Πώς να σταματήσω τον φόβο της επίκρισης και τελικά γιατί δεν πρέπει να ασχολούμαστε με το τι θα πουν οι άλλοι

Ο φόβος της επίκρισης είναι ένας υπαρκτός φόβος που μπορεί να ακινητοποιήσει τον άνθρωπο. Πόσες φορές είδες τον εαυτό σου εγκλωβισμένο μέσα σε επιλογές που μπορεί να μην σε κάλυπταν 100% απλώς και μόνο φοβούμενος για το τι θα πει ο άλλος αν κάνεις την χ κίνηση. Φοβόμαστε να εκτεθούμε, φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας, φοβόμαστε να πάρουμε ρίσκα, μήπως ο άλλος μας κρίνει. Η απάντηση που λέω πολύ συχνά όταν φοβάμαι την γνώμη του άλλου είναι ε και; 

Ο φόβος της επίκρισης

Πώς θα καταλάβω ότι κάτι το θέλω εγώ πραγματικά και όχι ότι είναι η επιλογή που είναι αρεστή από τους άλλους; Ο άνθρωπος που δεν φοβάται το τι θα πει ο άλλος είναι αυτός που προχωράει παρακάτω χωρίς να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του  τη φωνή της μάνας του, του εργοδότη του, του συντρόφου του. Φυσικά καλό είναι να λαμβάνεις κάποια πράγματα υπόψιν, αλλά όλα αυτά μέχρι ενός βαθμού. 

Όταν φοβόμουν

Έχω υπάρξει στο παρελθόν ένας άνθρωπος που με έχει νοιάξει πολύ τι θα πουν οι άλλοι. Με ένοιαζε η κριτική, με ένοιαζε να πιστεύουν ότι είμαι το καλό παιδί, με ένοιαζε τι ο κόσμος για μένα. Μέχρι που μια μέρα, είπα ίσα με δω. Τόσο απλά. Σκέφτομαι ότι την εφηβεία δεν την πέρασα όταν έπρεπε, αλλά πολύ μεγάλη και αυτό ήταν ένα σοκ για τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου. 

Κάποτε όμως πρέπει να αντιδράσεις με αυτά που δεν συμφωνείς. Έχω υπάρξει σε αίθουσες ο άνθρωπος που δεν σήκωνε το χέρι να ρωτήσει, δεν σήκωνα χέρι να εκφράσω την άποψή μου, γιατί πίστευα ότι κανείς δεν ήθελε να μάθει τι θέλω να πω, ή ότι αυτό που είχα να πω δεν είχε αξία. 

Είναι μεγάλο στοίχημα το να καταφέρεις κάποια μέρα να καταλάβεις την αξία σου. Να καταλάβεις τι αξίζεις. Γιατί όλοι μας έχουμε αξία και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. 

«There is no place like home»! Polka dots lady is back

Ξαναγύρισα πίσω στο blog μου. Και να που γύρισα έστω και αργά, δειλά δειλά...Το ημερολόγιο έγραφε 28 Ιανουαρίου 2022 όταν ανέβηκε το τελευταίο άρθρο σε αυτό εδώ το blog. Με έβλεπες ίσως στο Instagram που ανέβαζα τα stories μου, στο ipop που ανέβαζα τα άρθρα μου κάθε μέρα, σε κανένα βιντεάκι στο youtube. Ναι, δεν λέγεται συνέπεια αυτό παιδιά και το ξέρω. Μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Πόσα κομμάτια να κοπώ τέλος πάντων; 

Ξαναγύρισα πίσω στο blog μου

Δεν ζητώ να είσαι εδώ μετά από τέτοια απουσία, σίγουρα κάποιοι φύγατε, άλλοι νέοι ήρθατε κατά τύχη, αλήθεια έβλεπα στα στατιστικά μου συχνά να με έχει πετάξει το Google σε πράγματα που αναζητούσατε και χαιρόμουν. Από τη μία γιατί το seo δούλεψε χωρίς να έχω καν διδαχτεί τι κάνω και γιατί το κάνω και αφετέρου γιατί όντως αυτά που έγραφα κάποτε, φάνηκαν χρήσιμα σε κάποιον άλλον άνθρωπο και  έδωσαν μια απάντηση στο πρόβλημά του.

Πώς γυρνάω; Το σκέφτηκα. Να αλλάξω όνομα, να αλλάξω μορφή, να αγοράσω ένα wordpress και να φτιάξω από την αρχή το blog να δουλέψω στην εμφάνιση, να δουλέψω γενικά. Όμως να σου πω τι κατάλαβα; Όλα αυτά δεν έχουν κανέναν ρόλο. Η ουσία είναι η μόνη που με ενδιαφέρει και γι'αυτό γυρνάω εδώ με την μορφή που βλέπεις σήμερα. 

Ναι μεν blogging, αλλά

H εξέλιξη του blogging

 Πώς ξεκίνησε όλο αυτό

Ήταν Αύγουστος του 2013 όταν πάτησα για πρώτη φορά το κουμπί της δημοσίευσης και μπήκε το blogging στη ζωή μου. «Το καλωσόρισμα της κυρίας με τα πουά» ήταν η πρώτη ανάρτηση που έγραψα. Το πάτησα και δεν ήξερα τι ακριβώς θα φέρει στο δρόμο μου. Δεν ξέρω καν με ποια αφορμή ξεκίνησε όλο αυτό. Δεν είχα ούτε διασυνδέσεις, ούτε γνωριμίες στο χώρο, ούτε διάβαζα ελληνικά Blogs. Είχα όμως δυό τρεις αγαπημένες από την Αμερική που μου άρεσαν πολύ και μου έδιναν έμπνευση.

