33 χρόνια και μισό

αυτό που έχω μάθει σίγουρα

Αυτήν την ανάρτηση την κρατούσα στο συρτάρι, από το καλοκαίρι που έκλεισα τα  33. Όλο κάτι προέκυπτε όμως και ποτέ δεν βρήκα χρόνο να το ανεβάσω. Ίσως χρειαζόμουν ακόμα κάποιες εμπειρίες να ζήσω για να πω όλα όσα έχω μάθει σίγουρα απ' την μέχρι τώρα παραμονή μου σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη.

Πριν δυο δεκαετίες τέθηκε σε μια από τις πιο πετυχημένες γυναίκες που πέρασαν ποτέ, το εξής ερώτημα: Ποιο είναι αυτό που ξέρεις σίγουρα? Βάσει αυτού του ερωτήματος συνέγραψε ένα βιβλίο στο οποίο απαντά στο ερώτημα.

Πρόσφατα λοιπόν, διάβασα το βιβλίο και μου γεννήθηκε η επιθυμία να απαντήσω στον εαυτό μου, τι είναι αυτό που ξέρω σίγουρα. Έχοντας περάσει ήδη το ένα τέταρτο του αιώνα θα πρέπει να έχω βγάλει κάποια συμπεράσματα για τη ζωή τα οποία θα είναι αδιαμφισβήτητα.

