Κάτι από τη γιαγιά μου

Καλημέρα και καλή Παρασκευή,

Σκέφτομαι συχνά πώς είναι δυνατόν μια μυρωδιά ή μια γεύση να μας μεταφέρει πολλά χρόνια πίσω, τότε που ήμασταν παιδιά. Μια από τις παιδικές μου αναμνήσεις, ήταν οι τηγανίτες της γιαγιάς μου.

Έμοιαζαν με τους γνωστούς λουκουμάδες με μέλι, αλλά δεν ξέρω γιατί, τις ονόμαζε τηγανίτες.

Συνήθως ήταν το καλωσόρισμα για όταν φθάναμε στο χωριό και πάντα το κολατσιό για το ταξίδι της επιστροφής. Όσο μέναμε εκεί αν τις τράβαγε η όρεξή μας, η γιαγιά πάντα μας έφτιαχνε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν ένας άνθρωπος που δε βαριόταν να μαγειρεύει. Φορούσε πάντα μαύρα ρούχα και μαντήλι και η ποδιά της ήταν αχνισμένη με αλεύρια.  Με τα χρόνια είχε μαζέψει, αλλά σαν να κράταγε κάτι ακόμα από την περασμένη της αγέρωχη μορφή. Τα μαλλιά της από τότε που έχω μνήμη, ήταν σαν το βαμβάκι. Τα χέρια της λεπτά και δυνατά κατέληγαν σε μακριά και αδύνατα δάχτυλα. Ο χρόνος τα είχε ζαρώσει , μικρές γραμμές και ρυτίδες μαρτυρούσαν τα δύσκολα χρόνια που πέρασε.

Η εικόνα της ζωντανή ακόμα στο μυαλό μου, να σηκώνεται πρόθυμα και όλο χαρά, να ψάχνει ανάμεσα στα τεντζερέδια της, να βρίσκει την πήλινη λεκάνη της με τα χαρακτηριστικά άσπρα σχέδια (αυτήν την είχε για τα διάφορα ζυμώματα, ψωμιά, ζυμάρι για πίτες και άλλα),  και να ανακατεύει με μαεστρία τα υλικά, σαν άλλος αλχημιστής των παλιών καιρών. Φυσικά δε μέτραγε τίποτα, τα έβαζε όλα με το μάτι, όπως κάνουν όλες οι έμπειρες μαγείρισσες. Όσο τις άφηνε στην άκρη να φουσκώσουν, ερχόταν μας έλεγε στα γρήγορα μια ιστορία από τα παλιά, καθόταν μια στάλα να ξεκουραστεί και το δίχως άλλο ξεκίναγε με το τηγάνισμα. Είχε ηλεκτρική κουζίνα, αλλά δε τη χρησιμοποιούσε, ακούμπαγε πάνω τα μάτια από το πετρογκάζ. Στο μαύρο βαθύ τηγάνι της, έριχνε το λάδι και περίμενε μέχρι να κάψει. Ύστερα με ένα κουτάλι του γλυκού, έφτιαχνε μπαλίτσες με το κουρκούτι. Τους έδινε ωραία σχήματα και συχνά τα περιέγραφε, έλεγε να αυτό εδώ έχει μια ουρίτσα και άλλα, για να γελάμε εμείς και να βάζουμε σημάδι ποια τηγανίτα θα φάμε. Με αυτές που έμεναν στο τέλος αν είχε όρεξη έφτιαχνε και το αρχικό από τα ονόματά μας.
Επάνω στο τραπέζι αράδιαζε σε μια πιατέλα τις τηγανίτες και τις σέρβιρε πάντα και μόνο με ζάχαρη.
Τις τελευταίες μέρες, μια ευχάριστη έκπληξη περιμένει την κόρη μου. Τηγανίτες, σαν εκείνες που έφτιαχνε η γιαγιά μου, σερβιρισμένες με ζάχαρη και την κάνουν πολύ ευτυχισμένη, όπως έκαναν και εμένα εκείνα τα χρόνια. Μοιάζει σαν μια παράδοση που θέλει να συνεχιστεί ανάμεσα στις γενιές και εγώ χαίρομαι πολύ για αυτό.
Χάρηκα που αυτή η μικρή πράξη μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια, που έγινα για λίγο παιδί και έφερα μπροστά μου την γιαγιά μου όπως ήταν τότε.

Να έχετε ένα υπέροχο σαββατοκύριακο κοντά σε όλους όσους σας κάνουν να χαμογελάτε.