Αγαπητό ημερολόγιο,
κάνω προχθές ένα σκρολ στη σελίδα μου στο ίνστα και βρήκα σχεδόν ίδιας λογικής φωτογραφία, από τρεις διαφορετικούς λογαριασμούς και δεν εννοώ ότι είχαν βγάλει το ίδιο αντικείμενο, αναφέρομαι στη λογική. Και τότε σκέφτηκα για ποιο λόγο ακολουθώ τρεις σχεδόν ίδιους λογαριασμούς, όταν πχ υπάρχει ένας μοναδικός άνθρωπος που ξεκίνησε αυτή τη λογική. Σκέφτηκα να κάνω ανφόλλοου στα δυο κόπι ακάουντς, δεν το έκανα. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Δε μου αρέσουν οι απομιμήσεις.
Δε μιλώ για την έμπνευση, υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν πνοή στη σκέψη σου, που ρίχνουν μια ιδέα για κάτι που δεν είχες ποτέ σκεφτεί και είναι πραγματικά μοναδικό όταν το κάνεις δικό σου. Αλλά να βγάλεις την ψυχή σου σε αυτό, να φωνάζει από μακριά ότι είσαι εσύ. Να το δει κάποιος και να πει αυτό το τράβηξε ο τάδε. Να είναι σαν την ταυτότητά σου.
Είναι θέμα σεβασμού, από τη μια στον εαυτό σου, δηλαδή θεωρώ ότι πράττοντας έτσι, δε σέβεσαι τη μοναδικότητα σου και μετά δε σέβεσαι και τον πνευματικό κόπο που δαπάνησε ο άλλος που σκέφτηκε κάτι που κοπιάρεις.
Δεν ξέρω γιατί σου τα λέω αυτά. Ίσως γιατί είναι ωραίο να βλέπω γύρω μου όμορφα πράγματα, γουστόζικα, μοναδικά και πρωτοφανή. Ίσως γιατί η λέξη σεβασμός είναι πολύ ψηλά στις αξίες μου και μεγάλη προτεραιότητα στην ζωή μου. Και αλήθεια πόσο όμορφη λέξη είναι αυτή. Σε σέβομαι αλλά σέβομαι πρώτα εμένα. Μάλλον αφού σέβομαι πρώτα εμένα μπορώ να σεβαστώ και εσένα και κάθε ον που ζει γύρω μου.
Πόσο μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό. Και δεν υπάρχει χώρος ούτε για μονόλογο αλλά ούτε και για γράψιμο.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω σήμερα τίποτα, ούτε αύριο, ούτε μέχρι τις 3/6 που έχω μια προθεσμία. Δεν ξέρω, ίσως καταφέρω να κάνω και την εργασία μου αλλά και το μπλόγκ μου.
Μη θαρρείς πώς σου κουνώ το δάχτυλο με δασκαλίστικο ύφος. Δεν το θέλω αυτό. Απλώς το είδα και μου χτύπησε τόσο άσχημα και είπα να το μοιραστώ.
Σε φιλώ
Λαμπρινή
κάνω προχθές ένα σκρολ στη σελίδα μου στο ίνστα και βρήκα σχεδόν ίδιας λογικής φωτογραφία, από τρεις διαφορετικούς λογαριασμούς και δεν εννοώ ότι είχαν βγάλει το ίδιο αντικείμενο, αναφέρομαι στη λογική. Και τότε σκέφτηκα για ποιο λόγο ακολουθώ τρεις σχεδόν ίδιους λογαριασμούς, όταν πχ υπάρχει ένας μοναδικός άνθρωπος που ξεκίνησε αυτή τη λογική. Σκέφτηκα να κάνω ανφόλλοου στα δυο κόπι ακάουντς, δεν το έκανα. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Δε μου αρέσουν οι απομιμήσεις.
Δε μιλώ για την έμπνευση, υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν πνοή στη σκέψη σου, που ρίχνουν μια ιδέα για κάτι που δεν είχες ποτέ σκεφτεί και είναι πραγματικά μοναδικό όταν το κάνεις δικό σου. Αλλά να βγάλεις την ψυχή σου σε αυτό, να φωνάζει από μακριά ότι είσαι εσύ. Να το δει κάποιος και να πει αυτό το τράβηξε ο τάδε. Να είναι σαν την ταυτότητά σου.
Είναι θέμα σεβασμού, από τη μια στον εαυτό σου, δηλαδή θεωρώ ότι πράττοντας έτσι, δε σέβεσαι τη μοναδικότητα σου και μετά δε σέβεσαι και τον πνευματικό κόπο που δαπάνησε ο άλλος που σκέφτηκε κάτι που κοπιάρεις.
Δεν ξέρω γιατί σου τα λέω αυτά. Ίσως γιατί είναι ωραίο να βλέπω γύρω μου όμορφα πράγματα, γουστόζικα, μοναδικά και πρωτοφανή. Ίσως γιατί η λέξη σεβασμός είναι πολύ ψηλά στις αξίες μου και μεγάλη προτεραιότητα στην ζωή μου. Και αλήθεια πόσο όμορφη λέξη είναι αυτή. Σε σέβομαι αλλά σέβομαι πρώτα εμένα. Μάλλον αφού σέβομαι πρώτα εμένα μπορώ να σεβαστώ και εσένα και κάθε ον που ζει γύρω μου.
Πόσο μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό. Και δεν υπάρχει χώρος ούτε για μονόλογο αλλά ούτε και για γράψιμο.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω σήμερα τίποτα, ούτε αύριο, ούτε μέχρι τις 3/6 που έχω μια προθεσμία. Δεν ξέρω, ίσως καταφέρω να κάνω και την εργασία μου αλλά και το μπλόγκ μου.
Μη θαρρείς πώς σου κουνώ το δάχτυλο με δασκαλίστικο ύφος. Δεν το θέλω αυτό. Απλώς το είδα και μου χτύπησε τόσο άσχημα και είπα να το μοιραστώ.
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!