Για να γράψω εκείνες τις δύο παραγράφους, νομίζω πέρασε πάνω από μια ώρα, έσβηνα και ξανάγραφα και τίποτα δε μου άρεσε. Είναι ένα απολογητικό κείμενο που μοιάζει να ζητάω την άδεια να πάρω και εγώ λίγο χώρο στην απεραντοσύνη του κυβερνοχώρου. Δεν είμαι πετυχημένη blogger αν εννοείς επιτυχία το να βγάζω λεφτά από αυτό. Όχι! Αλλά θεωρώ επιτυχία ότι όσοι πέρασαν από εδώ διάβασαν τις αλήθειες μου. 

Η αλήθεια για τους Influencers και το affiliate marketing και μήπως τελικά μπορώ και εγώ να το κάνω;

        Η μεγάλη επιστροφή

Το ημερολόγιο έγραφε 27 Φεβρουαρίου 2020, όταν πάτησα το κουμπί «Δημοσίευση» στο polka dots lady για τελευταία φορά. Σταδιακά το instagram έγινε Believer και πια η ibelievergrafei. Η κυρία με τα πουά μοιάζει με μια ανάμνηση και το blogging σαν ένα ξεχασμένο ημερολόγιο σε ένα συρτάρι που δεν ανοίγω πια. Σήμερα στην επιστροφή αυτή θα σου μιλήσω για affiliate marketing, για influencers και για όλα όσα ξέρω και είδα αυτά τα δύο χρόνια που έλειπα. Κάποιοι λένε ότι το blogging πέθανε. Όχι, δεν το πιστεύω. Σίγουρα δεν μοιάζει σε τίποτα με το blogging  του 2013 που ξεκίνησα, αλλά σίγουρα είναι ένα μέσο από το οποίο έχουν βγάλει πάρα πολλά λεφτά άνθρωποι, απλά και μόνο δείχνοντας τη ζωή τους. 

Έγραφα όλο αυτό το διάστημα, ίσως διάβαζες, είτε το neswletter «Τα γράμματα της Τρίτης» είτε στο αγαπημένο μου ipop.gr τα κείμενά μου και μπορώ να σου πω πώς νιώθω μεγάλη χαρά που έχω την ευκαιρία να γράφω κάθε μέρα και να πληρώνομαι από αυτό. Όσο περισσότερο γράφω, τόσο περισσότερο μου αρέσει να γράφω και να επικοινωνώ μέσω αυτού του μέσου.

                                                       Η αλήθεια

Όπως πάντα, εδώ σου έγραφα τις εντυπώσεις μου, τι δοκίμασα, τι μου άρεσε. Δεν έχω βγάλει λεφτά από το blogging. Αν θες μπορείς να βγάλεις αλλά εγώ δεν το κυνήγησα, αν εξαιρέσεις τις συνεργασίες που έχω με κάποιους εκδοτικούς σε μορφή ανταποδοτικής σχέσης. 

Βιβλία που θα ήθελες να έχες διαβάσει όταν ήσουν παιδί

Σήμερα θα σου μιλήσω για βιβλία που θεωρώ ότι κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Αν μπορούσαν να τα διαβάσουν όλα τα παιδιά θα ζούσαμε σε ένα ιδανικό κόσμο, γιατί αν το σκεφτείς λίγο παραπάνω, ο κόσμος διοικείται από ανθρώπους που κάποτε ήταν παιδιά και όταν φύγουν αυτοί θα πάρουν τη θέση τους τα σημερινά παιδιά. Για τους ανθρώπους που σήμερα είναι μεγάλοι λίγα ξέρουμε για τα ερεθίσματα που έλαβαν στην παιδική τους ηλικία. Ίσως, ότι τα πράγματα τότε δεν ήταν τόσο δεδομένα σχετικά με την επιβίωση, ή την εκπαίδευση. Ίσως κάποιοι από αυτούς δούλεψαν πολύ μόνοι τους χωρίς τη στήριξη γονιών, όχι γιατί δεν ήθελαν αλλά γιατί δεν μπορούσαν. Σήμερα έχουμε φροντίσει λίγο περισσότερο ώστε να υπάρχουν κάποια πράγματα δεδομένα και εμείς σαν γονείς για τα παιδιά μας αλλά και οι δικοί μας, είχαν φροντίσει σχεδόν για όλα, στην πλειοψηφία τους.

18 χρόνια μετά...

Το ημερολόγιο έλεγε 20/02/2002

ένα λεωφορείο γεμάτο ψάρια, πίσω καθόταν οι παλιοί, μας κοιτούσαν και γελούσαν,  ίσως θυμήθηκαν και τα δικά τους, ίσως δεν έδωσαν σημασία. Κατέβηκα στη στάση, μόνη μου, δεν ήξερα κανέναν. Ντρεπόμουν πολύ, είχε συννεφιά, ήταν έτοιμο να πιάσει βροχή, κρίμα δεν μπορούσαν να κρυφτώ πίσω από τα γυαλιά ηλίου, θα ήμουν σαν ψαρωμένο με γυαλιά.  Μπαίνω μέσα σε μια αίθουσα και δεν ξέρω κανέναν, δεν ρωτάω κανέναν. Με πιάνει ένα αίσθημα ασφυξίας.