Ένας υπέροχος άνθρωπος

Το ημερολόγιο είναι σαν κόλλησε στη δεύτερη ημέρα του Μάρτη του 2013. Έφυγε ένας υπέροχος άνθρωπος από τη ζωή. Ένας άνθρωπος που όσοι τον γνώρισαν ακόμα δεν μπορούν να ξεχάσουν τη ζεστασιά της ψυχής του. Το γνωρίζω ότι όλα τα παιδιά έχουν εξιδανικεύσει τους γονείς τους και ίσως δεν είμαι η κατάλληλη για να μιλήσω για τον μπαμπά μου, άλλα θα ήθελα να το μάθουν όλοι, παντού και για πάντα το πόσο υπέροχος άνθρωπος υπήρξε.

Ένας μαχητής της ζωής. Εντελώς αυτοδημιούργητος ξεκίνησε, από ένα μικρό και άγονο χωριό των Ιωαννίνων με σκοπό να μάθει νέους κόσμους, και διαφορετικές κουλτούρες. Να ανοίξει τους ορίζοντές του και να επιστρέψει με τις αποσκευές γεμάτες γνώση και ιδέες από τη μακρινή και παγωμένη χώρα του βορρά. Πολύ θα ήθελα να είχαμε προλάβει να περπατήσουμε σε αυτά τα μέρη μαζί, τα μέρη που γνώρισε όταν ήταν νέος.

Πάρα πολλά είναι τα πράγματα που δεν πρόλαβα να κάνω μαζί του. Μικρές λεπτομέρειες της ζωής του, που δεν πιστεύω ότι πέρασαν τριάντα χρόνια χωρίς να τον ρωτήσω και τώρα η στιγμή πέρασε και χάθηκε η ευκαιρία. 

Ξέρω όμως ότι ήταν ο πιο δίκαιος, περήφανος και καλόψυχος άνθρωπος που γνωρίζω. Ότι το μυαλό του δεν πήγαινε ποτέ στο κακό όταν γνώριζε κάποιον. Είχε πάντα εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Άξια λάμβανε το σεβασμό και την αγάπη όλων. Πήρε πραγματικά πολύ αγάπη και από την οικογένειά του αλλά και από όλους όσους συναναστρεφόταν. Όσα χρόνια θυμάμαι του έλεγα κάθε μέρα ότι τον αγαπώ και τον γέμιζα φιλιά και αγκαλιές. Είμαι χαρούμενη που όταν έφυγε το ήξερε αυτό.
Σκέφτομαι ότι οι γιορτές πια δε θα είναι οι ίδιες, ότι πάντα υπάρχει αυτή η αδειανή καρέκλα, που τίποτα δε μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό. Έζησα πως είναι να σου λείπει ο άνθρωπος σου, που ψάχνεις να βρεις μια δικαιολογία για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου, ότι έχει πάει κάπου μακρυά και θα γυρίσει. Από την άλλη μεριά δεν έλειπε πότε και αμέσως ξαναθυμάσαι την απουσία του. Το ότι λείπει ο άνθρωπος σου από τη ζωή σου, ότι εσύ ζεις, αναπνέεις, βλέπεις πράγματα αλλά εκείνος δεν είναι πια κοντά σου να κάνει το ίδιο. Το ότι δεν ξεκουράστηκε, δεν ηρέμησε ποτέ, είχε μια έγνοια πάντα στο μυαλό του.
Κάποιος απ'τους διαφωτιστές είχε πει: "πεθαίνω όταν με ξεχνούν οι άλλοι" αυτό δε συμβαίνει στην περίπτωση του μπαμπά μου, γιατί δεν έχει περάσει ούτε μέρα που δεν τον έχουμε σκεφτεί ή αναφέρει.
Γιατί αυτή η ζωή δεν είναι για ανθρώπους σαν τον μπαμπά μου. Τέτοιοι άνθρωποι πραγματικά αναλώνονται σε ετούτη τη ζωή. Έπρεπε να φύγει και να πάει εκεί που δεν υπάρχει πια πόνος και στεναγμός.
Λυπάμαι που έφυγε τόσο νωρίς. Ευχαριστώ όμως το Θεό για τα χρόνια που έζησα μαζί του. Ευχαριστώ που μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω έναν υπέροχο άνθρωπο, τέτοιας ποιότητας που σπανίζει στις μέρες μας και που είχα την τύχη να τον φωνάζω μπαμπά μου.

Για εσένα που αγάπησα πολύ.

Υ.Γ: Στους ανθρώπους που αγαπάτε να τους το λέτε συνέχεια και να τους το δείχνετε.
" Άλλωστε κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις" - Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες.