Με αγαπάς και ανθίζω-31/365

Αγαπητό ημερολόγιο,

στην εκπαίδευση που κάνω, συχνά μας ρωτά ο εκπαιδευτής, τα παιδιά σου τα αγαπάς; Οι περισσότεροι απαντούν <<εννοείται>> και άλλα σχετικά. Όταν η επόμενη ερώτηση είναι γιατί, η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής και θέλει λίγη περισσότερη σκέψη για να απαντηθεί. Όταν τέλος σε επόμενο χρόνο σε συνέχεια της πρώτης ερώτησης λέει:<<τι χρειάζεται να κάνεις για να σε αγαπήσεις;>> τότε είναι που μπαίνω σε σκέψεις. Μας κάνει αυτόν τον συσχετισμό δηλαδή! Τα παιδιά μας τα αγαπάμε ούτως ή άλλως ότι και να γίνει, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα γι' αυτό. τα αγαπάμε από την πρώτη στιγμή που αντιληφθήκαμε την ύπαρξή τους. Όταν ήταν μια μικρή υποψία, απ' όταν είδαμε τις δυο γραμμές στο τεστ εγκυμοσύνης. Τα αγαπάμε άνευ όρων, χωρίς μέτρα και σταθμά. Τα αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.
Τον εαυτό μας λοιπόν γιατί δεν τον αγαπάμε; Ή αν τον αγαπάμε γιατί χρειαζόμαστε προϋποθέσεις γι' αυτό; Γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο πολύ πριν κάνουμε κάθε κίνηση ώστε να είμαστε αρεστοί στους άλλους; Ή γιατί μας νοιάζει τόσο η γνώμη των άλλων. Γιατί δε δεχόμαστε σα δεδομένο ότι δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Ότι όπως και να έχει δεν μπορούμε να συμφωνούμε με όλους. Η ζωή μας είναι μια! Είναι δώρο, είναι κάτι μαγικό. Ο καθένας από εμάς είναι ένας και μοναδικός, υπάρχει αυτό το ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό του καθένα που μας κάνει μοναδικούς.
Νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί πολύ είτε από γονείς, είτε από φίλους, είτε από συντρόφους είτε γενικά από τους ανθρώπους που συναντήθηκαν οι δρόμοι τους, αυτοί οι άνθρωποι ίσως και γι' αυτό το λόγο αγαπάνε τους εαυτούς τους χωρίς προϋποθέσεις, λες και όλο αυτό το περίσσευμα αγάπης που έλαβαν, τους είναι αρκετό για να πουν ναι αξίζω να αγαπιέμαι, αξίζω. Έτσι αισθάνομαι. Είναι και εκείνοι που ίσως δεν το ένιωσαν αυτό, ίσως το ψάχνουν, ίσως το κυνηγούν, την αγάπη και την αποδοχή του εαυτού τους στους άλλους. Μα μόλις ξαφνικά μια μικρή χαραμάδα ανοίξει, μόλις μπει λίγο φως μέσα και τους λούζει την καρδιά η αγάπη με το φως της, τότε είναι που ακτινοβολούν σαν το ήλιο. Τότε είναι που ανθίζουν. Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω. Νομίζω ότι ήμουν πάντα στην πρώτη αλλά δεν το είχα καταλάβει μέχρι που άνοιξε η χαραμάδα και μπήκε όλο το φως μέσα μου. Τότε μόνο είδα όλη την αγάπη που πήρα απ΄ όλες τις πλευρές. Τώρα πια να σου πω με έχω αποδεχτεί, όχι επειδή νιώθω την αγάπη των άλλων, αλλά γιατί ξέρω ποια είμαι, είμαι αυτή που είμαι, κάποια πράγματα μπορώ να τα αλλάξω κάποια πράγματα δε θέλω.
Η αξία του κάθε ανθρώπου, δεν καθορίζεται από το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Δεν καθορίζεται από το αν θα μας το πουν, αν θα μας χαϊδέψουν τα αυτιά. Η αξία μας είναι μια μοναδική και αδιαμφισβήτητη και αυτό δε διαπραγματεύεται.
Μη ζητάς λοιπόν γύρω σου την αποδοχή των άλλων και εσύ και εγώ. Κοίτα μέσα σου, διάβασε μέσα στο μυαλό σου και εκεί θα δεις τις απαντήσεις. Με αγαπάς και ανθίζω. Δεν τον έγραψα τον τίτλο αυτό για κάποιον άλλο αλλά για εμένα. Με αγαπά λοιπόν ο εαυτός μου και όσο με αγαπά, τόσο ανθίζω! Μέχρι να γίνω μια αμυγδαλιά φορτωμένη με λουλούδια, μέχρι που δε θα χρειάζομαι καμία απόδειξη, κανέναν να μου πει τίποτα και θα ξέρω μέσα μου ότι το πέρασμά μου από εδώ δεν πήγε χαμένο, ότι βρήκα το σκοπό μου, ότι αυτό το μοναδικό πλάσμα αξίζει την αγάπη μου χωρίς καμία προϋπόθεση.

Με όλη μου την αγάπη, για εσένα μα και για εμένα

Σε φιλώ

Λαμπρινή