Γιατί φοβάσαι; Τι είναι αυτό που σε φοβίζει, όρισέ μου τι σημαίνει για εσένα φόβος. Τι φοβάσαι; Φοβάσαι το σεισμό, να μην πέσει το αεροπλάνο, τα ζουζούνια, τα ερπετά, τους ανθρώπους, το θάνατο, τη μοναξιά, Φοβάμαι μήπως μείνω μόνος, φοβάμαι μήπως κάνω λάθος, φοβάμαι τη σκιά μου, φοβάμαι.
Ξέρεις καμιά φορά νομίζουμε ότι φοβόμαστε κάτι και θα σου δώσω δυο παραδείγματα από τη δική μου ζωή για να δεις ότι ίσως τελικά και εγώ δε φοβόμουν. Όταν ήμουν πιο νέα, έλεγα, φοβάμαι τα αεροπλάνα. Αυτό όμως δε με εμπόδισε να κανονίσω το γαμήλιο ταξίδι με αεροπλάνο, στην άλλη άκρη του κόσμου, που έπρεπε σε δέκα μέρες να απογειωθώ και προσγειωθώ ούτε λίγο ούτε πολύ, δέκα φορές και μάλιστα οι τέσσερις από αυτές σε ένα μικρό υδροπλάνο 20 θέσεων, που ο πιλότος καθόταν μπροστά μου, τον έβλεπα και φορούσε σαγιονάρες! Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτήν την εικόνα, του γελαστού πιλότου. Τότε λοιπόν όσο ήμουν στα σύννεφα, σκεφτόμουν ότι πώς είναι δυνατόν να φοβάμαι και ωστόσο να κάνω αυτό το ταξίδι; Δεν μπορούσα να εξηγήσω στον εαυτό μου πώς δέχτηκα να κάνω αυτό το ταξίδι με τόσα σούρτα φέρτα με το αεροπλάνο που τόσο φοβόμουν. Και τότε η απάντηση ήρθε μόνη της. Γιατί ήθελα τόσο πολύ να κάνω αυτό το ταξίδι και η θέλησή μου να δω αυτό το μέρος ήταν πιο μεγάλη από οποιονδήποτε φόβο. Όταν δε ήταν ταξιδέψω πέρα από τον Ατλαντικό με μια πτήση πάνω από έντεκα ώρες πάνω από τα σύννεφα, δεν μπορούσα να πιστέψω πώς θα το καταφέρω και αυτό. Η αλήθεια είναι ότι τα αεροπλάνα που πάνε στην Αμερική είναι τόσο μεγάλα και πετούν τόσο ψηλά που δεν αισθάνθηκα ούτε Τσικ. Με το αυτοκίνητο δηλαδή θα πέσεις περισσότερες φορές σε λακκούβα σε ελληνικό δρόμο.
Η δεύτερη φορά που αποφάσισα ότι δεν θα φοβάμαι στο αεροπλάνο ήταν όταν πέταξα πρώτη φορά με τη Σοφία. Το ταξίδι μας ήταν απόστασης μιας ώρας με ελικοφόρο στην Ελλάδα. Τα ελικοφόρα λοιπόν, λένε ότι είναι πολύ ασφαλή αεροπλάνα, αλλά πολύ θορυβώδη το οποίο μπορεί να σε τρομάξει κάπως, αν είσαι από αυτούς που φοβάσαι. Τον καιρό εκείνο βλέπαμε φανατικά με τη Σοφία << Τους Μικρούς Αϊνστάιν>> σε αυτό το καρτούν λοιπόν, τα παιδάκια έμπαιναν κάθε φορά στον ρόκετ το όχημά τους που πετούσε και για την απογείωση έλεγαν πατ-πατ-πατ εκτόξευση!!!!! Σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα. Εγώ λοιπόν με το που κάτσαμε και είπε ο πιλότος το γνωστό τσεκ στο κρου και πήρε τη φόρα, άρχισα να ιδρώνω, να χλομιάζω, να φοβάμαι. Τότε ήταν που είδα μπροστά μου τη Σοφία. Και θυμήθηκα ότι αν με δει να φοβάμαι ίσως φοβάται και εκείνη θεωρώντας αυτό φυσιολογική αντίδραση. Αμέσως θυμήθηκα το πατ-πατ-πατ εκτόξευση, κάναμε και εμείς τα χέρια μας έτσι και γεμάτες ενθουσιασμό σκίσαμε του αιθέρες με το μικρό μας ελικοφόρο! Από τότε αφού πάρω