Σέβομαι το διαφορετικό-51/365

Αγαπητό ημερολόγιο,

Πήγα σήμερα να επιστρέψω στην δημοτική βιβλιοθήκη κάποια βιβλία που είχαμε πάρει. Φέτος είναι η πρώτη φορά που το καθιερώσαμε αυτό σαν συνήθεια με τα παιδιά.

Η βιβλιοθήκη μας, αυτή εδώ που έχουμε στο σπίτι μας, είναι ήδη τεράστια, θα σου τη δείξω αν θες σε επόμενη ανάρτηση. Τα βιβλία πολλά και ξαναδιαβασμένα αλλά όλα ξεχωριστά.  Για δυο λόγους λοιπόν δανειζόμαστε από τη βιβλιοθήκη του Δήμου, για να μάθουν να σέβονται τα παιδιά τα ξένα πράγματα, να ξέρουν ότι έχουν κάποιες υποχρεώσεις μα και για να ανοίξουν οι ορίζοντές τους. Είναι τόσο πλούσιο το υλικό που μπορείς να συναντήσεις εκεί. Συνήθως διαλέγουν τα παιδιά στο παιδικό τμήμα και εγώ είμαι χαμένη, πίσω στις βιβλιοθήκες με την αυτοβελτίωση, ψυχολογία και καμιά φορά και μυθιστορήματα. Ξέρουν ποια βιβλία είναι εκείνα που μπορείς να διαβάσεις μόνο στη βιβλιοθήκη και επιλέγουν να ρίξουν μια ματιά σε ότι τους κινήσει το ενδιαφέρον.  Πάμε οι τρεις μας και διαλέγουμε όποιο βιβλίο θέλουν. Σήμερα όμως πήγα μόνη μου και τους διάλεξα βιβλία. Ένα από αυτά ήταν Ιστορίες για αγόρια που ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο! (Αυτό το βιβλίο ανήκει στην ίδια σειρά με τις ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες, που έχουμε ήδη στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, μα και το Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες 2  που επίσης έχουμε διαβάσει. Και τα τρια αξιόλογα και δίνουν εξαιρετική έμπνευση στα παιδιά μα και στους μεγάλους. (Εγώ δηλαδή βρήκα την έμπνευση που γύρευα, έμαθα λεπτομέρειες για τη ζωή σπουδαίων ανθρώπων, έκλεψα ιδέες, θαύμασα, ενθουσιάστηκα ήθελα να δράσω αμέσως. )
Και ενώ έψαχνα τα επόμενα βιβλία, ήρθε η κυρία που εργάζεται στη βιβλιοθήκη, μας γνωρίζει πια και την είδα κάπως αμήχανη. Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί, πίστευα ότι ίσως ανήκει στην κατηγορία που δεν δανείζονται. Κρατούσε λοιπόν το βιβλίο ανοιγμένο σε μια σελίδα που είναι ήδη τσακισμένη και όταν ανοίγεις το βιβλίο τυχαία, πέφτεις πάντα σε αυτή τη σελίδα. Η ιστορία του άτομου που ήταν γραμμένο πάνω ήταν της Λιλι Ελμπε. Την ιστορία της δεν την γνώριζα. Η κυρία λοιπόν μου είπε με μεγάλη επιφύλαξη: <<Διαβάσαμε αυτή τη σελίδα και προετοιμάζουμε τους γονείς ότι μιλάει για ομοφυλοφιλία, για να το ξέρετε, αν θέλετε να το διαβάσετε πριν από μόνη σας ή να μην το διαβάσουν μόνα τους τα παιδιά>> Υπήρξε λοιπόν ένα είδος σκέψης και αγωνίας για το πώς θα πάρουμε τα γραφόμενα του βιβλίου. Την ευχαρίστησα αλλά και τη διαβεβαίωσα ότι σεβόμαστε τη διαφορετικότητα και ότι και αυτό θα ήταν όμορφο να το διαβάσει το παιδί.
Είναι από τις φορές που ένιωσα λίγο άσχημα σκεπτόμενη γιατί θα έπρεπε να γίνει θέμα σε κάποιον που πρόκειται να διαβάσει ένα βιβλίο. Μου φάνηκε κάπως στενόμυαλο και ήταν ουτοπικό αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμαστε σε ένα χώρο που μπορεί να σου ανοίξει τις παρωπίδες, να μπεις για μια στιγμή στα παπούτσια του άλλου. ( Για την ιστορία η Λιλι ήταν γεννημένη άντρας, αλλά είχε γυναικεία χαρακτηριστικά. Γεννήθηκε το 1882 και ήταν τελικά από τις πρώτες γυναίκες που άλλαξαν το φύλο τους. Τα εξηγεί όλα αυτά πολύ όμορφα και κατανοητά για να το καταλάβει ακόμα και ένα παιδί).

Αυτό ήθελα να πω σήμερα, ήταν μια παρατήρηση σε ένα συμβάν της ημέρας μου. Ήταν μια διαπίστωση ότι αυτός ο κόσμος μάλλον δε θα αλλάξει ποτέ, μα που ξέρεις, μπορεί κιόλας να άλλαξει & να το κάνουμε εμείς και τα παιδιά μας αυτό.

Σε φιλώ!

Λαμπρινή