Αγώνας δρόμου

Γεια σας αγαπημένοι μου,

Το ξέρω ότι κάποιοι από εσάς περιμένετε άλλα ποστ που έχω υποσχεθεί αλλά θα τα αφήσω για λίγο στην άκρη. Ένα θέμα που είχα μήνες στα πρόχειρά μου αλλά ποτέ δεν ολοκλήρωνα είναι αυτό που καταπιάνομαι σήμερα. Ένα θέμα με πολλές διαστάσεις και παράγοντες.
Παρακολούθησα άλλη μια συμβουλευτική γονέων στο σχολείο της κόρης μου και για άλλη μια φορά έφυγα φουσκωμένη και γεμάτη αυτοπεποίθηση αλλά και αρκετά προβληματισμένη. Αυτές οι συναντήσεις είναι πραγματική τροφή για σκέψη και τα ερεθίσματα που δεχόμαστε είναι πάρα πολλά. Από πληροφορίες που μας δίνει η ψυχολόγος αλλά και από τις ερωτήσεις και εμπειρίες των υπόλοιπων γονιών.

<<Το παιδί μου έχει γκρίνια, πείσμα, ξεσπάσματα θυμού, πώς να το βοηθήσω όταν φοβάται, τί να κάνω όταν τσακώνεται με τους φίλους και τα αδέρφια του, πώς να πειθαρχήσω με αγάπη, τί να κάνω όταν λέει ψέματα, πώς να ανταποκρίνομαι στις ανάγκες του χωρίς να το κακομαθαίνω, πώς να συμβάλλω στο να γίνει ένας υπεύθυνος και αυτόνομος άνθρωπος.>> Αυτά είναι μερικά από τα θέματα που θίξαμε και διαβάζοντάς τα στην πρόσκληση ανυπομονούσα να έρθει η μέρα για να παραβρεθώ στη συνάντηση.