τρεις βαθιές ανάσες κυρίως στη φάση της απογείωσης και προσγείωσης, πάντα λέω από μέσα μου αυτές τις μαγικές λέξεις και δε φοβάμαι. Κάτι άλλο που κάνω πάντα μα πάντα, ειδικά αν υπάρχουν αναταράξεις στην πτήση, είναι να σκέφτομαι το μέρος που θα πάω, φέρνω μπροστά στο μυαλό μου το σούπερ τοπ αξιοθέατο που θέλω να επισκεφθώ. Κλείνω τα μάτια μου και με φαντάζομαι εκεί. Αν γυρνάω σπίτι μου φαντάζομαι ότι έχω πατήσει το πόδι μου στον Βενιζέλο, ότι αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου ανθρώπους και ότι μπαίνω σπίτι μου. Πάντα μα πάντα πιάνει, γιατί όλα αυτά, οι σκέψεις και οι εικόνες με κάνουν να ηρεμώ.
Όταν ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου έγινε πραγματικότητα, τότε ήταν που είδα πόσο δυνατή ήμουν τελικά. Τότε μόνο είδα πώς κατάφερα να ξεπεράσω και αυτό. Γιατί όλα αυτά που φοβόμαστε στην ουσία έχουν να κάνουν με πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Μα πραγματικά τι νομίζεις ότι μπορείς να ελέγξεις εκτός από εσένα; Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να ελέγξουμε, κάνουμε επιλογές και ελπίζουμε να είναι οι σωστές. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα γίνει αν διαλέξουμε τον άλλο δρόμο.
Μεγαλώνοντας δυο παιδιά, αυτό που θα ήθελα για τα παιδιά μου είναι να μην φοβούνται τίποτα. Αυτό είναι στο DNA μου, μεγάλωσα με ένα μπαμπά που δε φοβόταν τίποτα και όταν λέω τίποτα το εννοώ. Γι' αυτό είναι ο σούπερ ήρωάς μου. Μπορεί και εσύ να νιώθεις το ίδιο για το δικό σου μπαμπά. Γιατί οι μπαμπάδες είναι εκεί έξω για να κάνουν τα πάντα να μοιάζουν πιο εύκολα. Ευτυχώς έχω πάρει λίγο από αυτήν την μαγική του δύναμη και είμαι σίγουρη και πεπεισμένη γι αυτό.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα πέρα από εμάς. Όταν το καταλάβουμε θα ελευθερωθούμε από τους φόβους. Ίσως αυτό βρίσκεται μέσα μας, σαν βασικό ένστικτο επιβίωσης, τότε που ήμασταν στις σπηλιές και έπρεπε να επιβιώσουμε από τα άγρια ζώα ή τους άλλους κινδύνους, τότε ίσως οπλιστήκαμε με αυτό το έξτρα όπλο για να είναι πιο σίγουρο ότι θα επιβιώσουμε και ότι θα διαιωνιστεί το είδος. Ίσως, δεν ξέρω φαντάζομαι όμως πώς ναι.
Αν φοβάσαι κάτι, ότι και να είναι αυτό, βάλτο κάτω και προσπάθησε να το δεις λογικά. Γιατί φοβάσαι, τι είναι αυτό που φοβάσαι, τι μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις, τι θα κερδίζεις αν δεν φοβάσαι. Και ένα τιπ που ίσως σου φανεί δύσκολο. Όπως είδες αντιμετώπισα τους φόβους μου κατάματα, φοβόμουν αλλά το έκανα. Πήγα γιατί ήθελα το ταξίδι περισσότερο από τον προορισμό και δε το μετάνιωσα. Γενικά στη ζωή μου από έφηβη μου έχει μπει στο μυαλό να μην πω ποτέ γιατί δεν το έκανα, να μην μετανιώσω ποτέ γι αυτό που δεν έκανα. Το κάνω και ας μου βγει και σε κακό που λέει και ο ποιητής.
