Αγαπητό ημερολόγιο,
Συχνά στο παρελθόν με έπιανα να με νοιάζει τι θα πει ο καθένας για εμένα. Ή πες τώρα ότι κάποιος έκανε μια γελοία διαπίστωση για εσένα φωναχτά. Εμένα μπορεί να με εκνεύριζε πολύ αυτό. Μέχρι που κάποτε το φιλοσόφησα και με έβαλα να απαντήσω στο ερώτημα: Γιατί? Γιατί με νοιάζει το τι θα πει ή θα σκεφτεί ή θα διαπιστώσει ο καθένας; Και η απάντηση ξέρεις ποια ήταν; Γιατί πίστευα εγώ η ίδια πρώτα ότι αυτό που σκαρφίστηκε ετούτος εδώ για εμένα είναι αλήθεια. Γιατί με κατάλαβε, γιατί με διάβασε γιατί δεν μπορώ να κρύβομαι πια πίσω από το δάχτυλό μου ή μέσα στην τρύπα μου σαν άλλη στρουθοκάμηλος. Το αμέσως επόμενο ερώτημα, αφού κάνω αυτή τη διαπίστωση είναι το :Γιατί σε νοιάζει; Ε και; Είπε ο άλλος κάτι, το μακρύ του και το κοντό του, είπε τη σαχλαμάρα του και χάρηκε; Εσένα γιατί σε νοιάζει; Εμένα γιατί με νοιάζει το τι στο καλό πιστεύει ο καθένας; Ίσως φταίει που έχουμε την τάση να λέμε τη γνώμη μας χωρίς κανείς να τη ρωτήσει. Κάπου είχα ακούσει ή διαβάσει, δε θυμάμαι που, ότι κάποιες φορές μια κουβέντα που θα μας πούνε είναι σαν κάποιος να άγγιξε κάποια ευαίσθητη χορδή μας. Ένα πλήκτρο που ίσως πονά, που σηματοδοτεί κάτι μέσα μας.
Σε κοιτώ και από μέσα μου κάνω αποκωδικοποιήσεις για το τι μπορεί να σκέφτεσαι και άλλες χίλιες δυο σκέψεις.
Θα ήθελα να ήταν αλλιώτικος ο κόσμος και κανείς μας να μην έδινε συμβουλές στον άλλο. Να μην ψάχνουμε να βρούμε λύσεις εκεί που δεν μας το ζήτησε κανείς. Να μην φυτρώνουμε εκεί που δεν μας σπέρνουν.
Το κάνω και εγώ συχνά αυτό. Δυστυχώς. Τις περισσότερες φορές μου έριξες εσύ το μπαλάκι αλλά ναι το κάνω. Αν κάποιος θέλει να μάθει τι πιστεύω με χαρά θα απαντήσω αλλά το άλλο το αυθόρμητο θέλω να το κόψω.
Αν πια μου συμβεί αυτό και έρθει κάποιος σήμερα και μου πει ότι πιστεύει από μόνος τους, δεν δίνω καμία σημασία και κάνω αμέσως τις δυο ερωτήσεις σε εμένα. Γιατί και γιατί με νοιάζει.
Σου έχω πει που πέρασα τη εφηβεία στα 30, μέχρι τότε ήμουν το πιο ήσυχο παιδί. Από τα 30 και μετά δεν με ένοιαζε τίποτα. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Τότε ήταν που πάλευαν οι δυο κόσμοι μου μέσα μου. Μπορεί να το έχεις νιώσει και εσύ.
Αν το έχεις νιώσει ξέρεις πολύ καλύτερα τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα τι είναι το σωστό για εσένα και εγώ για εμένα.
Αυτά για σήμερα!
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Συχνά στο παρελθόν με έπιανα να με νοιάζει τι θα πει ο καθένας για εμένα. Ή πες τώρα ότι κάποιος έκανε μια γελοία διαπίστωση για εσένα φωναχτά. Εμένα μπορεί να με εκνεύριζε πολύ αυτό. Μέχρι που κάποτε το φιλοσόφησα και με έβαλα να απαντήσω στο ερώτημα: Γιατί? Γιατί με νοιάζει το τι θα πει ή θα σκεφτεί ή θα διαπιστώσει ο καθένας; Και η απάντηση ξέρεις ποια ήταν; Γιατί πίστευα εγώ η ίδια πρώτα ότι αυτό που σκαρφίστηκε ετούτος εδώ για εμένα είναι αλήθεια. Γιατί με κατάλαβε, γιατί με διάβασε γιατί δεν μπορώ να κρύβομαι πια πίσω από το δάχτυλό μου ή μέσα στην τρύπα μου σαν άλλη στρουθοκάμηλος. Το αμέσως επόμενο ερώτημα, αφού κάνω αυτή τη διαπίστωση είναι το :Γιατί σε νοιάζει; Ε και; Είπε ο άλλος κάτι, το μακρύ του και το κοντό του, είπε τη σαχλαμάρα του και χάρηκε; Εσένα γιατί σε νοιάζει; Εμένα γιατί με νοιάζει το τι στο καλό πιστεύει ο καθένας; Ίσως φταίει που έχουμε την τάση να λέμε τη γνώμη μας χωρίς κανείς να τη ρωτήσει. Κάπου είχα ακούσει ή διαβάσει, δε θυμάμαι που, ότι κάποιες φορές μια κουβέντα που θα μας πούνε είναι σαν κάποιος να άγγιξε κάποια ευαίσθητη χορδή μας. Ένα πλήκτρο που ίσως πονά, που σηματοδοτεί κάτι μέσα μας.
Σε κοιτώ και από μέσα μου κάνω αποκωδικοποιήσεις για το τι μπορεί να σκέφτεσαι και άλλες χίλιες δυο σκέψεις.
Θα ήθελα να ήταν αλλιώτικος ο κόσμος και κανείς μας να μην έδινε συμβουλές στον άλλο. Να μην ψάχνουμε να βρούμε λύσεις εκεί που δεν μας το ζήτησε κανείς. Να μην φυτρώνουμε εκεί που δεν μας σπέρνουν.
Το κάνω και εγώ συχνά αυτό. Δυστυχώς. Τις περισσότερες φορές μου έριξες εσύ το μπαλάκι αλλά ναι το κάνω. Αν κάποιος θέλει να μάθει τι πιστεύω με χαρά θα απαντήσω αλλά το άλλο το αυθόρμητο θέλω να το κόψω.
Αν πια μου συμβεί αυτό και έρθει κάποιος σήμερα και μου πει ότι πιστεύει από μόνος τους, δεν δίνω καμία σημασία και κάνω αμέσως τις δυο ερωτήσεις σε εμένα. Γιατί και γιατί με νοιάζει.
Σου έχω πει που πέρασα τη εφηβεία στα 30, μέχρι τότε ήμουν το πιο ήσυχο παιδί. Από τα 30 και μετά δεν με ένοιαζε τίποτα. Με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Τότε ήταν που πάλευαν οι δυο κόσμοι μου μέσα μου. Μπορεί να το έχεις νιώσει και εσύ.
Αν το έχεις νιώσει ξέρεις πολύ καλύτερα τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα τι είναι το σωστό για εσένα και εγώ για εμένα.
Αυτά για σήμερα!
Σε φιλώ
Λαμπρινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε; Αφήστε στο μπλοκ ένα σχόλιο!