• Ξεκινώ λοιπόν, από το πρώτο που είναι σίγουρο και μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξει, ο ήλιος ξεκινάει το ταξίδι του κάθε πρωί από την ανατολή και το τελειώνει στη δύση. Όσες φορές έχω καταφέρει να αντικρίσω την ανατολή νιώθω πάντα ευλογημένη. Ότι και αν κάνω, το σταματώ και δίνω αυτό το δώρο στον εαυτό μου. Το να παρακολουθήσω το αργό καλωσόρισμα του ήλιου στην νέα μέρα είναι δώρο και πολυτέλεια. Αυτή η ζεστασιά που σε τυλίγει σταδιακά, το ξαφνικό χρωμάτισμα του ουρανού με τα πορτοκαλιά του, σαν να σκάει ένα πυροτέχνημα σε πολύ αργή κίνηση και εσύ, μια μικρή ροζ κουκκίδα κάπου στο άπειρο παρακολουθείς με δέος. 
• Θεωρώ προσωπική επιτυχία, όταν ο άνθρωπος μου, δει τον ουρανό ένα απόγευμα, χρωματισμένο με όλες τις αποχρώσεις ανάμεσα στο μοβ, το πορτοκαλί και το ροζ και σκεφτεί εμένα, επειδή ξέρει ότι λατρεύω τα ηλιοβασιλέματα. Όπως επίσης, όταν μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες, που μένει χιλιόμετρα μακριά μου, δει στο τέλος του χειμώνα μια ανθισμένη τσιντόνια και αμέσως σκεφτεί εμένα, που λατρεύω τις ανθισμένες τσιντόνιες που δειλά δειλά μας προετοιμάζουν για την επερχόμενη άνοιξη.
• Ευλογία είναι οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φίλοι μου, μου τους ξέρω από τότε που ήμουν παιδί, ή και λίγο μεγαλύτερη. Που με ξέρουν σαν την παλάμη του χεριού τους και τους ξέρω και εγώ. Που μοιραστήκαμε ευτυχισμένες στιγμές αλλά και μεγάλες στενοχώριες. Που κάναμε όνειρα όταν ήμασταν παιδιά και τώρα πια τα βλέπουμε να πραγματοποιούνται και είναι υπέροχο το συναίσθημα ότι μοιράζεσαι την εξέλιξη τους και τη δική σου.
• Εξίσου όμως όμορφο είναι το να γνωρίζεις νέους ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να επενδύσεις στο μέλλον, να γίνουν και αυτοί στενοί φίλοι-οικογένεια, όπως οι προηγούμενοι. Και είναι τόσο όμορφο το γεγονός ότι υπάρχει τόσος χώρος στην καρδιά σου για όλους αυτούς τους φίλους, νέους και παλιούς.
• Έχεις δει ποτέ τον έναστρο ουρανό μια καλοκαιρινή νύχτα, σε κάποιο μέρος παραθαλάσσιο ή σε βουνό που κατοικούν λίγοι κάτοικοι; Σίγουρα ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ. Ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε χρονών, τέσσερα κορίτσια, στρώσαμε μια ψάθα στην αμμουδιά, και βαλθήκαμε να κοιτάμε τον ουρανό και να συζητάμε... Δε θυμάμαι ούτε λέξη από ότι λέγαμε, αλλά ο εβένινος ουρανός με τα εκατομμύρια καρφιτσωμένα πάνω του διαμάντια είναι κάτι που κρατώ πάντα μέσα μου σαν καρτ ποστάλ που έστειλε ο έφηβος εαυτός μου στη μετέπειτα ζωή μου.
• Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι όσοι ήρθαν στη ζωή μου σαν μάθημα, ήρθαν ώστε να μην είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Όπως για όσους ήρθαν σαν ευλογιά, Θεέ μου, πόσο τυχερή ήμουν που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους. Εύχομαι να βρεθούν και άλλοι από αυτούς στο δρόμο της ζωής μου.
• Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ευτυχία μεγαλύτερη δεν έχω νιώσει, όπως εκείνης της μέρας που καλωσόρισα στον κόσμο τα παιδιά μου.
• Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι μεγαλώνω και ωριμάζω. Χαίρομαι που ξέρω ότι δεν γνωρίζω τα πάντα όπως πίστευα στα 25, άλλα ότι θέλω να μάθω όσο περισσότερα μπορώ. 
• Τέλος χαίρομαι που απολαμβάνω το πρωινό μου καφεδάκι με όλες τις αισθήσεις μου, όπως και ένα εξαιρετικά καλομαγειρεμένο φαγητό. Που αν τύχει και βρεθεί στα χέρια μου ένα καλό βιβλίο, το διαβάζω σιγά σιγά για να το κρατήσω στη μνήμη μου ζωντανό όσο περισσότερο γίνεται. Που όταν αγοράζω δώρο σε ένα αγαπημένο πρόσωπο, σκέφτομαι τη χαρά που θα νιώσει όταν το λάβει και μπορεί η χαρά μου να είναι διπλάσια από εκείνου που το λαμβάνει.
• Έχω συμβιβαστεί πλέον με την ιδέα ότι η παραμονή μου εδώ, είναι εφήμερη και τούτο προσπαθώ να το θυμάμαι όσο γίνεται πιο συχνά. Δε θεωρώ τίποτα δεδομένο και δεν επιτρέπω σε πράγματα ανούσια να με στενοχωρούν.

Ξαναδιαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου. Καθώς περνούν από μπροστά μου όλα αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένες συνήθειες και απλά καθημερινά πράγματα που όμως έχουν τόσο μεγάλη αξία για μένα. 

33 και μισό χρόνια που γλίστρησαν, όπως γλιστρά το νερό μέσα από τα δάκτυλα μου. Πέρασαν και όπως λέει το τραγούδι, "έξω απ' την πόρτα, τώρα γράφει τ' όνομά μου...Θαρρώ πως ήταν χθες, θαρρώ πως ήταν χθες..."

Αυτά είναι όλα όσα είμαι σίγουρη μέχρι σήμερα, αν θέλετε να θέσετε το ερώτημα στον εαυτό σας, ίσως η απάντηση σας κάνει και εσάς ευτυχισμένους όπως έκανε και εμένα.

Αφιερωμένο σε εκείνους που αγαπώ όσο τίποτα και με αγαπούν και εκείνοι, γιατί το ταξίδι μου εδώ δε θα ήταν το ίδιο χωρίς εσάς, ξέρετε εσείς...