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Ξέρεις καμιά φορά νομίζουμε ότι φοβόμαστε κάτι και θα σου δώσω δυο παραδείγματα από τη δική μου ζωή για να δεις ότι ίσως τελικά και εγώ δε φοβόμουν. Όταν ήμουν πιο νέα, έλεγα, φοβάμαι τα αεροπλάνα. Αυτό όμως δε με εμπόδισε να κανονίσω το γαμήλιο ταξίδι με αεροπλάνο, στην άλλη άκρη του κόσμου, που έπρεπε σε δέκα μέρες να απογειωθώ και προσγειωθώ ούτε λίγο ούτε πολύ, δέκα φορές και μάλιστα οι τέσσερις από αυτές σε ένα μικρό υδροπλάνο 20 θέσεων, που ο πιλότος καθόταν μπροστά μου, τον έβλεπα και φορούσε σαγιονάρες! Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτήν την εικόνα, του γελαστού πιλότου. Τότε λοιπόν όσο ήμουν στα σύννεφα, σκεφτόμουν ότι πώς είναι δυνατόν να φοβάμαι και ωστόσο να κάνω αυτό το ταξίδι; Δεν μπορούσα να εξηγήσω στον εαυτό μου πώς δέχτηκα να κάνω αυτό το ταξίδι με τόσα σούρτα φέρτα με το αεροπλάνο που τόσο φοβόμουν. Και τότε η απάντηση ήρθε μόνη της. Γιατί ήθελα τόσο πολύ να κάνω αυτό το ταξίδι και η θέλησή μου να δω αυτό το μέρος ήταν πιο μεγάλη από οποιονδήποτε φόβο. Όταν δε ήταν ταξιδέψω πέρα από τον Ατλαντικό με μια πτήση πάνω από έντεκα ώρες πάνω από τα σύννεφα, δεν μπορούσα να πιστέψω πώς θα το καταφέρω και αυτό. Η αλήθεια είναι ότι τα αεροπλάνα που πάνε στην Αμερική είναι τόσο μεγάλα και πετούν τόσο ψηλά που δεν αισθάνθηκα ούτε Τσικ. Με το αυτοκίνητο δηλαδή θα πέσεις περισσότερες φορές σε λακκούβα σε ελληνικό δρόμο.
Η δεύτερη φορά που αποφάσισα ότι δεν θα φοβάμαι στο αεροπλάνο ήταν όταν πέταξα πρώτη φορά με τη Σοφία. Το ταξίδι μας ήταν απόστασης μιας ώρας με ελικοφόρο στην Ελλάδα. Τα ελικοφόρα λοιπόν, λένε ότι είναι πολύ ασφαλή αεροπλάνα, αλλά πολύ θορυβώδη το οποίο μπορεί να σε τρομάξει κάπως, αν είσαι από αυτούς που φοβάσαι. Τον καιρό εκείνο βλέπαμε φανατικά με τη Σοφία << Τους Μικρούς Αϊνστάιν>> σε αυτό το καρτούν λοιπόν, τα παιδάκια έμπαιναν κάθε φορά στον ρόκετ το όχημά τους που πετούσε και για την απογείωση έλεγαν πατ-πατ-πατ εκτόξευση!!!!! Σηκώνοντας τα χέρια στον αέρα. Εγώ λοιπόν με το που κάτσαμε και είπε ο πιλότος το γνωστό τσεκ στο κρου και πήρε τη φόρα, άρχισα να ιδρώνω, να χλομιάζω, να φοβάμαι. Τότε ήταν που είδα μπροστά μου τη Σοφία. Και θυμήθηκα ότι αν με δει να φοβάμαι ίσως φοβάται και εκείνη θεωρώντας αυτό φυσιολογική αντίδραση. Αμέσως θυμήθηκα το πατ-πατ-πατ εκτόξευση, κάναμε και εμείς τα χέρια μας έτσι και γεμάτες ενθουσιασμό σκίσαμε του αιθέρες με το μικρό μας ελικοφόρο! Από τότε αφού πάρω τρεις βαθιές ανάσες κυρίως στη φάση της απογείωσης και προσγείωσης, πάντα λέω από μέσα μου αυτές τις μαγικές λέξεις και δε φοβάμαι. Κάτι άλλο που κάνω πάντα μα πάντα, ειδικά αν υπάρχουν αναταράξεις στην πτήση, είναι να σκέφτομαι το μέρος που θα πάω, φέρνω μπροστά στο μυαλό μου το σούπερ τοπ αξιοθέατο που θέλω να επισκεφθώ. Κλείνω τα μάτια μου και με φαντάζομαι εκεί. Αν γυρνάω σπίτι μου φαντάζομαι ότι έχω πατήσει το πόδι μου στον Βενιζέλο, ότι αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου ανθρώπους και ότι μπαίνω σπίτι μου. Πάντα μα πάντα πιάνει, γιατί όλα αυτά, οι σκέψεις και οι εικόνες με κάνουν να ηρεμώ.