Και διαβάζοντας αυτά που έχω γράψει ήδη στις δυο παραπάνω παραγράφους, έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό γίνεται τεράστιο στο μυαλό μου και σε άλλους γονείς. Είδα και άλλα τέτοια λαίμαργα και γεμάτα αγωνία βλέμματα στη συνάντηση σαν το δικό μου. Είδα ενοχή και μια αίσθηση ότι κάνουμε λάθη. Είδα φόβο. Τί να πω στην τάδε περίπτωση, τι να κάνω στη δείνα. Ένιωσα λίγο σαν να ήμασταν παιδιά και μας έκαναν μάθημα. Γιατί είμαστε τα παιδιά που μεγαλώσαμε και έχουμε τις ευθύνες μας πια και ξεχάσαμε πώς είναι να είσαι παιδί. Πώς νιώθεις όταν είσαι παιδί. Τον ενθουσιασμό τον παιδικό που στην ενήλικη ζωή σπάνια νιώθεις. Τη ζήλια, το θυμό, το φόβο και όλα αυτά που μοιάζουν τεράστια μέσα σε ένα παιδικό κεφαλάκι.
Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού περνά διαφορετικές φάσεις. Η ψυχολόγος μας έδωσε ακριβώς τις ηλικίες και τις φάσεις για να το κατανοήσουμε. Αυτά είναι γνωστά και γραμμένα σε όλα τα βιβλία παιδικής ψυχολογίας. Αντιδρά το παιδί προσπαθεί να αυτονομηθεί, ξεκινά μετά τα δυο περίπου η ηλικία του "Μόνο μου" που αν έχετε ένα δίχρονο σίγουρα θα το έχετε ζήσει. Η περίοδος που μπορεί να μην θέλει να παίξει μαζί με άλλα παιδάκια ή που μπορεί να τραβήξει το αυτοκινητάκι με δύναμη από άλλο παιδάκι. 'Η που η διαδικασία για να αλλάξουμε μια πάνα μπορεί να γίνει μετά από κυνηγητό και να γίνει ένας μικρός άθλος, όπως άθλος επίσης είναι το να ετοιμαστούμε και να φύγουμε στην ώρα μας από το σπίτι.
Συνήθως μετά από τέτοιες συναντήσεις θυμάμαι ότι οτιδήποτε από αυτά που κάνει το παιδί μου πίσω τους κρύβουν κάποιον επικοινωνιακό σκοπό. Προσπαθεί κάτι να μου πει και εγώ είμαι αυτή που θα πρέπει να μεταφράσω αυτόν το σκοπό και τί πραγματικά θέλει να κάνει και να μου πει. Και θα μιλήσω με ένα παράδειγμα. Σήμερα το πρωί η πρωινή αλλαγή πάνας θύμιζε λίγο τον άθλο που γράφω παραπάνω. Ο μικρός γέλαγε και κλωτσούσε, γιατί δεν ήθελε να αλλάξω την πάνα. Θα μπορούσα να θυμώσω, ίσως να υψώσω τον τόνο της φωνής μου ή να τον παρακαλέσω. Επειδή ήμουν ξεκούραστη και ίσως κοντά στην ημέρα της συνάντησης σκέφτηκα να του χαμογελάσω και  να του πω " μήπως θες να κάνουμε μια αγκαλίτσα πρώτα;" Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο και άνοιξε τα χεράκια του για μια σφιχτή αγκαλιά. "Τώρα είσαι έτοιμος να αλλάξουμε πάνα; Γιατί αν κλωσάς η μαμά μπορεί να χτυπήσει" Ναι έπιασε αλλάξαμε τσάκα τσάκα την πάνα και κάναμε και άλλη μια σφιχτή αγκαλίτσα με τα σχετικά μ'αγαπάς -σ'αγαπώ, που δεν ξέρω αν είχε προηγηθεί μάχη αν θα τα είχαμε ανταλλάξει. Μπορώ να πω ότι αυτή η εξέλιξη σήμερα μου έφτιαξε τη μέρα. Θα μου πείτε εγώ έχω να ετοιμαστώ γρήγορα και να φύγω για τη δουλειά μου, δεν έχω χρόνο για γινάτια και παιχνίδια πρωί πρωί. Και το σέβομαι όλο αυτό και το καταλαβαίνω, γιατί και εγώ βιάζομαι συχνά και κάνω σαν τρελή για να τα προλάβω. Όμως ξέρετε τί έχω καταλάβει: ότι πάλι εγώ φταίω που ξεκίνησα να ετοιμάζομαι μισή ώρα πριν και όχι μια ώρα πριν. Αν είχα περισσότερο χρόνο δεν θα ήμουν αγχωμένη, δε θα έκανα σπασμωδικές κινήσεις και τα παιδιά μου θα ήταν πιο ήρεμα. (Θα προσπαθήσω να βάζω το ρολόι μια ώρα νωρίτερα και για εμένα που είναι μεγάλο μου ελάττωμα η ασυνέπειά μου είναι πραγματικά ένας άθλος)
Και κάπου εδώ θα σας δικαιολογήσω γιατί έδωσα αυτόν τον τίτλο σήμερα. Αγώνας δρόμου! Ναι έτσι είναι στο μυαλό μου. Λες και η μητρότητα είναι ένας διαγωνισμός και οι διαγωνιζόμενοι είμαστε εμείς οι γονείς και κυρίως οι μαμάδες. Βάζουμε κάτω τα επιτεύγματα των παιδιών και τα μετράμε. Το δικό μου έκοψε την πάνα στο τάδε ορόσημο, περπάτησε τότε, είπε μαμά τότε, είναι καλό σε αυτό και άλλα τέτοια. Και από τη μια το δικαιολογώ, είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι είμαστε δύο. Το πλάσμα αυτό που έφτιαξα εγώ και ο άνθρωπός μου, είναι είναι ξεχωριστή προσωπικότητα, είναι μοναδικό και δε μοιάζει με κανέναν άλλο άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να έχει κάποια από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας, μπορεί να έχει κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας αλλά δεν είμαστε ένα. Δεν είναι εγώ, δεν του αρέσει αυτό που αρέσει σε εμένα, ούτε έχει υποχρέωση να του αρέσει. Το ότι έχει κάνει ή έχει κερδίσει, τα επιτεύγματά του και οι άσχημες στιγμές του, ανήκουν μόνο σε αυτό. Θέλω να είναι αγαπητό, να έχει φίλους, να σέβεται και να το σέβονται. Να συμπεριφέρεται όπως έχουμε μάθει στο σπίτι μας, θέλω όταν δεν είμαστε μαζί να φέρεται σαν να ήμουν εγώ μπροστά. Και αυτά όχι για εμένα αλλά για εκείνο.  Έχω μια αρχή, δεν μου αρέσει να συγκρίνω τα παιδιά μου, ούτε μεταξύ τους ούτε με άλλα παιδιά για τους λόγους που έγραψα παραπάνω.
Θεωρώ ότι είμαστε όλοι σύμμαχοι ότι όλοι θέλουμε το καλό του παιδιού μας και χαίρομαι τόσο να συμμετέχω σε συναντήσεις συμβουλευτικές γιατί είναι πραγματικό σχολείο.
Τα παιδιά μου όπως όλα τα παιδιά, θέλουν αλήθεια, θέλουν να τα ακούσουμε και να μην στεκόμαστε απέναντι τους για να τα κρίνουμε. Θέλουν να τους φερθούμε όπως θέλαμε να μας φερθούν όταν ήμασταν παιδιά. Θέλουν όρια, θέλουν προσοχή. Οι φωνές και η επίδειξη ισχύος πιστεύω ότι στα 16 θα φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα και τότε δεν ξέρω πόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα. Για επίλογο θα πω μόνο ότι όλα αυτά που ζούμε τώρα με τα μικρά μας παιδάκια, όλα τα δύσκολα είναι τόσο εφήμερα, πριν προλάβουμε να γυρίσουμε το κεφάλι μας, πάνε στο νήπιο και τότε είναι η φάση που νομίζω ότι είναι σαφώς όλα πιο εύκολα και ευχάριστα και μπορείς να μιλήσεις και να σε καταλάβει το παιδάκι σου. Ας απολαύσουμε όλοι περισσότερο τα μικρά μας το μωράκια, με ότι φέρνει η ηλικία αυτή.
Να είστε όλοι σας καλά, στέλνω συντροφικούς χαιρετισμούς.
Αφιερωμένο στα πλασματάκια μου.


Υ.Γ: Μπορείτε να ανατρέξετε σε παλιότερα ποστ για τα παιδιά εδώ.