίς αλκοόλ. Το προτείνω γιατί ότι δοκιμάσαμε ήταν πραγματικά πολύ νόστιμο. 

Επίσης στη Φεζ έφαγε ο Λευτέρης για πρώτη φορά στριτ φουντ. Όποτε περάσαμε από το μαγαζί εκείνο ήταν πάντα γεμάτο και ουρά περίμενε να φάει αυτό που πουλούσε ο άνθρωπος πίσω από τον πάγκο.

Επιβίωσε μετά από αυτό και ήταν αρκετά νόστιμο. Δεν έβαλε μέσα όμως το αυγό. 

το πρωινό στο Ριαντ

Γενικά σε αυτό το ταξίδι, σιχάθηκα αρκετές φορές. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν πολύ άσχημες. Τα κρεοπωλεία ήταν μικρές τρύπες, πάνω στους μαρμάρινους πάγκους είχαν πεταμένα κομμάτια κρέατος, πίσω υπήρχαν κελιά και μέσα ήταν τα ζώα ζωντανά, έτοιμα προς σφαγή. Ακόμα και αν δεν είσαι βετζετέριαν, ή βιγκαν μετά από αυτό το ταξίδι και τις εικόνες του κρέατος σε αυτή την κατάσταση το σκέφτεσαι να γίνεις. Πιστεύω ότι αν έμενα μια ολόκληρη βδομάδα, δεν θα ήθελα να δω κρέας ξανά ούτε ζωγραφιστό. 

Η Φεζ είναι πανέμορφη, είναι ευγενική και έχει το δικό της μοναδικό χαρακτήρα.

 Η κοπέλα από το ριαντ μας είπε ότι ίσως χρειάζονται δυο μέρες για να δεις και τη νέα πόλη. Εμείς βγήκαμε έξω από τα τείχη και κάναμε ένα μεγάλο γύρο διασχίζοντας και τον κήπο τους και φτάσαμε αρκετά χαμηλά στα όρια της νέας πόλης.

Γυρίσαμε κατάκοποι ύστερα από περπάτημα 12 χιλιομέτρων και ετοιμάσαμε βαλίτσες για το αυριανό ταξίδι προς την Καζαμπλάνκα, που τόσα έχουμε ακούσει γι αυτήν.

Συνεχίζεται...

Σε φιλώ

Λαμπρινή

ps: Το ποστ δεν είναι sponsored, σου γράφω την άποψή μου από την πόλη.
Μέσα στις επόμενες μέρες θα ανέβουν και τα βιντεάκια από το Μαρόκο. Εκεί οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.