Όταν ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου έγινε πραγματικότητα, τότε ήταν που είδα πόσο δυνατή ήμουν τελικά. Τότε μόνο είδα πώς κατάφερα να ξεπεράσω και αυτό. Γιατί όλα αυτά που φοβόμαστε στην ουσία έχουν να κάνουν με πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Μα πραγματικά τι νομίζεις ότι μπορείς να ελέγξεις εκτός από εσένα; Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να ελέγξουμε, κάνουμε επιλογές και ελπίζουμε να είναι οι σωστές. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα γίνει αν διαλέξουμε τον άλλο δρόμο.
Μεγαλώνοντας δυο παιδιά, αυτό που θα ήθελα για τα παιδιά μου είναι να μην φοβούνται τίποτα. Αυτό είναι στο DNA μου, μεγάλωσα με ένα μπαμπά που δε φοβόταν τίποτα και όταν λέω τίποτα το εννοώ. Γι' αυτό είναι ο σούπερ ήρωάς μου. Μπορεί και εσύ να νιώθεις το ίδιο για το δικό σου μπαμπά. Γιατί οι μπαμπάδες είναι εκεί έξω για να κάνουν τα πάντα να μοιάζουν πιο εύκολα. Ευτυχώς έχω πάρει λίγο από αυτήν την μαγική του δύναμη και είμαι σίγουρη και πεπεισμένη γι αυτό.
Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα πέρα από εμάς. Όταν το καταλάβουμε θα ελευθερωθούμε από τους φόβους. Ίσως αυτό βρίσκεται μέσα μας, σαν βασικό ένστικτο επιβίωσης, τότε που ήμασταν στις σπηλιές και έπρεπε να επιβιώσουμε από τα άγρια ζώα ή τους άλλους κινδύνους, τότε ίσως οπλιστήκαμε με αυτό το έξτρα όπλο για να είναι πιο σίγουρο ότι θα επιβιώσουμε και ότι θα διαιωνιστεί το είδος. Ίσως, δεν ξέρω φαντάζομαι όμως πώς ναι.
Αν φοβάσαι κάτι, ότι και να είναι αυτό, βάλτο κάτω και προσπάθησε να το δεις λογικά. Γιατί φοβάσαι, τι είναι αυτό που φοβάσαι, τι μπορείς να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις, τι θα κερδίζεις αν δεν φοβάσαι. Και ένα τιπ που ίσως σου φανεί δύσκολο. Όπως είδες αντιμετώπισα τους φόβους μου κατάματα, φοβόμουν αλλά το έκανα. Πήγα γιατί ήθελα το ταξίδι περισσότερο από τον προορισμό και δε το μετάνιωσα. Γενικά στη ζωή μου από έφηβη μου έχει μπει στο μυαλό να μην πω ποτέ γιατί δεν το έκανα, να μην μετανιώσω ποτέ γι αυτό που δεν έκανα. Το κάνω και ας μου βγει και σε κακό που λέει και ο ποιητής.
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!